Freyja - 01.08.1906, Blaðsíða 7

IX. i.
FREYJA
7
Fáleikisá ágerðist meira og meira, þar til ég þóttist alvegviss um
að hafa í einhverju brotið á móti honum og þótti mér það slæmt.
Þannig liðu nokkrir dagar, mér var að verða óbærilegt aðverameð
honum en fór þó af vana, því allt af kom hann. Loksins fór ég
til mömmu og sagði henni alla söguna. ,,Veiztu ekki, barn, að
manninum er farið að þykja vœnt um þig og að það er meira en
tími tii kominn að þú hugsir þig um hverju þú eigir að svara hon-
um, “ sagði mamma.
Eg var sem steini lostin og er hrædd um að ég hafi ekki borið
mig hetjulega, því mér var nú reyndar vel til hans, og vildi fyrir
engan mun sœra hann, en samt gat ég ekki hugsað til að eiga hann
og það sagði ég mömmu.
Gamla konan las þá yfir mér all langan lestur og sagði mér á-
lit sitt á stúlkum, sem spiluðu á tilfinningar manna, og var ekki
trútt um að mér fyndist ég eiga það að nokkru leyti skilið, þó ég
hins vegar vissi að ég hafði alls ekki syndgað af ásetningi. Ég
gat ómögulega beðið mömmu að hjálpa mér, hún var svo œgileg í
reiði sinni, enda fannst mér hún þvo hendur sínar af mér og segja
með Pílatusi: ,,Sjá þú sjálf fyrir því. “ Mér varð ekki svefnsamt
þá nótt né þær nœstu á eftir fyrir umhugsun um það, hvernig ég
œtti að komast úr klípu þessari. Ég áleit mig alls óhæfa til að
giftast meðþví líka að ég elskaði hann ekki og hefði þess vegna gert
honum eins rangt og sjálfri mér með því að eiga harin. Éghafði
oft heyrt talað um að fáir menn tækju því vel að stúlkur
bœðu þeirra. Sannfærð um að ráðningmömmu á skapbrigðum vinar
míns vœri rétt, ásetti ég mér að verða fyrri til, án þesseinusinniað
athuga hvað ég mundi til bragðs taka ef hann stœðist nú þessa
þraut. Ég var svo viss um að hann gerði það ekki, og svo'skrif-
aði ég þá bréfið. Um það er bezt að segja sem fæst og eins hvern-
ig mér gekk að skrifa það. En aldrei hefi ég rekið mig á það eða
neitt úr því síðan og ræð ég af því að hann hafi brennt það strax.
Sama kvöldið og hann hlaut að hafa fengið bréfið mitt, mætti
ég honum á almennum mannamótum þar sem við vorum oft vön
að hittast ef við ekki komum þangað saman. Ég gleymi aldrei
augatilliti hans, þegar hann fyrst tók eftir mér, né hversu hann
forðaðist mig það kvöld. Ég œtla heldur ekkert að segja um líðan
mína né hvað ég skammaðist mín fyrir að hafa skrifað það, máske