Helgarpósturinn - 26.09.1980, Blaðsíða 19

19
Ekkert leikið efni
í sjónvarpinu?
Nú er að færast meiri harka í
deilu ieikara og rikisútvarpsins,
en verið hefur. Nýlega sam-
þykktu ieikarar á fundi sinum aö
gripa til aðgeröa þann 15 ndvem-
ber hafi samningarekki tekist
fyrir þann tlma.
Leikarar hafa haft lausa samn-
inga við rikisútvarpið, bæði út-
varp og sjónvarp, frá áramótum.
Þeir lögðu fram kröfugerö sina i
mai, og skömmu siðar var hald-
inn fundur um málið, með þátt-
töku beggja aðila. Slöan hefur
ekki verið fundað, og að sögn
Gisla Alfreðssonar, formanns
leikarafélagsins, eru leikarar
orðnir langþreyttir á afskipaleysi
rikisútvarpsins.
Gisli vildi ekki segja hvers-
konar aögerðir leikarar hefðu I
huga, en Helgarpósturinn hefur
eftir áreiðanlegum heimildum að
þeir hyggist leita til kollega sinna
á noröurlöndum, sem geta með
tilvisun til samninga allra
noröurlandasjónvarpsstöðvanna
um skipti á leiknu efni, skrúfað
fyrir allt leikið norrænt efni,
hingað til lands. Og dugi það ekki
telja leikarar sig jafnvel geta
leitað til alþjóðasamtaka leikara
og hreinlega skrúfað fyrir allt
leikið efni til sjónvarpsins. Gisli
Alfreðsson sagði þetta allt vera
möguleika.
Bob Magnusson og íslendingarnir
Mörg berast tlðindi úr djass-
heiminum. Miles Davis að gefa
út nýja plöfu eftir fimm ára
þögn og einn áhrifamesti pian-
istivorra tima, Bill Evans, lát-
inn, en nánar um það siðar. Hér
á tslandi gerast lika stórmerki.
Bandariski bassaleikarinn
Bob Magnusson (islenskur i
föðurætt), átti að koma hingað
sl. mánudag og leika með is-
lenskum djassleikurum. Hann
varð fyrir þvi óhappi aö flugvél
sú er hann átti að fljúga með frá
heimabyggð sinni, Los Angeles
til New York, bilaði og tafði það
komu hans hingaö um tvo sólar-
hringa. Hannkom til Keflavikur
i biti á miðv.dag og tók strax til
við að æfa með íslendingunum
(Viðari Alfreðssyni trompet- og
hornleikara, Rúnari Georgs-
syni, saxafónleikara, Guðmundi
Ingólfssyni pianista og Guð-
mundi Steingrlmssyni trommu-
leikara). A æfingardagskránni
voru nokkur islensk þjóðlög I út-
setningu Gunnars Reynis
Sveinssonar svo og ýnis erlend
verk. Um kvöldið var siðan leik-
ið á Hótel Loftleiðum.
Djasskvöldið hóf kvartett
Arna Scheving, en hann skipa
auk höfuðpaursins sem leikur á
vlbrafón, Karl Möller, planó,
Pálmi Gunnarsson, rafbassa og
Alfreð Alfreðsson, trommur.
Kvartett þessi er nýstofnaður
og haldi þeir áfram að æfa má
búast viöýmsu góðgæti úr þeirri
átt, enda vefur hljómsveitar-
stjórinn einstaklega traust og
fögur vigindi.
Bob Magnusson og félagar
fóru rólega af stað i fyrra sett-
inu en brátt fór Bob allur að fær-
ast i aukana og mátti heyra að
þar var enginn venjulegur
bassaleikari á ferðinni, samban
leikur við honum eins og félaga
hans Niels-Henning og einn lék
hann verk Luis Bonfa: Gentle
Rain, raddanir, hljómar, lag-
lina, og bassinn skalf i höndum
hans.Coisa nr. 10, lék hann með
rythmanum a la NHÖP i Nor-
ræna húsinu forðum. Síðan
komu blásararnir og Móðir min
i kvi kvi hófst með uggvekjandi
stefinu en brátt dansaði útburð-
urinn jitterbug uppá kviarveggn
. um. Það verður gaman að
heyra fleiri þjóðlagaútsetningar
Gunnars Reynis sem hljóm-
sveitin leikur i kvöld á Hótel
Sögu.
. Seinna settið var byggt upp af
þekktum striðshestum islenskra
djassleikara. Viðar fór mjúkum
höndum um Misty og Bob tryllti
alla sólóistana I Bye Bye Black-
bird og siðan slógu þeir botninn
i eftirminnilegt kvöld með lagi
Guðmundar Ingólfssonar,
Seven Special.
s*
Siðasta djasskvöldið með Bob
Magnusson verður I kvöld að
Hótel Sögu og hefst kl. 21.
Ahugamenn um tónldst ættu
ekki að láta þaðsér úr greipum
ganga.
Bob Magnusson ásamt tslendingunum I Glæsibæ.
