Freyja - 01.03.1903, Blaðsíða 13

125
^resrja,-
snjóinn lyrir vorsölinni, en meðaumkun með þessari sorgmæddu, ungu
nnóður koma í þeirra stað.
Ilelen fann til þess, cn hún vissi líka að það var af því, að tveir
karlinenn og ein kona úr roð „heldra“ fólksins hafði áður heiðrað hana
með nærveru sinni. En einmitt þetta gramdist henni. Hún vildi láta
heiminn viðurkenna konuna, seni konu, en ekki af því að einhverjum
karlmanni hefði þóknast að siá yfir hana verndarhendi sinni. Á þetta
drap hún við prestinn seinna um kvöldið.
„Þaö er óumbreytanlegt náttúrulögmál“, sagði presturinn.
„Náttúrulögmál?“ endurtók hún í spyrjandi róm.
„Já. Guð heflr hagað því svo til að maðurinn fái viðurkenníngu
gegnum konuna og konan gegnum manninn. Mynduð þðr vilja láta
sjá yður með inanni þeim sem aðrar konur fyrirlitu?“
„Já, ef eg vissi að sú fyrirlitning væri óverðskulduð1'.
„Getur verið að þör gjörðuð það. Með yðar sterku i’öttlætistilfinn-
ingu munduð þér verða að láta hluttekningu yðar í ljósi á einhvcrn
iiátt. En heildin-gjörir það ekki, ella reyndi ekki svo mikið á hugrekki
einstaklingsins eins og nú gjörir“.
„En hvað á að segja um siðferðiskennara vorra tíma?“
„Níu af hverjum tíu berast með straumnum. Fáir af kennurum
fólksins eru leiðtogar, og þessir fáu geta að eins hent fólkinu í áttina, en
hvorki stöðvað strauminn nfe veitt honum upp á móti brekkunni, og það
þó að fleiri þúsundir troðist undir“.
„Er þá nokkur frelsisvon þeim föllnu?“
„Þeir verða að standa upp og berast með straumnum eins og aðrir,
eða hafa sig út úr honum — og það gjörir sjálfstæðið, sem ásetur sér að
sigra, eða deyja að öðrum kosti“.
„Einmitt það sem ög hefi ásett mfer að gjöra, og þó ásakið þör mig
fyrir að vera óánægð— —“.
„Oánægð? Fyrir að veraóánægð meðþað,að viðurkenningin komi á
annan hátt en þér munduð kjósa yður, þó það sö sá eini eðlilegi vegur
Nei barn! Ég er alls ckki að ásaka, heldur leytast við að benda yður
á hvar þör miskiljið náttúrulögmálið. Þör viljið láta viðurkenninguna
koma beina leið frá fólkinu. Ég segi yður að það getur ekki látið sig
gjöra“.
„Farðu ekki of langt með hana í senn, góði minn. Gefðu henni
tíma til að átta sig á þessu, og mun henni þá veita létt að komast að
i’éttri niðurstöðu“, sagði prestkonan brosandi við bónda sinn.
„Sem verður einmitt sú sama niðurstaða er þér hafið sjálfar komist
að“, sagði Helen, sem nú var léttara { skapi en henni hafði lengi áður
verið.
Þetta samtal átti sér stað að heimili Helenar morguninn eftir jarð-