Gerpir - 01.07.1947, Blaðsíða 31

fram heyverkunum af miklu kappi og
þögðu bæði.
Nú fór að draga bliku á loft. — Þau
hjónin tóku ekki eftir neinu, fyrr en sól-
skinið fór að fölna. Þá litu þau upp, bæði
jafn snemma. Var þá kolsvört blika yfir
Langadalsbotni og teygði hún lopa sinn
langt á loft upp.
„Skyldi hann nú ekki samt hanga uppi
eins og í gær,“ mælti Herdís í hálfum
hljóðum, eins og hún væri að tala við
sjálfa sig.
Eitthvað heyrðist mumpa í Jóni, en
orðaskil urðu ekki greind.
Nú var hamast á túninu á Heiði. Þau
hjónin tóku nú á því, sem til var. Jón
sópaði heyinu saman með fimum hand-
tökum og furðulegum hraða. — En það
kom fyrir ekki. Eftir nokkrar mínútur
féllu fyrstu droparnir. Rigningin færð-
ist fljótt í aukana og að stundu liðinni
var komin hellirigning.
Jón henti frá sér hrífunni, tvísté
nokkra stund og góndi upp í loftið. Blik-
an hafði nú teygt sig um himininn allan.
I austrinu sást þó enn lítil rönd af heið-
um himni niður við sjóndeildarhringinn.
„Það verður ekki þurrkað meira þenn-
an daginn,“ sagði Jón. Hann labbaði til
þúfnakolla sinna. Það var þá líklega bezt
að nota rekjuna á þá.
Jón sofnaði fljótt um kvöldið, en Her-
dís gat ekki sofnað. Hún bylti sér á ýms-
ar hliðar lengi nætur. Hún var að hugsa
um lægðir og veðurspádóma og sofnaði
út frá því að lokum.
Þegar hún vaknaði morguninn eftir,
var Jón allur á bak og burt. Hún horfði
út í gluggann. Það var svo sem sama út-
litið ennþá, skafheiður himinn og vest-
an gola. Hún sá að Jón var farinn að
snúa töðunni fram á túninu. Hann bar
hrífuna ótt og títt og hljóp við fót.
Herdís hraðaði sér i fötin. Hún varð
að komast sem fyrst út til heyverkanna,
Hún hafði fljótaskrift á bæjarverkun-
um í þetta sinn. Þegar þeim var lokið,
greip hún mjólkurföturnar og labbaði
fram göngin áleiðis í fjósið. Við stofu-
dyrnar nam hún staðar, hún mundi þá
eftir útvarpinu. Nú stóð rétt á þeim
tíma, er veðurspáin var lesin. . . .
„Saklaust var það nú, að hlusta á spána
í dag rétt í þetta sinn, ekki svo að skilja,
að hún ætlaði sér að fara að hlutast til
um heyverkin. Nei, ónei, ekki þennan
daginn, hvernig sem spáin yrði. Hún
skyldi ekki hætta sér út á þá hálu braut
aftur,. . . aldrei framar.“
Hún setti frá sér föturnar og gekk inn
í stofuna. „En . . . hvað . . . hvað er nú
þetta? Hér var ekkert að sjá, ekkert út-
varpstæki.“ — Það var horfið.
Hún leitaði í öllum hornum, undir
bekkum og alls staðar, þar sem henni
datt í hug, en sú leit bar engan árang-
ur.
„Auðvitað hefur Jón tekið tækið og
falið það,“ hugsaði Herdís, öðruvísi get-
ur það ekki verið.“ — Hún þekkti nú
svo sem hvernig hann Jón var. — Auð-
vitað mundi hann kenna útvarpinu um
þessi mistök við heyskapinn undanfarna
tvo daga. Það var svo sem auðvitað. —
Jæja, hann um það. Ekki skyldi hún
skipta sér af því framar eða spyrja um
það, hvað af því hefði orðið. „O-nei,
ekki hún Herdís gamla, svei því, . . . en
gaman var nú að því samt.“
Herdís lokaði stofunni, tók fötur sín-
ar og hraðaði sér í fjósið. Jón skyldi ekki
þurfa lengi að bíða eftir henni.
Við fjósdyrnar nam hún snögglega
staðar og stóð þar grafkyrr, eins og hún
væri negld niður. Hún einblíndi góða
stund á fjóshurðina. Hér var ekki um að
29