Freyja - 01.12.1906, Qupperneq 14

I IO
FREYJA
IX. 5-
,,En hvarer nú sonnrinn?“ sagði frændi. ogsvotókhann
krakkann og kjassaöi hann og kyssti, og svofór hann laglega
meö hann, eins og hann heföi ekki gjört annað alla sína æft
en fara meö börn. Þaö var ekki laust viö aö mér hitnaöi um
hjartarœturnar þegar ég sá þennan hrausta mann tárfellayfir
hvítvoöungnum, sem hann hélt aö vœri sonur minn. „Hann
er lifandi eftirmynd þín, Wilbur, “ varö honum loksinsaö oröi.
„Þaö segi ég líka, “ sagöi Edith og hló storkunarlega,
„og þó vill hann ekki heyra þaö, “ bœtti hún við.
„Ég vildi að hann vœri líkurmér,“ sagði frœndi og leit á
mig ásökunaraugum fyrir ósvífnina.
„Jæja, frændi góður, við létum strákinn heita íhöfuðið á
þér, “ sagöi ég og deplaði augunum framan í Edith.
„Nei, það þykir mér vænt um, “ sagöi hann' og kysstí
litla rauða andlitið.
Þegar ég kom af skrifstofunni mir>ni um kvöldið varégaö
hugsa um hvernig þeim myndi koma saman, frænda mínum
og Edith. Þegar heim kom stóð gamli maöurinn hálfboginn
og var aö þvo kál til miðdagsverðar á milli þess sem hann lék
viö krakkann, en Edith var á. hlaupum inni og frammi viö að
láta á borðið. 'Ég greip utanum mittið á henni og kyssti hana
rétt eins og það vœri það allra eölilegasta sem orðið gat.
„Skammastu þín ekki?“ sagöi hún þegar hún loksins kom upp
oröi. Nú fórég einnig að hjálpa við húsverkin, skera brauö
o. s. frv. því ég vildi ekki vera minni en karlinn. Að lokinni
máltíö hjálpuðum viö til að þvo upp diskana og þar sem viö
brutum ekl-a nema tvo diska og einn bolla þóttumst víð gjöra
býsna vel. En samt þótti Edith það nóg, því hún sagði, að
héldum við þessu áfram, yrðum viö bráðum aö borða af pját-
ursdiskum.
Þe gar þessu var Iokið settist Edith við forte-píanóíð og
spilaöi nokkur eldgömul uppáhalds lög. Ég er ekki mikið
gefinn fy rir hljóðfœraslátt og þó höfðu þessi alkunnu látlausu
lög undarleg áhrif á mig. Mér varð þá litið til frœnda míns,
sá ég að hann kveikti í vindli tvisvar eða þrisvar en gleymdi
að reykja svo þaö dó jafnóðum í honum.
„Einusinni heyrði ég þessi lög oft, en nú eru mörg ár