Bergmál - 01.03.1947, Blaðsíða 18

BergmÁl
Marz
riákvæmlega eins og föt Ferrings
kapteins.
„Komdu nú Steve“, sagði Gringall.
„Það var ljótt, að ég hitti þig ekki í
Eastbourne. Þegar lögreglan þar
hringdi til Yard vissi ég strax, að
þú hefðir gert þetta“.
„Gringall“, sagði ég andvarpandi,
„eigum við ekki að fá okkur eitt
glas áður en við förum?“
Við gengum að veitingaborðinu
og fengum okkur whisky. „Eg býst
ekki við, að þú trúir einu orði af
því, sem ég segi“, sagði ég, „en ég
ætla samt að segja þér sannleikann.
Svo sagði ég honum upp alla söguna.
Hann hló og sagði: „Hún er held-
ur ótrúleg sagan þín Steve, ef ég
væri sem þú myndi ég ekki nota
hana mér til varnar, hún myndi bæta
einu ári við. Ef ég væri í þínum
sporum myndi ég játa sekt mína og
sitja minn tíma eins og heiðarlegur
maður“.
Eg sagði ekki neitt. Hvað var
hægt að segja. En það var nú eitt-
hvað við þessa stúlku, hver sem hún
var. Hún hafði allt í lagi, heilann,
taugarnar og að ógleymdu útlitinu.
Að hún skyldi geta leikið svona á
mig. Eg hefði átt að vita betur.
Hann bjargaði félaga sínum.
Drengur nokkur hafði fengið skriflegt leyfi til að veiða í á, sem
rann um land bónda nokkurs. Eitt sinn var hann að veiða með
félaga sínum, þegar vinnumaður bóndans birtist skyndilega. Strák-
urinn rak upp hræðsluóp og tók til fótanna. Vinnumaður elti.
Eftir að hafa hlaupið um tvo kílómetra, náði hann stráknum og
stundi upp:
— Hefirðu leyfi til að fiska í ánni?
— Auðvitað, svaraði strákur.
— Svo, já? Sýndu það.
Drengurinn dró leyfisbréfið upp úr vasa sínum og sýndi honum.
Vinnumaðurinn bölvaði gremjulega.
— Hvers vegna varstu þá að hlaupa? spurði hann.
— Svo að hinn strákurinn kæmist undan, var svarið. Hann hafði
ekki leyfi.