Stjörnur - 01.04.1951, Blaðsíða 45

landi aftur og tók stefnu á Frakk-
landsströnd. Ofviðrið hélt áfram,
hvergi var hægt að lenda og
hvergi í skjól að venda.
Báturinn lagði frá einu sinni
enn, þeyttist yfir öldukambana,
hossaðist, hristst, sæbarinn en
heili og traustur þrátt fyrir allt.
Hann var vanur volkinu og óveðr-
inu, sem stundum hafði látið hann
hrekjast þarna á milli strandanna
í 5—6 daga, án þess að mögulegt
væri að ná landi.
Loksins lægði veðrið. Bátur-
inn var nú staddur miðja vegu
milli landa og þó að enn væri illt
í sjóinn skipaði formaður svo fyr-
ir að nótinni væri lagt út.
Og þetta var gert. Tveir menn
fram í og aðrir tveir aftur í fóru
að vinda upp nótastrengina. Loks
stóð nótin í botni, en þá kom stór
alda svo að báturinn riðaði og
Javel yngri, sem verið hafði fram
í og undið út nótinni misti fótanna
og handleggurinn á honum lenti
milli vaðsins og kaðalsins, sem
hann rann á. Það hafði slaknað
sem snöggvast á vaðnum, þegar
báturinn byltist. Hann reyndi sem
hann gat að slaka á vaðnum með
lausu hendinni, en nótin stóð í
botni og afarstrítt á vaðnum.
Hann engdist sundur og saman
af kvölum og hrópaði á hjálp. All-
ir hlupu upp til handa og fóta.
Bróðir hans sleppti stýrinu. Alhr
toguðu í vaðinn og reyndu að losa
handlegginn á Javel, sem lá við
að merjast undir vaðnum. Það
var árangurslaust
— Skerið þið á vaðinn! hróp-
aði einn skipverja og um leið dró
hann stóran sjálfskeiðing upp úr
vasa sínum. Með því að bregða
honum tvisvar á, mundi hann geta
bjargað handlegg Javels yngra.
En að skera á var það sama sem
ag missa veiðinnar og hún var
margra peninga virði, sjálfsagt
fimmtán hundruð franka virði.
Og Javel eldri átti þennan afla og
hann vildi ekki missa af sínu.
Hann hrópaði með skjálfandi
röddu:
— Nei, bíðið þið með að skera
á. Við skulum hafa aftur á! Og
hann hljóp að stýrinu og og stýrði
á hléborða.
Það var ekki meira en svo að
báturinn léti að stjórn. Nóttin var
þung í eftirdragi og þyngdi bát-
inn og gerði honum erfitt um
hrevfingar, og auk þess var hann
háður stormi og straumi.
Javel yngri hafði fallið á kné,
hann beit á jaxlinn og það var
eins og augun ætluðu út úr hon-
um. Hann mælti ekki orð. Bróð-
irinn kom aftur, jafn hræddur og
fyrr við kuttann hásetans.
— Bíddu, bíddu, skerðu ekki á.
Við verðum að láta akkerið falla!
Akkerið féll og festin var gefin
***
45