Bergmál - 01.03.1947, Síða 57

JAMES OLIVER CURWOOD:

Skógurinn brennur
Framhaldssaga
1. KAPÍTULI.
Fyrir réttri klukkustund hafði David Carrigan, liðsforingi í hinni
konunglegu riddaralögreglu lofað guð fyrir það að vera ennþá í lifenda
tölu. Hann var staddur undir bláum, fögrum himni hinna norðlægu
sléttna. I huganum þakkði. hann McVane, foringja herdeildarinnar í
Athabasca fyrir það, að hafa valið hann til þessa starfs. Hann kunni vel
við sig í myrkviði skógarins og gladdist við tilhugsunina um ævintýrið
sem samfara yrði margra vikna ferðalagi norður til hinna fjarlægu lands-
hluta, sem honum þótti svo vænt um.
Honum fannst að hann hefði aldrei notið lífsins til fulls, annars staðar
en undir hinum opna og víða heimingeim. Hann var nú þrjátíu og sjö
ára gamall, dálítið hugsandi, en hugsanir hans voru frjálsar og heil-
brigðar, og líktust sólargeislunum. Hann var einlægur -mannvinur, jafn-
vel þó hann neyddist til að handjárna menn. Orlítið harðneskjulegur á
svip við embættisstörfin, en þó vár hann lífsglaður. Og það var einmitt
það, sem einkenndi hann öðru fremur. Hann vár einlægur elskandi alls
þess sem lifir og hrærist. Hann var knéfallandi tilbiðjandi hinnar guð-
dómlegu fegurðar landsins.
Nú var hann þegar kominn langt inn í hinn myrka skóg um 120
kílómetra norður fyrir Aathabasca. Um 290 kílómetrum norðar var Fort
McMurray, og 360 kílómetrum fjær var Chipewyan og enn lengra norður
var Mackenzieáin, en þaðan var 2400 kílómetra leið til sjávar. Hann var
glaður, af því að heimurinn virtist vera svo endalaus. Hann var líka
glaður vegna fámennisins og þeir fáu sem hér var að finna, voru honum
hjartfólgnir.
Carrigan hugsaði um þetta, þar sem hann sat á árbakkanum á Athabasca,
hinni fyrstu af hinum þremur stórám, er voru á leið hans. Veiðimenn-
55