Stjörnur - 01.05.1950, Síða 13

— Tuttugu skrefa fjarlægð, sagði
Signoles þurrlega. Skjótum þar til
annarhvor er alvarlega særður.
— Þetta eru ágætir skilmálar.
sagði Bourdin ánægjulega.
— Þér skjótið vel af skammbyssu,
svo allar líkur eru til að heppnin
sé yðar megin.
Þeir héldu af stað. — Signoles
hélt heim til sín, til þess að bíða
eftir þeim. Oróleikinn, sem hann
hafði getað haft hemil á meðan
hann talaði við einvígisvottana,
fór nú að ásækja hann aftur.
Morgunmaturinn beið hans, og
hann ætlaði að reyna að borða, en
kom ekki einum munnbita niður.
Þá datt honum í hug að fá sér í
staupinu, til að auka hugrekkið.
Hann bað um áfengi og drakk sex
líkjörglös af því. Og hann fann hit-
ann streyma um sig, og honum
fannst hann verða svo ánægjulega
andlega sljór.
— Þetta var gott ráð, hugsaði
hann. Nú veit ég hvernig ég á að
hafa það.
Eftir nokkurn tíma hafði hann
lokið úr flöskunni, en þá fór hug-
arstríðið að verða óþolandi. Hann
fékk vitleysislega löngun til þess
að velta sér um gólfið, bíta og
hrópa.
Það var tekið að rökkva. Allt í
einu var hringt; honum fannst
hann ætla að kafna. Hann hafði
ekki krafta til að standa á fætur
og taka á móti einvígisvottunum.
Hann þorði ekki að yrða á þá, svo
röddin kæmi ekki upp um hann.
— Þá er öllu ráðstafað, tók
Bourdin til máls, eins og þér lögð-
uð fyrir. Mótstöðumaður yðar
gerði fyrst þá kröfu að vera skoð-
aður sá, sem móðgaður hefði ver-
ið, én féll strax frá því, og gekk
að öllum yðar skilmálum. Einvíg-
isvottar hans eru tveir liðsforingj-
ar.
— Þökk, stundi Signoles upp.
— Eg vona að þér fyrirgefið, þó
við verðum að fara strax, sagði
Noirs. Ennþá er mörgu óráðstafað.
Edicard G. Robinson, hinn fra’gi og vin-
srvli shapgerðarleikari.
STJÖRNUR 13