Helgarpósturinn - 27.03.1981, Page 13

12
Föstudagur 27. mars 1981
,/Stormur verður á suðurdjúpi, suðurmiðum,
suðvesturmiðum...". Og veðurmaðurinn í útvarpinu
heldur áfram að auka líkurnar á þvi, að enn einu sinni
verði ekkert af þvi, að ég nái tali af Hannesi Þórði
Hafstein framkvæmdastjóra Slysavarnafélags Islands.
Fyrir rúmum hálfum mánuði höfðum við loksins, eftir
margar tilraunir, fundið tíma til að setjast niður og
spjalla saman. „Ætli við verðum ekki að vera heima hjá
mér? Við fáum engan frið á skrifstofunni. Komdu
klukkan hálf tíu og ég reyni að hafa heitt bakkelsi handa
okkur", sagði Hannes.
Á miövikudagskvöldið hlustaði ég ekki á veðurspána,
og á fimmtudagsmorguninn hélt ég ótrauður af stað og
ætlaði rétt að koma við á blaðinu til að sækja pappír. I
öruggu skjólinu hér á malbikinu veit maður ekki af ham-
förum náttúruaflanna úti fyrir ströndum landsins.
Ofviðrin sem fiskimennirnir brjótast ótrauðir gegnum á
leiðtil sinnar vinnu eru órafjarri, sérstaklega ef maður
gleymir að hlusta á veðurfréttirnar.
En rétt í þvi að ég kom inn á blaðið hringdi síminn. Það
var Hannes. „Heyrðu góði. Ég lenti i leit að báti sem
hefur verið saknað síðan í gær og hef ekki sofið í alla
nótt. Ég held að þetta sé vonlaust í dag".
Það varð svo að vera og um tíma leit út fyrir, að ekki
yrði lát á bátssköðunum, eins og mönnum er sjálfsagt í
fersku minni. Það var eins og hálfur fiskibátaflotinn
stef ndi inn á suðurströndina. En loksins gerði ég eina til-
raunina enn, og veðurspáin lofaði samsagtekki góðu um,
að framkvæmdastjóri Slysavarnafélagsins yrði viðlát-
inn. En ekki bar á öðru en höfuðskepnunum þætti sem
þær hefðu tekið nægan toll í bili, og þegar ég arka að
húsinu númer 113 við Skeiðarvog i glampandi sólskini
og norðan strekkingi standa útidyrnar upp á gátt og
húsbóndinn kemur á móti mér þegar hann heyrir
fótatakið á stéttinni. Sjóarinn, stýrimaðurinn,
framkvæmdastjórinn.
Jielgarpástl irinn /-yo^rpfW/ irinn Föstudagur 27. mars 1981.
Sigrún, kona hans, kemur meö
rjúkandi bollur, þegar viö erum
sestir inn i boröstofu. Vibtal viö
Hannes Hafstein viröist ætla aö
komast í höfn.
Hér hafa þau Hannes og Sigrún
búiö siöan 1955, i einu af
raðhúsunum, sem liggja
nokkurnveginn i suður og noröur
og snúa endanum niður aö
Skeiöarvogi. Hinumegin viö
götuna er Vogaskóli, sem núorðið
hýsir lika Menntaskólann viö
Sund. Börnin þeirra fimm hafa
þvi ekki þurft aö fara nema rétt
yfir götuna til aö komast i skólann
allt frá fyrsta bekk i barnaskóla.
„Angar al sjómennsKu”
„Ég þarf að segja þér frá
þessari mynd hérna”, segir
Hannes, þegar við göngum inn i
stofu, eftir að viö höfum gætt okk-
ur á bollunum og bendir á
málverk, sem hangir yfir sófan-
um. „Þetta er mynd af danska
skipinu Jylland, sem var i fylgd
með Kristjáni niunda danakon-
ungi, þegar hann kom hingað með
stjórnarskrána 1874. Þarna siglir
hún fyrir Skagen, sem sést þarna
i baksýn, og myndin angar af
sjómennsku.
