Freyja - 01.04.1905, Blaðsíða 21

VII. 9.
FREVJA
239.
sömu sorg?“ , ,Annari móöur!“ endurtók veslings móöirin, og
sleppti óöar blómunum. „ Hér eru augu þín, “ sagöi Dauöinn. „Eg
veiddi þau upp úr vatninu, þau ljómuöu skært niöri á botninum.
Eg vissi ekki aö þú œttir þau. Taktu viö þeim—þau eru fegurri
en nokkru sinni áöur—og líttu ofan í þennan brunn. Ég skal nefna
nöfn blómanna sem þú ætlaðir aö slíta upp, og þá séröu hvað þú
hefðir eyðilagt. “
Hún leit rn'öur í brunninn. Það var yndi að sjá hversu tilvera
annars varð heiminum til blessunar, og ánægja og gleði stafaöi af
því. Hún sá einnig œfiferil hins, en hann samanstóð ekki af öðru
en sorgurn, allsleysi og eymd. „Hvorttveggja er guðs ráöstöfun! “
sagði Dauðinn. ,,Hvert blómanna var hið ógœfusama og hvert
þeirra var hið gœfusama?“ spurði hún. ,,Það segi ég þér ekki, “
svaraði Dauðinn. ,,En það skal ég segja þér, að æfiskeið annars
blómsins er æfiskeið barnsins þíns. Það var framtíð barnsins þíns
sem þú sást—forlög einkabarns þíns. “ Þá hljóðaði móöirin af ótta.
,,Hvert þeirra var barnið mitt? Segðu mér það! Frelsaðu sak-
laust barnið! Forðaðu barninu mínu frá allri þessari eymd! Taktu
það heldur! Flyttu það til Guðsríkis! Gleym grátbænum mínum
og tárum og öllu sem ég hefi gjört!“
,,Ég skil þig ekki, “ sagði Dauöinn. ,, Villt þú fá barnið þitt
aftur eða á ég að fara með það til staðarins ókunna sem þú ekki
þekkir?“ Þá fótnaði móðirin hördum, féll á kné og bað til hins al-
góða guðs. ,, Bœnheyr mig ei þegar ég bið gagnstætt þínum vilja,
því þinn vilji er ætíð beztur! Bænheyr mig ei! Bænheyr mig ei!“
Höfuð hennar hné niður á brjóstið og Dauðinn fór með barnið
hennar til ókunna landsins.
Þýtt af J. K. SlGURGEIRSDÓTTUR.
Staka.
Freyðir alda’ á unnarsteinum
eyðast taídir, þeir og sneiðast,
leið er faldin munar meinum,
marga kaldi, er um hana leiðast.
Myrrah.