Búreisingur - 15.07.1902, Side 20

120
Goymslan í Havn.
so eru Føroyingar ivaleyst komnir út at sigla slíka leið, sum
er var.dafull fyri teir, tí hon er fremmand. Teir hovdu nakað
at halda um, men hava tá einki. — Tí er ein forngripa-
goymsla ometuliga neyðturvilig í Føroyum, og Føroyingar
mugu royna at fáa sær slíka og so góða sum moguligt.«
fler er tó ein đjúpari grund logd undir tankan um eina
forngripagoymslu.
Fletta er tað. ið bloð okkara hava gjort fyri at arbeiða
tankan um eina goymslu framm.
Tað sæst av hesum, at tað er Jóannes bóndi í Kirkjubø,
sum tankan hevur fostrað, og hetta skal hann eiga tokk
fyri. Tað sæst eisini, at tað er hann og tað honum nær-
skylda felag »Sólarmagn«, sum seinri, umframt aðrar menn,
helt lív i tankanum — hóast tað var oðrum lagað at seta
tankan í verk.
í fyrstuni varð tankin dúgliga speirikin. Mær dámdi
strax slik forngripagoymsla aldeilis væl, og eg minnist ein
dagin í i8qo, eg bar hana uppá mál rúð ein av Føroya bostu
monnum, at har.n ráddi okkum til ikki at nevna goymsluna
»museum«, tnen »johanneum« eftir barnafaðirnuin.
Og tað vardi leingi, áðrenn tankin varð floygdur. Ikki
fyrr enn 4 ár seinri dró Jóannes tankan framm av nyggjum í
Føringatíðindi; og tað vardi or.nur 4 ár aftrat, áðrenn tankin
aftur kom undan kavi í bloðum, hesu ferð í Fuglaframa.
Um vit vilja eygleiða fær grundir, ið teir bera framm
fyri at fáa i lag eina goymslu, so siggja vit fyrst tvær grunđir
nevndar. Onnur er fðlilsisgrundin (ið nevnist seinast), tað
folilsi, ið eigir sína djúpu gleði í at minnast og æra og virða
teir gomlu; og hetta er ivaleyst teirra hjartansgrunđ. Hin
grundin er fornuftgrundin, ið skal fjala tey eymu folilsini. og
hana hava teir møðsamt leitað sær framm. Tað er eyðvitað.
strax vit síggja grunđina, ið er henda fej-sktsmakkandi: ein
forngripagoymsla vil (?) geva okkum ein nýggjan vinnuveg (!),
táið vit eftirgera tey gomlu arbeiði i træi, í málmi, í klædningi.
Seinri verður ein nýggj grund drigin framm. Ein slík
goymsla kann geva okkum upplýsing og kunnugleika, siga
teir. Henda grundin hevur nakað virði, tó minni, táið talan