Freyja - 01.03.1903, Blaðsíða 6

218
ZEF're^T'JSi-
Sendibrjef til S. Snælands.
©\§>
HeiII og’ sæll vinurl
Snær minn Snœlandy
Snillingur sagna og gersemis Ijóða,
sem elskar það bjarta, blíða og góða
og brosir við sólu með fíflinum rjóða
sem braungrýtisbrekkan befir uppalið
þó hóllinn og túnið væri svo- kalið,
og lyftir upp dofnuin og sofandi sfilurn
unz samvizkan skelfur cg titrar á nálum,
og níðingur blakkur, sem blóðþyrstur refur
sem bítur og rífur og nagar og grefur—
bann viknar að lokum og verður að manni
og vonirnar glæðast í kotungsins ranni.
,/á, falleg er sagan um Friðinn, uin jólin
fögur og skær erþar menningarsólin,
þar brotin er hneta til kjarna með krafti,
en Kærleikann sjálfan eitthvað þar glapti,
er grípurðu dæmi og dregur til smánar,
er drenglyndur, blásnauður meðbróðir lánar,
sem hvetur þá dauðu sem áttu, en ekki
áræði höfða að brjóta þá hlekki,
sem vaninn og nepjan og nærsýnið gamla
á nauðdöprum vegi svo friðsælu hamla.
Iíann gaf hvað hann átti, til atlögu hvatti,
þó ekki það væri með gullvígðum skatti.
Ilann drap niðurkuldann, súginn ogsuddann
—og sörðu’ ekki vinur! þá opnaðist butldan.
Iíann gaf livað hann átti af andlegum anði,
því eins og við sjáum, hvað megnar hinn snauði?
Annaðhvort þegja sem helbarin hundur,
eða hefjast með orði og slíta í sundur
heimskunnar kaldlyndis, hráslaga háttinn,
að býnia og dotta og vita’ ekki um dráttinn
að lyfta undir bagga með brautlúnum bróður,
en blessaður reiðstu’ ekki vertu nú góður.