Gerpir - 01.07.1947, Blaðsíða 30

liti. Ég held að þú gangir með útvarps-
dellu . . . Jæja, mér er sama.“ Jón labb-
aði niður i túnfótinn, en Herdís gekk til
bæjar.
Dagurinn leið. Taðan á hólnum var
þurrkuð. Um nónbil kom Herdís með
kaffið. Að lokinni kaffidrykkjunni, átti
að fara að raka töðunni saman, sæta
hana og síðan flytja í hlöðu.
Þau drukku kaffið þegjandi og fóru að
engu óðslega. Töðunni veitti ekki af að
njóta þurrksins sem lengst.
„Sjáðu nú, Jón,“ sagði Herdís allt í
einu, og benti vestur til fjalla. „Þarna
dregur upp bliku og þá rignir hér eftir
stutta stund.“
Jón leit upp. Jú, það var ekki um að
villast. Þarna dró upp bliku yfir Langa-
dalsbotni, og hún virtist fara ört vax-
andi.
„Þá er ekki til setu boðið lengur,“ Jón
stökk á fætur og fór að raka saman töð-
unni. „Við rökum því sem mest saman
fyrst. Það má saxa upp á eftir.“
Nú var unnið af kappi og töðunni ýtt
saman í stórar hrúgur. Blikan á loftinu
hækkaði og var nú farin að ná tiJ sólar-
innar, svo sólskinið dofnaði. Svo Ieið
nokkur stund, og þau Heiðarhjónin
þreyttu kapphlaup við skúrina og var
lengi vanséð hver mundi hafa betur.
Jón rétti sig upp, þurrkaði af sér svit-
ann og horfði til fjallanna í vestri.
„Hann rignir ekki til muna. Blikan er
að þynnast aftur og sér nú í heiðskíran
blett yfir dalbotninum.“ — Og Jón
hægði á sér við vinnuna.
Rétt í sama mund féllu nokkrir regn-
dropar, en þeir voru máttlausir og gerðu
engan skaða.
Þau Iuku við að sæta töðuna og síðan
var henni ekið heim í hlöðuna og var
það ekki Iangrar stundar verk.
Himininn var nú aftur orðinn heið-
skír. En Jón varð þungur á brúnina,
þegar hann renndi augunum um túnið,
þar sem föngin breysk-þomuðu að utan
í glaða sólskininu.
„Ætli það hefði ekki verið eins gott
að dreifa því öllu, eins og ég ætlaði
mér,“ hugsaði Jón með sér. En hann
sagði ekkert. Það var ekki gustuk að
hrella Herdísi með því. Tröllatrú henn-
ar á útvarpið mundi nú líklega dofna.
O-já, öllum gat svo sem skjátlast.
Næsta morgun var veður hið sama,
sólskin og sunnan vindur. Jón var
snemma á fótum og tók þegar til óspilltra
málanna að slá úr föngunum. 1 dag ætl-
aði hann að ráða og dreifa allri töð-
unni, hvernig svo sem færi. Það varð
að ráðast svo sem verða vildi. Ekki var
þurrkurinn svo sem öruggur, þó hann
héngi svona uppi í gær. Alltaf var hægt
að búazt við dembu, þegar hann er við
þessa áttina.
Það var ekki slengið slöku við hey-
þurrkinn á Heiði þennan daginn. öll
taðan var breidd og henni snúið tvisvar
fyrir miðjan dag.
Eftir stuttan miðdegisblund héldu þau
hjónin aftur út á túnið. Þau fóru þegar
í stað að raka saman töðunni. Ekki veitti
af deginum.
Herdís hafði hlustað á veðurfregnirn-
ar um morguninn, en hún hafði ekki enn-
þá komið sér að því að segja Jóni frá
þeim. Og ekki hafði hann kannske verið
að spyrja eftir slíku. — Ekki mikið.
Samt gat hún ekki stillt sig um það,
að láta Jón vita um veðurspána.
„En þessi blessaður þurrkur," sagðí
hún. Þeir sögðu þetta Iíka í morgun,
herramir í útvarpinu, að hér yrði þurrk-
ur í dag.“
Jón gegndi þessu engu. Þau héldu á-