Skemmtisögur - 01.07.1949, Síða 34

Og þegar henni var lokið var kominn hátta-
tími.
Ég sofnaði þegar og mig tók að dreyma.
í draumnum, sem var afar glöggur og
eðlilegur, fór ég á fætur, þó hánótt væri,
kveikti tjósið, klæddi mig og fór út. Það
var hætt að rigna og tunglið skein. Mér
fannst klukkan vera um þrjú. Ég hafði ekki
gengið mörg skref, er ég sá drukkinn mann
koma á móti mér — annars var gatan auð.
Allt í einu kom hann fast að mér. Hann
stóð beint fyrir framan mig, slagandi og
tautaði blótsyrði. Þetta var stór, þreklegur
rnaður í verkafötum, sem voru gegnblaut
af regni. Ég reyndi að komast undan með
því að halda mér upp að húsveggnum, en
hann elti mig, og svo barði hann mig
skyndilega í andlitið. .. .
í draumnum varð ég óður. Ég hafði veiði-
hníf í regnkápuvasa mínum. Allt í einu hélt
ég á honum í hendinni og stakk, einu sinni,
tvisvar, þrisvar. Mótstöðumaður minn hné
niður, án þess að gefa frá sér hljóð. .. .
Ég leit í kringum mig. Enginn maður var
nálægur. Svo flýtti ég mér heim. í draumn-
um háttaði ég, fór upp í rúmið og lá þar
nötrandi af skelfingu. Ég slökkti ekki Ijósið,
þorði það blátt áfram ekki. Hingað var ég
kominn í þessari óhugnanlegu martröð,
þegar þjónninn minn vakti mig um morg-
uninn og færði mér te og dagblað.
Hann var mér mjög kærkominn, því að
hann kom mér aftur til vitundar um raun-
veruleikann. Mig hefur dreymt, hugsaði ég,
meðan ég drakk teið. Ég leit ekki í blað-
ið en hallaði mér aftur út af og hugsaði um
drauminn, sem ekki vildi víkja úr huga
mínum. Og svo sá ég, að ljósið logaði. En
ég vissi fyrir víst, að ég hafði slökkt áður
en ég sofnaði um kvöldið.
Þetta var kynlegt. Mér varð aftur órótt.
í draumnum hafði ég látið Ijósið loga.
En hvað mikið var draumur, og hvað mik-
ið veruleiki? ...
Ég hlýt að hafa sofnað aftur, því að allt
í einu stóð Somers, þjónninn minn, við
rúmstokkinn með morgunverðinn. Ég opn-
aði augun gætilega. Ljósið logaði, hann
virtist ekki hafa tekið eftir því. En honum
lá auðsjáanlega eitthvað annað á hjarta.
„Það liefur verið framið morð,“ sagði
hann, hérna rétt á götuhorninu. Þeir fundu
verkamann, stunginn með hnífi ... í húsa-
sundi. Hann fannst í rnorgun." Somers var
æstur. „Það verður áreiðanlega í hádegis-
blöðunum," bætti hann við.
„Morð!“ sagði ég og breiddi úr blaðinu,
svo hann sæi ekki framan í mig. „Nú, jæja,
það er ekki einsdæmi. ...“
Jafnskjótt og Somers var farinn, fór ég
fram úr til að slökkva ljósið. Ég leit inn í
klæðaskápinn og tók út fötin, sem ég hafði
verið í um kvöldið. Þau voru ötuð blóði að
frarnan.
Mér fannst hjarta mitt hætta að slá.
Draumurinn, það var enginn draumur, það
var raunveruleiki, hræðilegur raunveru-
leiki. Ég hafði stungið manninn til dauðs,
en ekki með vitund og vilja.
En myndu dómararnir trúa hinni furðu-
legu sögu minni? Tæplega. Ég tók ákvörð-
un, ég varð að fela sönnunargögnin.
Ég tók í flýti handtösku út úr skápnum
og tróð fötunum niður í hana. Svo hringdi
ég á þjóninn. „Ég fer í ferðalag," sagði ég,
„aðeins fáeina daga. Ég finn, að ég er að
kvefast, og þá er gott að vera í hreinu lofti."
Mér datt nokkuð í hug, og ég flýtti mér
fram í forstofuna eftir regnkápunni. Ég var
feginn myrkrinu þar frammi, því regnkáp-
an var einnig blóðug. Ég stakk hendinni í
vasann — veiðihnífurinn var þar ekki.
Það var þó heppni í óheppni. Ég varpaði
öndinni léttar. Ég hafði keypt hann hjá
járnvörukaupmanni í Birmingham. Það var
nokkuð dýr hnífur, og ég hafði naumast
notað liann áður. Somers hafði ekki séð
hann, og enginn af veiðifélögum mínum...
SKEMMTISÖGUR