Bergmál - 01.03.1947, Síða 14

Bergmál
Marz
þú frá Haddenham til verksmiSjunn-
ar í Fairley. Reynsluvagninn var
tilbúinn, vagninn, sem hraðbrennslu-
vélin þín var í. Þótt Williams segði
þér að vagninn hefði ekki verið
reyndur vildir þú endilega aka hon-
um. Williams sagði, að fyrst hefðir
þú ekið nokkra hringi á brautinni
með 65 km. hraða, en síðan beygðir
þú inn á aðalveginn til London.
Hann sagði, að þú hefðir aukið hrað-
ann, svo þú hefðir verið á 150 km.
hraða, þegar vagninn lenti út af og
í gerðið . . .“
Hún þagnaði eitt augnablik og
tár hrundi á dúkinn.
„Vagninn gereyðilagðist“, bætti
hún svo við. Þú hvarfst og síðan
hefur enginn af þér frétt fyrr en í
dag“.
Nú skildi ég hvað klukkan sló.
Eg sagði mjög varfærnislega.
„Eg hlýt að hafa misst minnið?“
„Einmitt", sagði hún. „Þú hefur
auðsjáanlega ekki meiðst líkamlega
um leið og þú komst út úr vagnin-
um og hélst leiöar þinnar. Þegar
William kom með sjúkrabílinn
varstu horfinn".
Hún þagnaði. Eg hef aldrei á ævi
minni hugsað eins hratt og á þessu
augnabliki. Mér fannst, að það hlyti
að verða virðulegur lokaþáttur, ef
ég leysti þetta hlutverk vel af hendi.
Hún hélt áfram: „Við gerðum
allt, sem í okkar valdi stóð til þess
að finna þig. Pabbi var tæplega
mönnum sinnandi og ég lá á tauga-
veikishæli í fjóra mánuði. Ég var
yfirkomin af sorg. Við auglýstum
eftir þér, réðum leynilögreglumenn
í þjónustu okkar, en allt árangurs-
laust. Við gerðum allt sem hægt var
að gera. En nú hef ég fundiÖ þig
og ég sleppi þér aldrei, aldrei fram-
ar.
Eg reyndi að þreifa betur fyrir
mér og sagði: „Setjum nú svo, að
allt þetta væri rétt, ég hlýt þó aö
hafa átt einhverja ættingja eða vini,
sem myndu hafa þekkt mig“.
„Þú áttir enga ættingja kæri God-
frey“, sagði hún. Foreldrar þínir dóu
þegar þú varst kornungur. Ég man,
að þú sagðir, að þeir sem þú hefðir
þekkt áður hefðu fallið í stríðinu
eða látizt síðar. Þú þekktir enga
nema okkur, þess vegna gat enginn
þekkt þig“.
Eg tók ákvörðun. Þetta skyldi
verða lokabragðið. Ef hún hélt, að
ég væri Godfrey, gat ég látið mér
lynda að leika hans hlutverk. Eg
þurfti aðeins að gleyma öllu, sem
fyrir mig hafði borið áður en ég
fór til Indlands og það hentaði mér
mjög vel. Svo beið mín ágætis
staða í fyrirtæki föður hennar, mikið
reiðufé, hún elskaði mig! Hvílík
framtíð.
Ég reyndi að líta út eins og mað-
ur, sem beitir öllu viljaþreki sínu
12