Þegar ég var að fara að
heiman, haustiö eftir stúdents-
próf kallaöi pabbi mig inn á
suðurkontórinn i gamla sýslu-
mannshúsinu og sagöi viö mig, að
þar sem þetta væri siöasta kvöld-
ið mitt áöur en ég færi aö heiman,
og það væri aldrei að vita hvað ég
yrði lengi vildi hann gefa mér
eitthvað, sem ég mætti velja
sjálfur. Þessi mynd hékk þarna á
kontórnum, ömmufrændi minn,
sem haföi sjálfur veriö offiséri á
Jylland haföi einmitt gefið ömmu
hana i brúðargjöf áöur en hún fór
alfarin til Islands. Mér fannst þvi
tilvalið að velja hana.”
En skilnaðargjöfina fékk
Hannes raunar ekki i hendur fyrr
en eftir að faðir hans, Július
Havsteen sýslumaður á Húsavik,
var látinn. Og fyrst við erum
komnir út i ættfræði spyr ég um
tengsl nafnsins Hannes Hafstein
við þann mann, sem við þekkjum
öll úr Islandssögunni.
„Hannes Hafstein var ömmu-
bróðir minn,hét fullu nafni Hann-
es Þórður Hafstein og er ég
heitinn eftir honum. Hafsteins-
nafnið er það sama og nafn föður
mins, en hann notaöi gamla rit-
háttinn.Havsteen. Faðir Hannes-
ar, Pétur amtmaður skrifaði sig
aftur Havstein. Afi minn i
föðurættina var svo Jakob konsúll
gæslu og björgunarstörfum viö
landið, og hann var mikill
baráttumaður fyrir útfærslu
landhelginnar. Hann átti lika sæti
i stjórn Slysavarnafélagsins fyrir
Norðlendinga og ég gæti trúaö
þvi, að ég hafi sótt áhugann til
hans. Hann skrifaði fjölda blaöa-
greina og flutti fyrirlestra um
landhelgismálið. Fyrstu greinina
skrifaði hann i blað á Siglufiröi
1918. Það var vegna sambands-
laganna. Hann var ekki hrifinn af
þvi, að Danir skyldu fá jafnan rétt
og íslendingar til veiöa i land-
helginni, þótti þaö spor aftur á
bak frá frumvarpinu 1908, sem
raunar hafði kolfellt ömmubróður
minn, Hannes Hafstein á sinum
tima.
Þessi mál voru á dagskrá á
heimili minu sýknt og heilagt.
Pabbi sagði okkur margar sögur
á siðkvöldum, hann hafði mikla
og góða frásagnargáfu. Ég haföi
þvi gott veganesti að heiman, og
gamli maðurinn fann fljótlega
hug sonarins til að fara i
siglingar.
Það stóð þvi til lengi, og eftir að
ég hafði verið á sild á Bjarna frá
Siglufirði sumarið eftir stúdents-
próf, eins og venjulega á sumrin,
ákvað ég að fara vestur um haf
strax um haustið. Þetta var árið
1947, og næstu tvö árin var ég i
bandarisku strandgæslunni.
Ég var mjög þakklátur fyrir
þann tima. Ég lærði mikiB á þessu
og fór viða um, kynntist mörgum
góðum mönnum, eins og raunar
bæði fyrr og siðar. Ég hef veriö
svo heppinn, að ég hef alltaf verið
með góöum mönnum, bæði til sjós
og lands. Það hefur verið mitt
lán”.
í „HóslprdinunT
— Bandarisku strandgæslunni,
segir þú. t hverskonar störfum?
„Þeir voru mikið með veður-
athugunarskip á þessum tima.
Þetta var samstarf þjóða i milli
um að fá sem gleggstar upplýs-
ingar um verðurskilyrði, og það
var fyrst og fremst öryggi fyrir
úthafsflugið, sem var þá að byrja.
