Freyja - 01.08.1906, Blaðsíða 11

IX. i.
FREYJA
ii
„GuS hjá.lpi mér,“ saggi hann, setti upp gullspangagleraug-
un og leit ráöalevsislega í kring um sig. Því þó ég svæfi ,sá
ég út undan mér hvernig honum leiö—sá aö hann var hræddur
um aö vera á röngum staö. En bókin og blöðin sannfæröu
Jiann bráðleiifa. Þegar hristingur kom á kerruna, lézt ég kastast
til, upp aö honum og sagði, svona eins og ég væri hálf sofandi :
,,Pabbi minn,“ og hallaði höfðinu upp að öxlinni á honum.
Ó, vertu ekki að hlæja, Tom Dorgan. Ég ætla að kalla
liann pabba. Hann varð ,líka strax rólegri. „Barnið mitt,“
sagði hann blíðlega. „Ó, pabbi, þú lézt mig bíöa svo lengi,“
sagði ég og þrýsti mér nær honum.
Hamr lét liandlegginn utan um mig, eins og góður faðir
hefði gjört. Reyndar fann ég seinna, að hann hafði aldrei átt
neina dót-tur. En nú lrélt hann sig víst eiga hana. Hefði ég
átt slíkan föður, skyldi ég aldrei hafa átt við annara gullstáss.
Slíkan föðurj og nú hélt hann utan um mig eins og bezti faðir.
Mig, Nancey Oldan, með' úr feita mannsins í barminum og yfir-
höfnina fallegu!
„Hér hlýtur að vera einhver misskilningur, barn,“ sagði
ljann blíðlega, og hristi mig hægt, til að vekja mig, Jþ.ví ég var
að sofna aftur.
„Ó, ég veit að þú gazt ekki losast af skrifstofunni fyrri.“
sagði ég svona á milli svefns og vöku, bví mig gilti einu þó ég
fjarlægðist ögn vagnstöðina áður en hann léti mig út. „Við
erum vist orðin of sein fyrir lestina, pabbi minn góður. Ef við
færum beint, þyrftum við ekki æfinlega að fara gegn um borg-
ina. Ég yar rétt að hugsa, áður en ég sofnaði, hvað úr mér yrði
> þessari/stóru borg ef þú kæmir ekki.“
Hann hafði gleymt að draga aö sér handlegginn. „Hvað
lieldurðu að þú gerðir, barn, ef þú heföir misst—misst föður
:þinn?“ sagði hann.
Hann var víst að reyna að undirbúa mig. „Hvað heldurðu
að ég gjörði, alein og peningalaus í þessari Sódóma?“ sagði ég
alveg forviða yfir að honum skyldi detta slíkt í hug.
„Sei, sei, barn!“ sagði hann bliðlega og klappaði á öxlina
•a mér.
En hvað liann gat verið barnalegur, þessi biskup. Ekki
nema það, að halda að Nancey Olden hefði orðið ráðalaus. Nú
fór hann með hendina ofan í vasa sinn, og kom upp með vænan
stranga af seðlum. Hann var víst að hugsa sig urn, hvernig
hann ætti nú að segja mér sannleikann og hjálpa mér svo út
íir vandræðunum. Við vorum að fara fram hjá leikhúsinu, ég