Bergmál - 01.03.1947, Síða 61

1947 --------------------------------------------------- Bergmál
inn lægi í leyni. Á stað nokkrum í skógarjaðrinum var fallið tré. Frá
stofni þessa trés hlutu skotin að hafa komið.
Hann byrjaði nú með nákvæmri aðgæslu og varkárni að koma byssu-
hlaupinu fyrir í rifunni. Fór hann ennþá gætilegar að þessu en við rifú
tilbúninginn. Meðan hann var að koma byssuhlaupinu út um rifuna, gat
hann ekki varizt því að hugsa um svarta Roger. Hann gat þó ekki
grunað, að sá svarti væri á ferð hér. Hann vissi að það hlyti að vera
ómögulegt. Það gat hvorki verið svarti Roger eða neinn af vinum hans,
sem lá þarna í leyni á bak við viðarbolinn. Árásin var óskiljanlegri, vegna
þess hve fyrirætlunum hans hafði verið haldið leyndum í Athabasca. Hann
hafði ekki einu sinni kvatt beztu vini sína. Og af því hve svarti Roger
var illur viðureignar, var Carrigan ekki einu sinni í einkennisbúningi
að þessu sinni. Hann gat alls ekki hafa komizt á snoðir um ferðir hans.
Auk þess hlaut svarti Roger nú að vera mörg þúsund kílómetrum norðar,
ef enginn hafði neytt hann til að koma suður fyrir stórárnar. Ef hugsað var
rökrétt gat hann ekki komizt að nema einni niðurstöðu. Maðurinn sem
hann átti í höggi við, hlaut að vera bófi, sem ætlaði sér að ná í útbúnað
hans og hugsanlegt verðmæti, er hann kynni að bera' á sér.
Þegar sprengin varð í pokanum við fjórða skotið, stóðst þessi tilgáta
hans varla lengur. Sá sem stóð fyrir þessum skotum, hver sem hann var,
sýndi meiningarlaust skeytingarleysi um verðmæti og innihald bakpokans.
Hann gat að minnsta kosti ekki skort tilfinnanlega góð riffilskot. Dósa-
mjólk flæddi yfir hendur Carrigans. Hann bjóst varla við, að nokkurt
ílát væri heilt eftir í bakpokanum.
Carrigan hélt áfram að reyna að koma rifflinum fyrir í rifunni, þó
seint gengi. Fuglinn, sem áður var sagt frá hafði nú tekið eftir honum
og virtist hafa áhuga á því, sem hann var að gera. Hann hafði nú fært
sig nokkra metra nær, tvísté og hallaði undir flatt, er hann horfði á
þessa undarlegu, lifandi veru, er lá undir steininum. Undrun hans lýsti
sér í hvellum skræk, sem hann við og við gaf frá sér. Carrigan langaði
til að snúa hann úr hálsliðnum, því af athæfi fuglsins gat óvinur hans
séð, að hann var ennþá lifandi, og ekki af baki dottinn.
Það tók hann ellífðartíma, að því að honum fannst að koma hlaupinu
út um rifuna, og á hverju augnabliki bjóst hann við skoti í viðbót. Hann
lagðist flatur á jörðina og miðaði eftir hlaupinu. Hann var viss um að
fjandmaður hans var á gægjum eftir honum, en hann gat samt sem
59