Leitinni að
frestað til
„Jean-Jacques Annaud, leik-
stjóri myndarinnar, er nú á
fleygiferð um Skotland l leit að
heppilegum stað fyrir kvik-
myndatökur af dýrunum, en sið-
an hefur hann fullan hug á að
koma hingað næsta vor, og ljúka
töku myndarinnar”, sagði Gfsli
Gestsson, kvikmynda gerðar-
maður, þegar Heigarpósturinn
spurði hann um gang máia í sam-
bandi við „Leitina að eldinnum”.
Sem kunnugt er átti að taka
myndina hér upp I haust, og var
allur undirbúningur langt kom-
inn. A siðustu stundu kom siðan i
ljós að ekki gat orðið af töku
myndarinnar, vegna þess aö
bandariskir leikarar voru i verk-
falli, og eru reyndar enn. „Verk-
fallþetta nær þó aðeins til banda-
riskra fyrirtækja”, sagði Gisli,
„Og nú er unnið að þvi af kappi,
að kanadisk fyrirtæki yfirtaki
fjármögnun kvikmyndarinnar af
20th Century Fox. Það er mikil
pappírsvinna og flókin, og henni
verður ekki lokið fyrr en 20 októ-
ber. Og á meðan er ekkert hægt
aö taka upp”, sagði hann enn-
fremur.
Vonlaust verk er að reyna við
kvikmyndatökur hér á landi eftir
þann tima, og þvl ekki annað að
gera en að finna aöra staði i
heiminum, eöa biöa betri tima.
Annaud virðist hafa tekið ákvörð-
un um aö gera sitt litið af hverju.
Að sögn Gisla hyggst hann taka
myndir af filunum og hinum dýr-
unum á eyöilegum stöðum i Skot-
landi, og fara siðan með allt föru-
neytið til Kenýa, og taka þar þau
30% myndarinnar, sem til stóð I
upphafi. Og svo er ætlunin að
koma til tslands á næsta vori og
ljúka við myndina.
Gisli sagði þessa áætlun mikið
Nýlistarmenn
Þrir islenskir nýlistamenn,
Niels Hafstein, Helgi Friðjónsson
og Arni Ingólfsson, sýna nú verk
sin á hinum svokallaða Parlsar
Biennal. Sýning þessi er haldin I
Pompidou safninu i Paris annað
hvert ár, en nú munu samt þrjú ár
siðan hún var slðast haldin.
Ahana er boðiö myndlistarfólki
undir 35 ára, allsstaöar aö úr
heiminum, og er það sérstök
dómnefnd i hverju landi sem
velur fólkið. Síðan velur sýn-
eldinum
vorsins
neyðarbrauð, enda fyrir margra
hluta sakir erfitt að slita tökurnar
sundur eins og gert veröur, — og
þvi er kannski ekki loku fyrir það
skotið aö einhversstaðar finnist
staður sem fullnægt gæti kröfum
Annauds. „Annars var hann mjög
ákveöinn I þvl að nota Islenska
landslagið, og sagðist hvergi
finna nokkuö þvl likt”, sagði
Gisli. „Annaud baö einnig fyrir
kærar kveðjur og þakkir til allra
sem komið hafa nálægt þessum
undirbúningi”.
011 leikaramál eru mjög óljós á
þessari stundu eins og gefur að
skilja, og GIsli sagði þau vera I
biðstöðu. „Þeir leikarar sem viö
höfum hvað mestan áhuga á hér á
landi eru náttúrulega samnings-
bundnir hjá leikhúsunum yfir
vetrartimann, og hvort af ráðn-
ingu einhverra þeirra verður I
vor, kemur i ljós þegar önnur mál
i sambandi við myndina skýrast.
— GA
Jean-Jaoques Annaud.
á faraldsfæti
ingarnefnd úr þeim verkum sem
berast.
A þessum Biennal er einkum
list af nýrra taginu, og þykir þaö
gott og mikiö tækifæri aö eiga þar
verk, enda hópast á þessa sýn-
ingu allt helsta gallerlfólk Ev-
rópu.
Þá má geta þess að annar Is-
lenskur nýlistarmaður sýnir nú
verk sin á samsýningu I Málmey I
Svlþjóð. Þaö er Kristján Guð-
mundsson. — GA
Smeykir fóstbræður
Hrossa taðshúmor
Austurbæjarbió: Fóstbræður
(Bloodbrothers). Bandarisk.
Argerð 1978. Handrit: Walter
Newman, byggt á sögu Richard
Price. Aðalhlutverk: Tony Lo
Bianco, Paul Sorvino, Richard
Gere, Lila Goldoni. Leikstjóri
Robert Mulligan.
Robert Mulligan er gamal-
reyndur leikstjóri, sem þykir
fara vel að leikurum sinum.
Þeir launa honum meö góðri
frammistööu, — búa með aðstoð
hans til mannlega og sannfær-
andi karaktera. Fóstbræður er
býsna góð mynd um erfitt efni
og margslungið, einkum vegna
vandaðrar persónusköpunar
leikaranna.
