Gerpir - 01.07.1947, Blaðsíða 6

síns og stefndu för sinni til landsins, sem
guð hafði heitið ættföðurnum Jakobi, að
gefa afkomendum hans. Það land hét í
þá daga Kanaansland en heitir nú Pales-
tína, og er nú á dögum, og var það líka
oft áður, eitt mest umtalaða land á jörð-
inni, því enn þann dag í dag er ekki leidd
til fullra lykta sú atburðarás, sem hófst
þar fyrir þúsundum ára. Þetta merkilega
land hefir jafnan verið umtalað og um-
deilt og veldur lega þess og afstaða til
annara landa og samgönguleiða þar
mestu um. Höf og illfærar eyðimerkur
valda því, að samgönguleiðir á landi
milli þriggja heimsálfa liggja um landið
þvert og endilangt. Kaupmannalestir
hafa því frá alda öðli lagt leið sina um
það. Stórveldi þessa heims hafa því jafn-
an haft hina mestu ágirnd á landi þessu
vegna þess, að það þeirra sem yfirráð
hafði þar, hafði jafnan vænan skerf
heimsverzlunarinnar á valdi sínu. Ef
þarna hefði einhvern tíma risið á legg
öflugt þjóðríki mundi það næstum af
sjálfu sér hafa orðið kjarni stórveldis,
sem þá hefði að líkindum orðið flestum
stórveldum voldugra. En þetta hefir
ekki orðið svo. Ef frá er tekið ca. 80 ára
tímabil það sem konungarnir Davíð og
Salomon ríktu yfir allri Palestínu, þá
hefir hún allt frá því er sögur hófust og
fram á þennan dag jafnan verið háð
einhverju stórveidi, sem annaðhvort
hafði þar bein yfirráð, eða gat farið þar
sínu fram í trássi við smáríki þau, sem
stundum risu þar á legg. Palestína hef-
ir því næstum alltaf verið á valdi vold-
ugra erlendra ríkja og lotið yfirráðum
frá Babylon, Memphis, Róm, Cairo,
Bagdad, Constantinopel og London. En
einu sinni, fyrir 28 öldum síðan lá þó við
borð að öðruvísi færi. Um þær mundir
gekk kyrrstöðu og hnignunartímabil
yfir stórveldin í Egiptalandi og Mesó-
potamiu og við það skapaðist einstætt
tækifæri fyrir Israelsþjóðina, sem þá
rann sitt blómaskeið miðja vegu á milli
þeirra. Slíkt tækifæri fá fáar þjóðir, og
varla nema einu sinni á lífsskeiði sínu.
Eins og kunnugt er sóttist Israels-
mönnum seint förin frá Egiptalandi til
Kanaanslands, og er þeir að lokum komu
inn í fyrirheitna landið, lá það eng-
an vegin laust fyrir, því þar bjuggu fyr-
ir fjölmennir ættflokkar, sem tóku allt
annað en vinsamlega á móti hinni út-
völdu þjóð. Israelsmenn þurftu því að
kaupa með blóði sínu land það,sem Jahve
haf ði ánaf nað þeim. Smátt og smátt náðu
þeir fótfestu í landinu, en í 4 aldir áttu
þeir sífellt í höggi við frumbyggja lands-
ins og ýmsa nágranna þjóðflokka, og
börðust raunar einnig stundum innbyrð-
is, hver ættkvíslin við aðra. En að lokum
vænkaðist hagur ísraelsmanna, þeir
eignuðust mikinn leiðtoga, Davíd að
nafni. Hann var búinn miklum herstjórn-
arhæfileikum, en stjómmálamaður var
hann að vísu ekki að sama skapi. Und-
ir forustu hans bmtu Israelsmenn smátt
og smátt undir sig alla óvinveitta ætt-
flokka í landinu og sigruðust á öllum
nágrönnum sínum, og varð veldi Davíðs
svo mikið, að nágrannaþjóðunum þótti
hyggilegast að eiga við hann og þegna
hans einungis vinsamleg skipti. Davíð
safnaði miklum auði, 100 þúsund talent-
um gulls og milljóntalentumsilfursogsvo
miklu af eiri og járni, að ekki varð vegið
(I. kroníkubók 22.—14.). Það var stríðs-
gróði þeirra tíma. En það kemur ævin-
lega einhver og eyðir stríðsgróðanum,
og vill það jafnan við brenna um það
fé, sem með harðindum er fengið. Davíð
var, eins og Snorri Sturluson, mjög gef-
inn fyrir kvennaást, og eignaðist marga.
4