Þú manst kannski eftir veður-
skeytum frá Alfa og Bravo, sem
voru lesin i útvarpinu til skamms
tima? Þetta voru ákveðin svæði
sem veðurskipin fóru um. Hvert
skip var 21 dag á hverju svæði,
lónaði milli ákveðinna reita, sem
voru merktir niður, og sendi siðan
út verðurlýsingar á ákveðnum
timum, og jafnframt hvar það
allskonar námskeiö, var á skip-
um við ströndina, á flugi, meöal
annars i þyrlum, sem þá var
verið aö taka i notkun, og um
tima var ég á isbrjót á vötnunum
stóru, Great Lakes. Ég fór lika i
mikla ferð á skólaskipi frá New
London i Connecticut. Það hét
Engel, upphaflega þýska skóla-
skipið Horst Wessel, skipið sem
þýsku nazistarnir notuöu fyrir
Dönitz og þessa kappa. Banda-
rikjamenn fundu það i niðurniöslu
i Bremen eftir strið og fóru að
nota það i svonefnt „cadett
cruising” eftir að hafa riggað þaö
upp. Þetta voru ferðir fyrir
nemendur i sjóliðsforingjaskól-
unum, og ég komst i eina þeirra.
Ferð frá Bandarikjunum til Azor-
eyja, og London og þaðan til
Kanari- og Bermudaeyja og aftur
til Bandarikjanna.
„EKKi sierKur r
sióareglunum”
Það gerðist ýmislegt i þessari
ferð, og þú getur imyndað þér að
það var reynsla fyrir svona
sveitastrák. Þarna var maður i
hvitum sjóliðabúningi og ekki
beint sterkur i siðareglunum um
borð. Og það fór fyrir mér eins og
'Sveini Dúfu, ég hafði gott hjarta-
lag, „en fór að öllu skakkt” þegar
ég tók fyrst þátt I að fylkja liði
upp á dekki. Strákarnir sáu á
eftir, aö það þurfti að gera eitt-
hvaö til að hjálpa mér. Ég var þvi
tekinn fram undir bakka þar sem
var haldin æfing, og það varð
heilmikil kómedia þegar þeir
kenndu mér hvernig ég ætti að
fara að. En næsta dag gekk þetta
miklu betur.
Þarna um borö voru strákar i
efri bekkjum, sem voru að ljúka
veru sinni þar, en ég var i hópi
með þeim yngri, sem voru nefnd-
ir „swabs”. Þaö var hægt aö láta
þá gera allan skollann, og það
þýddi ekki annað en hlýða mögl-
unarlaust, annars fékk maður
margfalda minusa.
Einhverntimann rákum við
augun i það á listanum yfir skyld-
ur dagsins, að ég átti að vera það
sem nefnt er „admiral’s aid”,
hjálparmaður sjóliðsforingja.
Það vakti mikla kátinu að þaö
skyldi koma i minn hlut. Þetta
var fólgið i þvi aö fylgja sjóliðs-
foringjanum eftir hvert sem hann
fór, og maður var i sérstakri
múnderingu, með legghlifar og
sverð sér við hlið. Ef sjóliðsfor-
inginn sat uppi á dekki og las i bók
af Dakar i Afriku. Þaö var stór og
mikil leit. Við fundum tvö sæti og
brak, sem var úr vélinni, og
frönsk korvetta, sem tók þátt i
leitinni tók við þessum hlutum.
Eftir þessi tvö ár tók ég mér far
heim með Tröllafossi, og fékk að
vinna fyrir farinu. Nýkominn
heim settist ég 1 Stýrimannaskól-
ann, og ekki voru þeir verstir,
félagarnir sem ég hitti þar. Ég
kunni ákaflega vel við mig i skól-
anum undir stjórn Friöriks Ólafs-
sonar skólastjóra, sem var
gamall sjóliðsforingi.
