Skemmtisögur - 01.07.1949, Page 41

gangi að biðja um hönd hinnar dæmalausu
heimasætu.
Seint og um síðir útvaldi faðir hennar
hlutgengan, ungan mann, Hassan-Ali, sem
vafalaust mátti telja eitthvert glæsilegasta
ungmennið er byggt hefur þessa jörð. Hann
var hávaxinn og axlabreiður. Háls hans var
eins og marmarasúla og brjóst hans eins og
hin silfraða hvelfing El-Godvadsj-musteris.
Hann var svo kænn og slunginn, að jafn-
vel þjófurinn Abu-Kir, sem annars gat stol-
ið augunum úr næstum hverjum sem var,
án þess að viðkomandi tæki eftir því, hafði
ástæðu til þess að öfunda hann, og þégar
Hassan-Ali skaut ör af boga sínum, urðu
menn þeir, er sækja áttu örina, að hafa
með sér matföng til þriggja daga. Þar að
auki var hann alltaf í góðu skapi, og glað-
lyndi hans var foreldrum hans til mikillar
ánægju.
Þannig var sá ungi maður, er Dsjali-Abad
hafði valið til handa dóttur sinni. Og við
skegg spámannsins — lofað og blessað sé
nafn hans! — hann hafði valið rétt!
Brúðkaupið var haldið með mikilli við-
höfn, og ungu hjónin búsettu sig í húsi, sem
var klætt marmara að innan og lagt gólf-
teppum úr dýrindis páfugláfjöðrum.
Fyrstu vikurnar lifðu ungu hjónin svo
liamingjusömu lífi saman, að Dsjali-Abad
gamli lét lita skegg sitt rautt og dreifði full-
um poka af silfurpeningum út á meðal fá-
tækra.
Níu mánuðum eftir brúðkaupið fæddi
hin fagra Aju-Yk rnanni sínum son, og á
hverju ári þar á eftir ól hún honum annað
hvort syni eða dætur — og í sérstökum góð-
ærum meira að segja tvíbura.
Fyrirtæki Hassan-Ali gengu öll eindæma
vel. Skip hans komu heil á höldnu til hafn-
ar og auður hans tvöfaldaðist alltaf frá ári
til árs.
En samt sem áður varð svipur hans sífellt
skuggalegri og skuggalegri. Hann varð þög-
SKEMMTISÖGUR
ull og einrænn. Við heilsu hans var ekkert
að athuga, svo ekki gat verið um annað að
ræða, en drungalegar hugsanir, sem þjáðu
hann á sál og líkama.
Og einn góðan veðurdag hvarf Hassan-
Ali frá heimili sínu. Hans var leitað víðs-
vegar af miklum ákafa, og loksins, að tveim
vikum liðnum frá hvarfi hans, fann gamall
förumunkur hann og flutti heim. í sjö daga
ráfaði Hassan-Ali um heima hjá sér, án þess
að mæla orð af vörum. Því næst lagðist
hann í rúmið og dó, eins og rós sem visnar
og fölnar.
Og Allah kallaði Hassan-Ali fram fyrir
hásæti sínu og spurði hann rnjög svo hvass-
lega:
„Nú, hvað hefur þú svo einkum hugsað
þér að liafa fyrir stafni í Paradís?“
„Ó, þú himneska ljós allra rétttrúaðra,
þú einasti og almáttugi Allah, þú sem rík-
ir yfir öllu. ...“
„Vertu stuttorður!" greip Allah óþolin-
móður fram í fyrir honum.
„Ég vil njóta aðgerðarleysisins."
„Svo, nú-já, það er þá svo að skilja, að
þú viljir íhuga eitt eða annað? Hvað ætlar
þú að hugleiða?"
„Ó, þú sem gefur öllum lífverum heims-
ins líf, þú sem hefur skapað himin og jörð,
sól og tungl. ...“
„Kallaðu mig bara Allah, annars ljúkum
við samtalinu aldrei!"
„Ó, Allah! Ég vil leitast við að hugsa ekki
um neitt."
„Þú vanþakkláti! Þér bæri fyrst og fremst
að hugsa með þakklæti til gamla föru-
munksins."
„Hvers vegna, ó, Allah?"
„Þú flón! Heldurðu að þú getir blekkt
mig? Heldurðu að ég viti ekki, að þú hafð-
ir þegar brugðið snörunni um hálsinn á
þér, þegar gamli förumunkurinn skax þig
niður? Hvers vegna hafðir þú brugðið snör-
unni um háls þér?“
39