Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 37

STÓRU AUGUN
GOTT að vera kominn hingað aftur og
afgreiða smurt brauð og allskonar drykki
til unga fólksins, sem þýtur frá einu leik-
húsi til annars á Broadway í von um að
komast aftur á leiksvið.
Flest er með sama sniði sem fyrir stríð.
T. d. geta komið inn hnuggin stúlkubörn,
og ég get bent þeim á, að vert sé að reyna
að komast að í nýju óperettunni, sem Georg
Allen er að setja á svið, ef þær einungis
flétti hárið eins og rottuhala og segi hon-
um, að þær hafi hlaupizt úr skóla til þess
að gerast leikkonur.
Já, ég kynnist lífi ekki svo fárra góðra
stúlkna á þennan hátt. En svo nær það held-
ur ekki lengra. Hjarta er einungis til trafala
í þessari atvinnugrein, og stúlkubörnin, sem
vilja komast áfram í heiminum, skilja það
venjulega eftir heima.
Jæja, síðdegi eitt, þegar ég er önnum kaf-
inn við að dreifa köldum smáskömmtum
meðal gesta, sem misst hafa af miðdegis-
verðinum, kemur lítil ungfrú, með þau
stærstu, brúnu augu, sem ég héf nokkru
sinni séð, og sezt á eina auða stólinn, lítur
hvorki til hægri né vinstri, en sökkvir sér
niður í Hafmáfinn eftir Tsjekov. Bersýni-
lega kvenmaður, sem hugsaði hátt.
„Hvað á það að heita, ungfrú IIepburn?“
spyr ég hana um leið og ég þýt framhjá.
„Appelsínusafi — ekki með ís.“
Nei, ís þarf hún sannarlega ekki. Það var
SKEMMTISÖGUR
35