Einhverntimann um veturinn
fór ég niður i Eimskip til að þakka
vini minumog sýslunga Guðmundi
Vilhjálmssyni forstjóra fyrir
þennan góöa greiða, að fá að
fljóta heim með Tröllafossi. Þessi
heimsókn varð til þess, að mikið
átti eftir að breytast. Hjólið
snerist aldeilis hratt i borð!
Þaö var von á Gullfossi heim
um vorið, árið 1950, og
Guðmundur bauð mér starf um
borð. Ég átti að vera viðvaningur
til aö byrja með, og siöan háseti.
Þetta var dálitið annað en ég
haföi hugsað mér. Siðan var ég
hjá Eimskip sumariö milli þess
sem ég var i Stýrimannaskólan-
um og allar götur þangað til ég
hóf störf hjá SVFt um mánaöa-
mótin október-nóvember 1964.
t fyrstunni var ég háseti á
Gullfossi, en haustið 1953 varö ég
fastur þriðji stýrimaður á Tungu-
fossi. Þótti mér fyrsta siglingin
veturinn 1954 löng og strembin.
En ég var lika nýbúinn að stofna
heimili hafði ekki veriö giftur
nema i þrjá mánuði þegar við
lögöum af staö. Við fórum meö
saltfisk til Brasiliu, og það var
raunar alveg stórskemmtileg
ferð, þegar maður litur til baka.
Þegar við komum þarna
suðurfyrir miðbaug á heitasta
árstimanum stóð yfir karneval i
Brasiliu með pomp og prakt,
nokkuð sem maður þekkir ekki
héðan af norðurslóðum.
Þegar við höfðum losað okkur
við saltfiskinn héldum við til litils
staðar sem heitir Capadello og
siðan gulubælisins Santos og lest-
uðum kaffi og sykur. Það var
hrikalegt að sjá þennan mismun á
milli auðlegðar og bláfátæktar,
sem þarna blasti við.
Bruninn ð Gulllossi
Annars var ég lengst af stýri-
maður á Gullfossi. Og ég var i
Höfn þegar þetta ógurlega óhapp
varð 1963, þegar Gullfoss brann i
dokkinni. Eldurinn gaus upp og
taka viö erindrekastarfi um
sjóslysavarnir og björgunarstörf
þar sem maðurinn sem hafði
verið i þvi hvarf aö öörum störf-
um, og loks varö ég
framkvæmdastjóri 1973.”
— Var ekki erfitt aö hætta I
farmennskunni eftir öll þessi ár?
„Farmennskan átti mjög vel
viö mig og ég skildi eiginlega ekki
hvaö kom yfir mig að fara i land,
og viöbrigðin voru mikil. Það var
erfitt aö ganga alveg hreint i nýtt
starf, og fyrsta áriö I landi var
érfitt. Ég mundi ekki leggja þaö á
mig aftur aö skipta! En nú er ég
oröinnsvorótgróinn, að ég treysti
mérekkitilaðfara afturá sjóinn,
fer ekki einu sinni i afleysingar.
Ég er hræddur um aö fá bakteri-
una aftur.
„M verour að haia
nðg að gera, nannes”
En þetta starf tók strax hug
minn allan. Ég var i tengslum við
islenska sjómannastétt og skildi
hvað SVFl er henni mikils virði.
Þegar ég var að hætta sagði vinur
minn, Einar sem var bátsmaður:
„Þú verður að hafa nóg að gera
Hannes, ef þér á ekki að leiöast”.
Mér hefur aldrei leiðst og ekki séö
eftiraðskipta, þóttsiöustuárinsé
eins og löngunin i sjóinn hafi
blossaö upp aftur. En maður
verður að bægja þvi frá sér.
Annars hef ég ekki mátt vera aö
þvi aö hugsa um mikiö annaö en
starfið siðan ég byrjaði hjá félag-
inu. Sem betur fer hefur Sigrún
kona min fylgt mér heilshugar i
starfinu og krakkarnir minir lika.
