Stjörnur - 01.05.1950, Blaðsíða 14

Við verðum að ná í góðan lækni,
þar sem einvíginu líkur ekki fyrr
en annar hvor er hættulega særð-
ur. Við verðum líka að velja stað-
inn, helzt sem næst einhverju
húsi, svo hægt sé, ef þörf gerizt,
að bera hinn særða þar inn. Við
höfum áreiðanlega nóg að gera
næstu tvær til þrjár klukkustund-
irnar.
— Þökk, gat Signoles aftur
stunið upp.
— Eruð bér rólegur, og vel
hraustur, spurði Bourdin.
— Jú, þakka yður fyrir, full-
komlega rólegur.
Þegar Signoles var orðinn einn,
fannst honum hann vera að missa
vitið. Þjóninn hafði hann látið
kveikja á lampanum, og hann sett-
ist við skrifborðið til að skrifa
erfðaskrá sína. En þegar hann var
búinn að skrifa: „Erfðaskrá mín
..stóð hann á fætur og hratt
fi'á sér stólnum. Honum fannst
hann ekki geta hugsað tvær setn-
ingar í samhengi, eða tekið á-
kvörðun um nokkurn hlut.
Það var þá satt. Hann átti að
heyja einvígi. Nú gat hann ekki
lengur komizt hjá því. Hvað gekk
að honum? Hann vildi berjast; en
þrátt fyrir það fannst honum, að
þó hann væri allur af vilja gerður,
hefði hann ekki mátt til að kom-
ast á hólmgöngustaðinn. Hann tók
bók sem fjallaði um einvígi og
ætlaði að lesa. En áður en hann
opnaði bókina spurði hann sjálfan
sig:
— Ætli mótstöðumaður minn
hafi lært að skjóta? Er hann
þekkt skytta? Hvernig á ég að fá
að vita bað?
Honum datt í hug bók eftir
barón de Vaul, um frægar skytt-
ur. Hann blaðaði í henni um
stund. George Lamil var ekki
nefndur þar á nafn. En þrátt fyr-
ir það mundi Lamil ekki hafa,
samþykkt skammbyssu, ef hann
væri ekki góð skytta.
Hann tók skammbyssukassann
sinn og setti hann á borðið, tók
eina skammbyssuna úr honum,
rétti út handlegginn og miðaði, en
skalf svo mikið að hann gat ekki
náð sigtinu.
— Þetta er ómögulegt, sagði
hann við sjálfan sig. Ef ég verð í
þessu ástandi get ég ekki háð ein-
vígið.
Hann starði inn í byssuhlaupið,
þetta litla svarta op, sem, þó lítið
væri, gat spúð banvænu skeyti.
Og hann hugsaði um vansæmdina,
slúðrið í klúbbnum, hláturinn í
samkvæmunum, lítilsvirðingu
kvenfólksins, glósur blaðanna, og
móðganirnar, sem jafnvel hug-
leysingjarnir mundu sýna honum.
Hann stóð og horfði á byssuna;
ósjálfrátt spennti hann gikkinn,
en tók þá eftir því að hún var
14 STJÖRNUR