Freyja - 01.08.1906, Blaðsíða 12

IZ
FREYJA
IX. i.
aö hugsá um hvaö ég ætti aö taka til bragös og tók ekkert eftir
neinu ööru, þegar blessaöur bískupinn hrökk svo hastarfega
við, aS ég mátti til með að vakna. í sömu andrár.ni kippti hann
aö sér handleggnum' og missti um leið tíu dala seöil, sem hann
haföi haldiö á, afan í kjöltu mína.—-Ó, hvar eru þeir nú? Ég
.lét ])á einhversstaöar í vasa minn. En svo fór ég aö líta út til
a.ö sjá, ef ég gæti, hvað heíöi getaö komið fyrir. Ég fylgdí
augnaráöi biskupsins — horfði út urn gluggann og sá við hlið-
ina á okkur, aðra kerru nieð ljómandi hestum fyrir og öllum
reiða- silfurlögðum. í kerrunni var heföarfrú nokkur, máttar-
stóljii Ivyrkjunnar, háöldruö kona, meö sílfurhvítt hár og'
skreytt gulli og gimsteinum, þar tíl ekki sást í mó-gula hálsinn
nerna með köflum, og varö hann enn þá. móleifari fvrir skraut-
iö, sem á honum var. Ljósgráu litlu aujgnn hennar störðu í
gegnum báða gluggana og sendu brennandi ásökunarskeyti beint
í augun á litla biskupintim, sem haföi haft hendina utan um
unga stúlku skrautklædda og lialdiö á 'tiu dollara seðli. Ég sá
á svipstundu hvernig i öllu lá, og ég hélt ég mundi deyja af
hláitri—hlátri, sem ómögulega mátti hafa framgang. En þetta
varöi ekki nema augnablik—frúin ók af stað og við í hægöum
okkar á eftir. Ég var búin aö fá nóg, reis þvi upp snögglega og
sagöi í töluveröri geöshræringu: „Guð minn góöur—svo þú
ert ekki pabbí minn!“
„Nei, vesalings barn. Ég var að hugsa um hvernig ég ættí
aö hjálpa þér þegar--------“ sagöi hann og þagnr.öi allt í einu og
kafroðnaði. Ég huldi and.litiö i höndum mér og færöi mig eins
langt frá, honum eins og ég gat og sagði: „Ó, láttu mig út.
fijótt, fljótt, jþú ert ekki pabbi rninn!“
„Nei, auovitao ekki — þó ég sé nógu gamall— og ég vildi
—vi.ldi ég væri það.“
„Virkilega!“ sagði ég og horfði á hann, alvarlega líka, ])ví
blíðan og manngæzkan sem kom fram í röddinni hjálpaöi mér
til aö átta mig. „Vegna hennar ?'* bættí ég víö og leit út í g’ugg-
ann. Þetta átti ég náttúrlega ekki að gjöra, þaö sá ég of. seint.
Hann teygöí úr sér eins og skóladrengur, og blíölegu augun
liaus sýndu, aö hetta hafði sært tilfinningar hans voöalega.
Ég segi þér ekkí hvað ég gjörði uæst, því þú ski.Ldir þaö
ekki, en á þe-su augnabliki var mér annara um á.lit hans, en þó
ég lenti á BarnaleiðréttingarhÚ'sínu, eöa jafnvel um allt annað,
og upp' frá þessu vorum við, vinir. Hann lét stauza hestana. og
æi’aöi að hjájpa mér út, en ég vildi.ekki fara. Ég h'aföi ásett
mér aö hjálpa honum úr þessum kröggum hvaö svo sem þaö
kostaði mig og' svo ókum viö teina leiö heim til gylltu frúarinn-