Bergmál - 01.03.1947, Síða 65

1947
BergmÁl
En svo fór hann allt í einu að finna eitthvaS svo undarlega til. ÞaS
dró hann einhver. Hann fann sandinn skríSa undir líkama sínum. OSru
hvoru var hætt aS draga hann. Eftir langa stund, fannst honum hann
heyra fleiri en eina rödd. Jú, þær voru tvær, — því af og til bárust
honum ógreinileg orS aS eyrum. Honum sýndist hann sjá stúlku meS
hrafnsvart og skínandi hár, og meS dimm augu. Honum fannst hún
svo breytast stundum í aSra stúlku meS ljómandi gyllt hár. Hún var
allt öSruvísi. Hún var ekki lík „fögru augunum", en svo hét hin stúlkan
í huga hans. Þessi nýja sýn líktist sólarbjarma, þaS var eins og eldur
lýsti úr hári hennar. Andlit hennar var líka allt öSruvísi. Hann gladdist
er hún fór leiSar sinnar og „fögru augun“ komu aftur í staSinn.
ÞaS var skuggsælt og svalt, þar sem hann var. Hann var ekki alveg
viss um hvort heldur hann lá, sat, eSa stóS upp á endann. Veggur af
grænu laufi og hríslum var fast viS andlit hans. Hann uppgötvaSi þaS,
aS hann var milli stofna stórrar bjarkar og lítils grenitrés. A milli
trjánna var dyngja af mjúkum mosa, sem hægt var aS hvíla höfuSiS á.
Rétt hjá honum var drykkjarílát hans komiS fullt af vatni.
Hann hreyfSi sig gætilega og bar aSra höndina aS höfSinu. Fingurnir
komu viS sáraumbúSir.
I eina eSa tvær mínútur sat hann þannig, án þess aS hræra frekar
legg né liS. A meSan reyndi hann fyrir alvöru aS gera sér grein fyrir
því, sem skeS hafSi. I fyrsta lagi var hann á lífi. En þaS út af fyrir sig,
var minna undrunarefni en allt annaS, sem skeS hafSi. Hann hugsaSi
til seinustu augnablikanna af viSureigninni. FjandmaSur hans hafSi yfir-
bugaS hann, og óvinurinn var stúlka. Og þegar henni hafSi tekizt aS
mola bein úr hausnum á honum og sá hann liggja hjálparvana í sand-
inum ,hafSi hún dregiS hann upp í þetta svala rjóSur og bundiS þar
um sár hans, í staS þess aS gera út af viS.hann, þar sem hann lá hjálparvana
og sigraSur. Hann gat varla trúaS því sjálfur, en vatnsílátiS, mosinn
undir herSum hans og sáraumbúSirnar töluSu sínu máli, og auk þess
mundi hann eftir ýmsu, sem gerzt hafSi. Hún hafSi barizt sem óS
væri til aS ráSa hann af dögum, en svo 'hafði hún bjargaS lífi hans eftir
allt saman! Hann gat ekki varizt því aS brosa. Þetta var óræk sönnun
þess aS skynsemi hans hafSi ekki svikiS. Einungis kona gat veriS svo
óútreiknanleg. Hver einasti karlmaSur hefSi lokiS verknaSinum.
Framhald í næsta hefti.