Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 39

Ég beygði mig niður og rétti snöggt úr
mér aftur. „Hérna er hann,“ sagði ég og
rétti henni tuttugu dollara seðil — minn
eigin seðil.
„Þér hafið misst hann úr töskunni."
Hún leit á mig eins og hún tryði vart sín-
um eigin augum. Svo greip hún scðilinn,
stakk regnhlifinni undir höndina og fór.
Eftir urn það tvær vikur, um áttaleytið,
birtist Tim Meakins í allri sinni dýrð.
„Hvernig gengur með nýja leikritið?"
spurði ég.
„Bærilega! Og þessi stúlka, sem þér send-
uð okkur, Linda, hún er í marga staði ágæt.
Elér er aðgöngumiði að sýningunni, félagi.
Fáðu frí í nokkra tíma og komdu og sjáðu
hvernig stelpan stendur sig.“
Stúlkan með stóru augun kom ekki fram
í fyrsta jrætti En svo birtist hún allt í einu
á leiksviðinu og hafði áhorfendurna þegar
í vasa sínum.
„Hvað heitir hún? Hvaðan er þessi Linda
Fair eiginlega?" heyrði ég fólk spyrja í hlé-
inu. Og Jules Mann sagði við Darling:
„Segið litlu, nýju stúlkunni, að hún skuli
koma heim til mín á eftir, Fred. Ég held
veizlu í tilefni dagsins."
Ekki „biðjið“, heldur „segið!" Já, Mann
er mikill höfðingi, sá slordóni.
Ég flýtti mér aftur í veitingahúsið til að
búa allt undir komu gestanna eftir leiksýn-
ingarnar. Það byrjaði að rigna, og áður en
leikritið var á enda, var komin hellidemba.
Pípuhattar og síðkjólar, sem ekki höfðu
bíla, komu hundruðum saman í veitinga-
stofuna til að sitja af sér skúrinn. Það varð
mikið að gera við afgreiðsluna, og fólk tal-
aði ekki um annað en Lindu Fair. Ég jrreif
bakka þakinn appelsínuglösum og fór fram
á milli borðanna.
„Appelsínusafa — ekki með ís.“
Þarna stóð hún með sín stóru augu og
þunnu regnkápu og lagði broslega litlu
regnhlífina sína á borðið. Hvað var hún að
gera hér? Bíða þangað til bílstjóri Manns
sækti hana, sennilega.
„Fólki geðjast að mér, Whitey."
„Já, ég gat séð það.“
„Nei, var það. Voruð Joér í leikhúsinu?
Hvað finnst yður sjálfum. Var þetta nógu
mikill sigur til Jress að við tvö getum farið
eitthvað til að fagna honum?“
„Við?“ Ég bjó mig undir framhaldið af
gamninu. Hún skopaðist auðsjáanlega að
mér.
En hún kinkaði kolli, Ijómandi af ham-
ingju. „Getið þér ekki fengið frí og boðið
mér eitthvert út?“
„Og hvað um Jules Mann?“
„Whitey! Á ég að knékrjúpa yður, eða
hvað?“
Ég rak höfuðið í, þegar ég beygði mig
undir afgreiðsluborðið til þess að sækja
jakkann rninn inn fyrir.
Þegar við komurn út í rigninguna, og hún
rétti mér hlægilega litlu regnhlífina sína,
mundi ég allt í einu, að ég var blankur.
„Nei,“ sagði ég vandræðalega, „ég hef
enga peninga. Við getum ekkert farið.“
„Jú, víst hafið þér peninga, Wliitey," full-
yrti hún og rétti mér tuttugu dollara seðil.
Svo hélt hún hratt áfram: „Þetta er í fyrsta
sinn að það rignir, síðan daginn sem ég fór
til Pittsburg. Ég stóð einmitt og ætlaði í
veizluna hjá Mann. ..Hún þagnaði og
leit biðjandi á mig.
Nú, af vorkunnsemi við mig skyldi hún
ekki neita sér um þá ánægju. „Hvers vegna
fóruð þér ekki Jrangað?" spurði ég.
„Þegar ég spennti upp regnhlífina mína
úti fyrir leikhúsinu, datt seðillinn úr henni,
og svo ... já, þá fannst mér, að ég vildi
miklu heldur fara út með yður.“
Hún stanzaði og horfði á mig sínum stóru
augurn. Og svo mikið get ég fullyrt, að
þarna hafði ég loks fundið stúlku, sem ekki
hafði skilið hjartað eftir heima.
ENDIR
SKEMMTISÖGUR
37