Bergmál - 01.03.1947, Síða 65

Bergmál - 01.03.1947, Síða 65
1947 BergmÁl En svo fór hann allt í einu að finna eitthvaS svo undarlega til. ÞaS dró hann einhver. Hann fann sandinn skríSa undir líkama sínum. OSru hvoru var hætt aS draga hann. Eftir langa stund, fannst honum hann heyra fleiri en eina rödd. Jú, þær voru tvær, — því af og til bárust honum ógreinileg orS aS eyrum. Honum sýndist hann sjá stúlku meS hrafnsvart og skínandi hár, og meS dimm augu. Honum fannst hún svo breytast stundum í aSra stúlku meS ljómandi gyllt hár. Hún var allt öSruvísi. Hún var ekki lík „fögru augunum", en svo hét hin stúlkan í huga hans. Þessi nýja sýn líktist sólarbjarma, þaS var eins og eldur lýsti úr hári hennar. Andlit hennar var líka allt öSruvísi. Hann gladdist er hún fór leiSar sinnar og „fögru augun“ komu aftur í staSinn. ÞaS var skuggsælt og svalt, þar sem hann var. Hann var ekki alveg viss um hvort heldur hann lá, sat, eSa stóS upp á endann. Veggur af grænu laufi og hríslum var fast viS andlit hans. Hann uppgötvaSi þaS, aS hann var milli stofna stórrar bjarkar og lítils grenitrés. A milli trjánna var dyngja af mjúkum mosa, sem hægt var aS hvíla höfuSiS á. Rétt hjá honum var drykkjarílát hans komiS fullt af vatni. Hann hreyfSi sig gætilega og bar aSra höndina aS höfSinu. Fingurnir komu viS sáraumbúSir. I eina eSa tvær mínútur sat hann þannig, án þess aS hræra frekar legg né liS. A meSan reyndi hann fyrir alvöru aS gera sér grein fyrir því, sem skeS hafSi. I fyrsta lagi var hann á lífi. En þaS út af fyrir sig, var minna undrunarefni en allt annaS, sem skeS hafSi. Hann hugsaSi til seinustu augnablikanna af viSureigninni. FjandmaSur hans hafSi yfir- bugaS hann, og óvinurinn var stúlka. Og þegar henni hafSi tekizt aS mola bein úr hausnum á honum og sá hann liggja hjálparvana í sand- inum ,hafSi hún dregiS hann upp í þetta svala rjóSur og bundiS þar um sár hans, í staS þess aS gera út af viS.hann, þar sem hann lá hjálparvana og sigraSur. Hann gat varla trúaS því sjálfur, en vatnsílátiS, mosinn undir herSum hans og sáraumbúSirnar töluSu sínu máli, og auk þess mundi hann eftir ýmsu, sem gerzt hafSi. Hún hafSi barizt sem óS væri til aS ráSa hann af dögum, en svo 'hafði hún bjargaS lífi hans eftir allt saman! Hann gat ekki varizt því aS brosa. Þetta var óræk sönnun þess aS skynsemi hans hafSi ekki svikiS. Einungis kona gat veriS svo óútreiknanleg. Hver einasti karlmaSur hefSi lokiS verknaSinum. Framhald í næsta hefti.

x

Bergmál

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Bergmál
https://timarit.is/publication/1971

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.