Gerpir - 01.07.1947, Blaðsíða 7

sonu og dætur. Við fráfall hans lék því
nokkur vafi á, hver sona hans skyldi taka
við konungdómi. Eftir nokkurt hark
og blóðsúthellingar varð hlutskarpastur
Salomon, sonur Davíðs og konu nokk-
urrar, sem hann hafði fest sér með svik-
samlegum hætti. Salomon konungur var
á margan hátt mikilhæfur maður. Hann
var skáld, heimspekingur og rithöfund-
ur, og hafði eins og sagt er um Snorra,
hinar beztu forsagnir á öllu sem gera
skyldi. En stjórnmálamaður var hann
aðeins í meðallagi — því miður — og
því féll sú ógæfa honum í skaut að glata
því gullna tækifæri sem forsjónin
hafði lagt honum og þjóð hans í hendur.
Salomon tók við vel friðuðu og sæmi-
lega skipulögðu ríki af Davíð föður sín-
um. Ibúar þess voru sumir frjálsir menn,
þ. e. þeir sem tilheyrðu hinum 12 ætt-
kvíslum, en með þeim hafði þróazt viss
tegund af lýðræði og virðingu fyrir rétti
einstaklinganna, og undirokaðir menn
sem tilheyrðu hinum sigruðu frumbyggj-
um, sem átt höfðu heima í landinu áður
en ísraelsmenn settust þar að. Það mátti
því segja að raunar byggju tvær þjóðir
i landinu, sigurvegaramir og hinir sigr-
uðu. Hygginn og framsýnn stjórnandi
hefði smátt og smátt létt okinu af hinum
undirokuðu, gefið þeim vaxandi hlut-
deild í frelsi og mannréttindum yfirþjóð-
arinnar og þann veg myndað sterkt sjálf-
stætt þjóðríki, sem vegna legu sinnar á
vegamótum hinna mikilvægustu verzl-
unarleiða hefði vel getað náð stórveldis-
aðstöðu. Konungsætt Davíðs hefði þá
orðið frægasta og voldugasta konungs-
ætt í veröldinni. En þetta fór sem kunn-
ugt er á annan veg. Salomon konungur
tók allt aðra stefnu og eftirmenn hans,
konungarnir af ætt Davíðs, urðu aðeins
máttlitiir og valdasmáir stjórnarar í
þýðingarlausu borgríki. 1 stað þess að
efla þjóðríki á þeim grundvelli sem fað-
ir hans hafði lagt, tók Salomon sér fyr-
ir hendur að byggja sér glæsilega höf-
uðborg. Fyrsta verk hans var að reisa
drottni musteri og erfði hann að visu
þá hugmynd frá föður sínum. Það er
lærdómsríkt að lesa um það, hvað ná-
granni hans, konungurinn í Týrus, lét
sér um munn fara þegar hann fékk
bréf frá Salomon konungi þar sem
hann skýrir honum frá fyrirætlunum
sínum, og biður hinn verzlunarfróða
konung, sem verið hafði vinur föður
hans, að láta sér í té efni til musteris-
gerðarinnar. Hiram konungur gladdist
mjög og lofaði guð hástöfum er hann
las bréf Salomons, og er sýnilegt að hann
hefir kvíðafullur beðið þess, hvað hinn
ungi konungur mundi taka sér fyrir
hendur. Þarf ekki mikla hugkvæmni til
þess að geta sér þess til að hann hafi
óttast það, að hinn voldugi nágranni
mundi ef til ágirnast hina auðugu verzi-
unarborg Týrus. Því fremur mátti hann
óttast þetta, er faðir Salomons hafði
verið mjög herskár þjóðhöfðingi, og
hefði vel mátt ætla, að hinn ungi kon-
ungur hyggðist feta þar í fótspor föður
síns og jafnvel stíga í því efni feti fram-
ar, svo sem framgjarnra ungra manna
er siður. Verður af þessu skiljanlegt, hve
allshugar feginn Hiram konungur verð-
ur er hann les boðskap hins nýja kon-
ungs, og ekki mun það hafa spillt á-
nægju kaupmanna-konungsins að Salo-
mon lætur honum eftir að kveða einn
á um verðlag á efnisvörum þeim, sem
hann bað hann að láta sér í té til must-
erisgerðarinnar. Slíkir viðskiptamenn
eru kaupmönnum jafnan velþóknanleg-
ir. Það er skemmst frá að segja, að
Salomon gerðist svo umsvifamikill í