Freyja - 01.03.1903, Blaðsíða 15

1?7
'ixsr h’verju'm liessi drengrur er líkur, og ef þessi stúYka vildi kannast við
ssannleikann, myndi kún segja tilgíitu mína rétta. Þú manst kannslce
•eftir kennaramim sem kom til A.lbright fyrir þreinur eða fjórum árum,
fjórum að mig minuir. Þessi kennari var snyrtimaður hinn mesti og
igekk mjög í .augu kvenna, enda lék hann Astabrellur sínar við ýmsar
konur þar, þó honum tækist ekki &ð afvegaleiða neina, sem betur
fór. Frá Albright fór hann til Lakeside og svo til Qenton. Þar var rétt.
koinið að því að hann giftist dóttur einhvers lielzta mannsins í bænurn
þegar yfirvöldin tóku hann fastan og kváðu hann strokið hafa úr fang-
•elsi austur í ríkjum, og kvað hann vera hið rnesta óþokkamenni1.
Já, ég man vcl eftir honum, hann var reglulegasti óþokki og ætti,
eins og líka allir sein táldraga vesaiings saklausar stúlkur,að fá makleg
jnálagjöld*, sagði lögmannsfrMn.
„Eg var búin að fá meir en nóg, og sagði því; ,Mér væri fullt eins
þóknanlegt að þör rædduð um mig annarsstaðar“‘.
„Nú gafc móðir mín ekki stiilt sig lengur. Ég hefi aldrei séð hana t
. jafn æstu skapi. ,Þör ljúgið og vitið það vel. Tilgangur yðar er sá einn
að svívirða okkur með vorkunnsemi, sem er eins fölsk og yðar eigin
hjörtu, og þess vildi ég óska að--1 sagði hún, en þá greip ög fram (
fyrir henni og bað luina stilla sig og segja ekkert, sem hana þyrfti síðar
<tð iðra. En þessir óboðnu gestir höfðu sig nú á brott, þeim þótti víst
ekki árennilegt að bíða leugur“.
„Þessi kona frá Albright hefir víst komið hingað að tilhlutun lög*
mannskonunnar", sagði Reid.
Ilún leit 4 hann spyrjandi, og Keid hélt áfram eftir nokkra ura*
hugsun: „Þér munið víst eftir deginum góða, þegar þér óðuð upp 4 okk-
ur félaga úr launsátrinu i skóginum. Okkur varð þá svo felmt við að
við tókum ekkert eftir hvaðan þér komuð. Þegar ög kom aftur til Lake-
side, hafði ég forvitni á að sjá þenna stað, lagði því af stað til að leita
hans og eftir að hafa fundið liann, settist ég þar niður til að hugsa um
liðna tíma. En þá fór fyrir mér líkt og yður forðum, ég heyrði á tal
kvenna, sem brugguðu ráð sín og baknöguðu, en vissu ckki, fromur en
við forðum að þær hefðu óvæntan og óséðan tilheyranda“.
„Svo þér stóðuð á hleri“, sagði Helen brosandi.
„Ekki viljandi, þ<5 það kæmi í sama stað niður. Þar frétti ég um
burtför yðar og heimkomu, og ásetning þeirra að reka yður eða hræða
höðan. Frú Fitzhammer eða flónshaus, eins og Granger kallar hana“,—
sagði Reid Og leit um leið til Helenar til að sjá liversu henni brygði, sá
hann að ofurlítill titringur dró saman munnvlkin og fór um varir hennar
líkt og ókyrleiki vatnins sem er undanfari stormsins eða eftirstöðvar
hans. Hún elskar hann enn, hugsaði hann, en hélt samt áfram eins og
ekkert væri um að vera:—„heyrði frænku sína minnast á nafn þitt, sem