Svoleiðis á það aö vera, þvi að
óneitanlega tengist þetta starf
heimili manns á einn eða annan
hátt.
Ég hef reynt aö vera virkur i
Langholtssöfnuði, og trúin sem
mér var innrætt heima, hefur
fylgt mér gegnum árin. Og ég trúi
á máttbænarinnar, hef alltaf gert
það. Ég fann þetta best þegaBég
var á sjó, og það er lika bundið
þessu starfi. Ef við litum á leitir
og björgunarstörf eru þar ákaf-
lega miklar andstæður. Oft er
ansi mikið um sorglega atburði,
sem enginn fær viö ráðið, en sem
betur fer koma lika stundir,
þegar menn ráða sér ekki af fögn-
uði yfir árangursriku starfi.
Trúin er traust og gott veganesti
frá mfnum elskulegu foreldrum,
sem hefur reynst mér vel.”
— Hvaða tilfinningar vakna
hjá þér, þegar spáð er band-
brjáluðu veðri á miöunum og þú
13
Annars langar mig að segja þér
frá einum atburði, sem sýnir
hverskonar samstaða og hugul-
semi getur komiö upp við erfiöar
leitir. Fyrir nokkuð mörgum ár-
um stóðum við I ansi strembinni
leit, og ég haföi veriö svolitiö i
fréttum I útvarpinu útaf þessu.
Svo geröist þaö upp úr miönætt-
inu, aö það var bariö að dyrum
niöri i Slysavarnafélagshúsi. Þar
var kominn listamaðurinn Sigfús
Halldórsson. Hann hélt á pakka
undir hendinni, og sagði við mig
með sinni alkunnu hlýju: „Er
þetta ekki búið að vera erfitt vin-
ur? Ætli þetta geti ekki glatt
þig?” Ég opnaði pakkann, og i
honum var mynd eftir Fúsa af
húsinu heima á Húsavik, kirkju-
turninn i baksýn og i forgrunnin-
um gamla stiflan þar sem við lék-
um okkur strákarnir með bátana.
Mér þótti ákaflega vænt um
þetta. Þetta kom skemmtilega á
óvart og kom sér vel þessa nótt”.
— Nú hefur þú mest verið i
stjórnunarstörfum i þessu
björgunar- og slysavarnarstarfi
þinu. En hefur þú sjálfur bjargað
mannslifum?
„Vlö horlöumsl í augu”
„Ég bjargaði einu sinni hafnar-
verkamanni, sem féll i höfnina i
New York. Ég var þá þriðji stýri-
maður á Tungufossi átti vakt á
dekki. Ég hafði verið niðri i lest
aö lita eftir hvernig var gengiö
frá vörunni og fannst skyndilega
eins og kallað væri á mig. Þegar
ég var á leiðinni upp sá ég gamlan
mann, kolsvartan, sem hafði
verið að stúfa sekkjum. Við
horfðumst i augu nokkra stund,
sögðum ekki neitt, og siðan hélt
ég áfram. Skömmu seinna skrik-
aði einhver á landganginum og
datt i höfnina. Ég stakk mér eftir
honum, og þegar ég sá framan i
manninn brá mér heldur betur i
brún. Þetta var sami maðurinn
og ég hafði horfst i augu við. Ég
gerði lifgunartilraunir á honum
og sá ekki annað en hann væri viö
bestu heilsu þegar hann var flutt-
ur á spitalann. En daginn eftir
hitti ég mág hans, sem sagði, að
gamli maðurinn heföi dáið. Hann
fékk lungnabólgu, hefur senni-
lega ofkælst.
I annað skipti tók ég þátt i að
bjarga manni sem hafði farið i
Elliðaárnar inn við gömlu hest-
húsin, og það fór betur en i fyrra
skiptið. Svo má ekki gleyma þvi,
þegar ég tók á móti barni á Gull-
fossi, að visu undir yfirumsjón
gamallar ljósmóður. En það var
„s Kiidi ei KKi hvað 1 hom ylir mig að lara 1 la nd”

Hannes Pórður uaisiein r Helgarpóslsviðiaii
og kaupmaður á Akureyri, en
amma var dönsk”, segir Hannes.