Hún greinir frá 19 ára New
York búa af itölskum ættum,
(Richard Gere) sem veit ekki
hvað hann á að veröa. Faðir
hans og föðurbróðir eru báðir
rafvirkjar, eins og faðir þeirra
var, og þeir leggja hart að syn-
inum að feta I fótsporið. Þetta er
hörku vinna og hennar fylgi-
fiskur er karlremba af ýmsu
tagi — vinnufélagarnir klæmast
á barnum eftir vinnu, kaupa sér
mellu endrum og eins, og státa
sig af þvi hve vel þeir sjái fyrir
konu og börnum. Sonurinn gerir
sér grein fyrir aö þetta lif á ekki
viö hann og vill heldur vinna
með börnum — vera barnapla.
Það er reyndar óvinnandi
vegur að greina frá söguþræði
myndarinnar, enda skiptir hann
ekki svo miklu máli. Myndin
lýsir bara hversdagslifi einnar
fjölskyldu, og óttanum, tómleik-
anum, sem leynist undir stoltinu
sem hún brynjar sig með. Bræð-
urnir tveir eru griðarlega stoltir
af vinnu sinni og fjölskyldum,
en þeir eru orðnir miðaldra og
vita innst inni aö eltingaleikur
þeirra við kvenmenn og brenni-
vin er ekkert annað en aðferð til
að sanna karlmennskuna fyrir
Richard Gere leikur afbragðs-
vel I mynd Austurbæjarbiós.
sjálfum sér, og að lif þeirra er
innantómt.
Sonurinn á samkvæmt
heföinni að feta I fótsporið og
hann fær alla hugsanlega upp-
örvun þegar kemur að þvi að elt-
ast við kvenfólk, slást, og vinna
erfiöisvinnu. En hann er ekki
alveg sú týpan, hann vill heldur
éiga fasta vinkonu, og standa I
barnastússi, og þá er hlegið að
honum.
Styrkur þessarar myndar
liggur eins og áður sagði I
persónusköpun og vönduðum
leik, þvi annað slagið losnar um
hnútana I handriti. En alls-
staðar skin i gegn virðing fyrir
mannskepnunni og breyskleika
hennar. Bloodbrothers er ágæt
áminning.
Háskólabió, mánudagsmynd:
Sælir eru einfaldir (Quackser
Fortune Has a> Cousin in the
Bronx). Bandarisk. Argerð
1970. Leikstjóri: Waris Hussein.
Aðalhlutverk: Gene Wilder,
Margot Kidder.
Mánudagsmynd Háskólabiós
er að þessu sinni ekki alveg ný
áf nálinni, tlu ára gömul mynd
með gamanleikaranum vinsæla
Gene Wilder. Myndin heitir
„Quackser Fortune has a
Cousin in the Bronx” eða
„Quackser Fortune á frænda i
Ameriku”.
Þessi mynd gerist i Dyflinni á
dögum pinu-pilsanna og
Quackser Fortune (Gene Wild-
er) er ungur maður sem vinnur
fyrir sér meö þvi að moka
hrossataði af götum borgarinn-
ar og selja siðan húsmæðrum
sem blómaáburð. Þessi at-
vinnuvegur stendur höllum fæti,
þvi að hestvagnar eiga að vikja
af strætunum fyrir vélknúnum
ökutækjum.
Quackser, sem er einföld sál,
hittir unga ameriska yfirstétt-
arpiu sem stundar nám viö
Trinity College. Hún fræðir
hann heilmikiö um sögu borgar-
innar, segir honum aö orðiö
„Dublin” sé komið úr dönsku og
þýði „Svartá” og að Jonathan
Swift sem samdi „Ferðir Gúlli-
vers” hafi þjónað við dómkirkju
heilags Patreks. Svo býður hún
honum i biltúr og keleri og þar-
með upphefst eitt litið ævintýr
um kolbit og prinsessu.
Ævintýrinu lýkur með þvi að
prinsessan stingur af til
Ameriku og Quackser situr eftir
i ástarsorg og atvinnulaus, þvi
að hross eru með öllu hætt að
teðja á götur Dyflinar. Þá gerist
það, að frændi Quackser i
Ameriku deyr og arfleiðir hann
að 500 dölum — sem verða
undirstaðan áð bjartri framtið
Quackser I túristabransanum.
Satt aðsegja fann ég aldrei
púörið I þessu ævintýri um
hrossataðshetjuna, né heldur
meininguna með að finna sög-
unni staö i Dyflini, þar sem
mannfólkið er gert að brjóst-
umkennanlegum hálfbjánum.
Sem það ekki er, þvi að írland
er eyja dýrlinga og fræöaþula.
Og i myndarlok kemur frelsunin
i liki 500-dala ávisunar frá
Bandarikjunum.
En látum nú vera, þótt sögu-
þráöurinn sé i tæpara lagi,
helsti galli myndarinnar — sem
gamanmyndar — er sá að hún
er harla litið skemmtileg. Þvi
miður
—ÞB.