Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 9

með tveimur hjónmn, og er sýn-
ingin var úti bauð hann þeim að
borða ís hjá Tortoni. Þegar þau
höfðu setið þar nokkrar mínútur,
tók hann eftir því að maður, sem
sat við borð skammt frá þeim,
horfði stöðugt með áfergju á aðra
konuna sem með honum var, og
átti hún bágt með að þola það,
hún ókyrrðist í stólnum og leit
niður. Að lokum sagði hún við
mann sinn:
— Þessi maður horfir alltaf á
mig. Ég þekki hann ekki. Þekkir
þú hann?
Maður hennar, sem auðvitað
hafði ekkert séð, leit á manninn
og sagði:
— Ég, nei, ég hef aldrei séð
hann áður.
Unga konan hélt áfram, ergileg
en brosti:
— Þetta er leiðinlegt, hann
eyðileggur alveg ísinn fyrir mér.
Maður hennar yppti öxlum.
— Hvaða vitleysa. Maður hefði
nóg að gera, ef maður ætti að gera
sér rellu út af öllum nærgöngulum
náungum, sem á leið manns kunna
að verða.
En Signoles var staðinn á fæt-
ur. Hann vildi ekki þola það, að
ísinn sem hann hefði boðið, væri
eyðilagður. Honum var sýnd
móðgun, þar sem hann hafði boð-
ið hjónunum á veitingahúsið.
Honum einum kom þetta við.
Hann gekk til mannsins og sagði:
— Herra minn! Ég verð að biðja ■
yður að hætta samstundis að góna
á konuna, sem situr við borðið hjá
mér.
Maðurinn svaraði:
— Viljið þér gera svo vel að
lofa mér að vera í friði.
Signoles beit saman tönnunum
og sagði:
— Gætið yðar herra minn! Þér
neyðið mig til að fara yfir tak-
mörkin.
Maðurinn svaraði honum engu
öðru en stóryrðum svo undir tók
í salnum, allir gestirnir spruttu
upp úr sætum sínum, sem með
fjaðurmagni væri, svo varð stein-
hljóð. En allt í einu heyrðist hár
smellur, Signoles hafði gefið
manninum kinnhest. Gestirnir
gengu á milli og mótstöðumenn-
irnir skiptust á nafspjöldum.
Þegar Signoels var kominn
heim til sín, gekk hann í nokkrar
mínútur fram og aftur í herbergi
sínu. Hann var alltof æstur til að
geta hugsað. Það var aðeins ein
einasta hugsun: — Einvígi. Þó
vakti þessi hugsun engan óróleika
hjá honum. Hann hafði gert
skyldu sína. Hann vissi að mikið
mundi verða um þetta talað, og
menn mundu óska honum til ham-
ingju með hans drengilegu fram-
komu. Og hann hrópaði hvað eftir
annað hárri röddu:
— Þessi svívirðilegi óþokki!
Þessi svívirðilegi óþokki!
5TJÖRNUR 9