Búreisingur - 15.07.1902, Blaðsíða 32

132
Veitslan liðug.
VEITSLAN IIÐUG.
Tømdir eru steypar allir:
yvir miðjunátt tað er,
og eg siti einsamallur,
kenni meg sum maður, tá hann
sær á grúgvu slokna logan:
ðskan verður kold og ber;
brostnir streingir,
horvnir sangir,
lamskotnir teir ornarveingir!
I.eikur vinda, fyrr so kátur,
gongur kvirt um kirkjugarð,
ljóðar sum ein náttargrátur:
hví má blóman ov skjótt folna,
hvi má mansins hjarta kølna,
hvar fer alt, á foldum var?
Oldir runnu,
Ijós útbrunnu,
»hvar« og »hví« er ikki funnið.
J. H. O. Djurhuus.