Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 44

— Ég má til að fara, sagði hún
og stóð upp, og þurrkaði sér um
augun. — Birnin verða forviða og
hrædd, ef ég tek ekki á móti
þeim.
— Hlauptu, elskan mín! muldr-
aði hann og tók fast í hendina á
henni, en starði í eldinn. — Farðu
með börnin inn í búð á heimleið-
inni og keyptu eitthvað handa
þeim, sem þeim þykir vænt um.
Þegar hún var farin tók hann
upp vasaklútinn og strauk sér um
augun. Svo stóð hann upp, lokaði
hurðinni og fór að símanum og
fann númer.
— Ert það þú, Betty?, spurði
hann.
— Ó, Frank! Ertu kominn á
fætur?
— Já — þakka þér fyrir. Ég
kom niður í fyrsta skipti í dag. Ert
þú ein?
— Já, Jack er ekki heima.
— Þú er svo —----einkennileg í
málrómnum, Betty!
— Er það? Hún hló tilgerðar-
lega.
— Mér finnst líka, að þú sért
undarlegur í rómnum ... Ó,
Frank, sagði hún, við verðum að
hætta þessu. Við getum ekki hald-
ið því áfram. Við höfum verið
brjáluð! Ég hef vitkast v.ið að hafa
ekki séð þig í heila viku. Mér
fannst í fyrstu að við værum ó-
segjanlega sæl — en það var bara
augnabliks víma. Þetta getur allt-
af viljað til, en það eru ekki þess-
konar tilfinningar, sem hægt er
að byggja lífið á: Ég er komin að
raun um, að ég elska Jack. Það er
ást, Frank — ekki augnabliks til-
finning. Hversvegna — hvers-
vegna segir þú ekkert? Reyndu að
skilja þetta, ég vil ekki særa þig.
En þú átt líka konu — og börn. Ég
sá hana um daginn í kvikmynda-
skálanum — og ég skammaðist
mín. Ó, Frank — segðu eitthvað!
— Ég var að hlusta á það, sem
þú sagðir, svaraði hann rólega. —
Þú hefur ekki sært mig, Betty.
Þú hefur þvert á móti glatt mig,
— því að nú veit ég, að ég þarf
ekki að særa þig. Það var það, sem
ég óttaðist. Þú og Jack. Edith og
ég — við erum öll sómafólk, vona
ég, — ég á við, — fólk, sem ekki er
grimmúðlegt og' ónærgætið, okk-
ur er öllum illa við að vinna níð-
ingsverk. Maður getur tapað sér,
látið hrífast af augnabliks tilfinn-
ingum, sem maður skilur ekki
sjálfur — það er þetta, sem þér og
mér hefur orðið á. Því, sérðu —
ég hringdi til þín, til þess að segja
nákvæmlega það sama við þig,
sem þú hefur sagt við mig. Þú hef-
ur komizt að raun um, að þú elsk-
ar Jack og engan annan. Og ég
hef komizt að raun um, að ég elska
Edith.
Það varð stutt þögn í símanum.
Svo hvíslaði Betty:
Framh. á bls. 50.
44 STJÖRNUR