Bergmál - 01.03.1947, Side 52

BergmÁl
Marz
það er eins víst, og að guð lifir, og þú hefur rétt til að drepa mig. En
áður en ég lagði af stað í morgun hitti ég mömmu gömlu, sem var komin
á fætur til þess að kveðja mig, hún þurfti að gæta að hænsnunum sagði
hún, það var eins og hún byggist við einhverju illu og við hinn heilaga
guð skal ég drepa þig til þess að firra hana sorg.
— Þetta er hraustlega mælt, sagði Alfio og fór úr jakkanum, hvor-
ugur okkar mun þá draga af sér.
Báðir voru vanir að fara með hnífa. Turiddu fekk fyrsta lagið, sem
hann bar af sér með handleggnum. Þegar hann lagði næst gerði hann
það eftirminnilega og hitti hinn beint í nárann.
— Jæja Tuh.ddu, þér er alvara að drepa mig?
— Já, það hef ég þegar sagt þér, síðan ég talaði við mömmu niðri í
hænsnagarðinum er mér sem ég sjái hana fyrir mér.
— Líttu þá almennilega upp, sagði Alfio, — því nú hyggst ég að
borga með rentum.
Meðan hann stóð þannig reiðubúinn að leggja næsta lagi, hélt hann
vinstri hendi yfir sárið og olnbogann nærri því niðri við jörð, greip í
flýti sandhrúgu og fleygði henni beint í augu andstæðingsins.
— Æ, veinaði Turiddu, — nú er úti um mig.
Hann reyndi að bjarga sér með því að hoppa aftur á bak, örvæntingin
jók hugrekki hans. En Alfio hjó hann í magann og aftur í hálsinn.
— Þrjú, þetta hefurðu fyrir að svívirða heimili mitt. Nú lætur mamma
þín hænsnin eiga sig.
Turiddu skjögraði um stund fram og aftur milli kaktusanna, en hneig
síðan niður. Freyðandi blóðið sogaðist í barkanum og hann fekk aðeins sagt:
— O, mamma smá.
Lét ekki snúa á sig.
Aðstoðarmaður við reiðhjólaverzlun var að reyna að selja gömlum
bónda reiðhjól. — Það er afar vandað og ódýrt, og ekki þarf
að óttast það, að það éti af sér höfuðið, þegar það er ekki í
brúki. Það væri þægilegt að hafa það á búgarðinum. Það kostar
aðeins 40 dali. — Fjörutíu dali, segir bóndinn, — heldur myndi ég
kaupa mér kú fyrir þá. — Þú mundir verða að athlægi, ef þú
færir að brúka kúna fyrir reiðskjóta. — Ekki neitt líkt því eins
og ef ég færi að reyna að mjólka reiðhjólið.