Bergmál - 01.03.1947, Qupperneq 49

1947
BergmÁl
— Lóla cr orðin svo rík, hún hefur gifst ríkum stórbokka.
— Og slíkan mann hef ég ekki átt skilið, eigið þér við?
— Þér eruð hundrað sinnum meira virði en Lóla, og ég þekki mann,
sem ekki myndi líta við Lólu og öllum hennar peningum, ef hann ætti
yður. Hún er ekki verðug þess að bursta skóna yðar.
— Minnist refsins, sem ekki náði vínberjunum ... — og sem sagði:
hvað þú ert yndisleg racinedda smá.
— Uss, uss, ekki að þessu káfi Turiddu.
— Eruð þér hræddar um, að ég muni gleypa yður?
— Hrædd er ég ekki, hvorki við yður né neinn annan.
— Sjáum til, það er auðfundið, að móðir yðar var frá Licodia. Þér
eruð blóðheitar. Ó, hvað ég er skotinn í yður.
— Það megið þér vera, ef yður sýnist, en yður fellur ekkert í skaut.
Getið þér rétt mér þetta knippi?
— Fyrir yður gæti ég snúið um öllu húsinu.
Til þess að leyna hve hún roðnaði, fleygði hún í hann spýtu, sem
hún hélt á, og það var mesta mildi, að hún hitti ekki.
— Haldið þér nú áfram, ef við mösum svona ljúkum við aldrei
verkinu.
— Ef ég væri ríkur vildi ég eiga konu eins og yður, Santa.
— Höfðingja eins og þann, sem Lóla krækti sér í fæ ég ekki, en
'heimanmund á ég, þegar guð lætur einhvern verða á vegi mínum.
— Þér eruð rík, það vita allir.
— Það er bezt, að við flýtum okkur, pabbi kemur bráðum og ég
vil ekki, að hann sjái mig hér.
Faðirinn var farinn að verða aðgætinn, en stúlkan lét sem ekkert
væri. Gullhamrar fótgönguliðans höfðu kitlað hana og húfufjöðrina hans
bar sí og æ fyrir augu henni.
Þegar faðirinn rak Turiddu út, opnaði hún gluggann út til hans.
Þar stóð hún og talaði við hann á hverju kvöldi svo nágrannarnir töl-
uðu ekki um annað.
— Ég er alveg vitlaus í yður, sagði Turiddu, — ég ncyti hvorki
svefns né matar yðar vegna.
— Bull.
— Ég vildi ég væri kóngssonur svo ég gæti kvænzt yður.
— Heimska.