„ÖsKrandi 111”
— Sýslumannssonur á Húsa-
vik, kominn út af amtmönnum og
konsúlum, en gerist siðan
sjómaður, einn allra systkinanna.
Hvað kemur til?
„Þaö má ekki gleyma þvi, að á
þessum árum sem ég var að alast
upp var sildin að koma, og þaö
var öskrandi lif á Húsavfkinni. Ég
byrjaöi snemma að fara niður-
eftir aö landa úr bátunum, og
siðan fór ég á sild sjálfur. Þá fór
ég að fá bragð af þvi að hugsa
mér sjóinn sem starfsvettvang.
Þetta kom snemma upp i mér.
Samt fór ég i MA, fékk aö fylgja
eldri bræörum minum, þeim
Jakobi, Jóhanni og Jóni. Ég var
lengst af i heimavistinni og likaði
strax vel sá góði agi sem þar var,
þótt það sé kannski ekki fyrir
alla. Ég hafði kannski ekki alltaf
hugann allan viö námið, þvi ég
ætlaöi mér ekki i framhaldsnám,
löngunin að fara á sjóinn var svo
sterk.
Þegar kom að þvi, að ég fór að
undirbúa mig fyrir lifsstarfið
hvatti gamli maðurinn mig til
þess, enda haföi hann alla tið
brennandi áhuga á landhelgis-
var statt.
Ég fór tvisvar meö Cutter
Campbell frá „kóstgardinu” sem
matrós á stöð Alfa. Við vorum
miðja vegu milli Reykjaness og
Hvarfs á Grænlandi, mig minnir
að það hafi verið á 62 gráðum N
og 32 minútum V. Skipsfélögun-
um þótti sem ég ætti stutt heim,
og þess vegna fékk ég aðgang að
sérstöku viðtæki i skipinu, þar
sem ég gat hlustað á fréttir að
heiman. Þar heyröi ég fyrst um
hið stóra og mikla björgunar-
afrek við Látrabjarg i desember
1947. Þá datt mér ekki i hug, að ég
ætti eftir að blanda svo miklu geði
við þessa vikinga og starfa með
þeim hér heima, og þvi siöur datt
mér i hug, aö ég ætti eftir að sitja
á Látrabjargi og heyra söguna af
þessu frækilega björgunarafreki
af munni Þórðar á Látrum og
horfa um leið á vettvanginn þar
sem þaö átti sér stað.
Fyrir utan veru mina á þessu
veðurskipi, sem dufl hafa núna
leyst af hólmi, var ég i ýmsum
björgunarstörfum hjá strand-
gæslunni. Þó lét ég aldrei skrá
mig i hana þvi þá hefði ég skuld-
bundið mig til að vera fjögur ár,
og það vildi ég ekki. I staöinn
fékkég að vera skráður nemandi i
starfi.
Meðan ég var þarna sótti ég
varð maður að standa þar
teinréttur, og væri hann inni i
klefanum varð að standa fyrir
utan dyrnar. Þessi aðmiráll, sem
ég átti að aðstoða, var ljómandi
maður og i miklu uppáhaldi
meðai okkar. Það leið heldur ekki
á löngu þar til hann opnaði klefa-
dyrnar og spurði mig hvort ég
vildi ekki koma inn. Hann langað
til að spyrja um Island. Það varð
fljótlega uppi fótur og fit, þegar
uppgötvaðist, að aðmirálsvörður-
inn var horfinn — en þegar betur
var að gáð sat hann inni hjá
foringjanum og fræddi hann um
Island! ”
„EKKÍ ÓIÍKI
MeóallandsDuKlinni”
— Nú varst þú mikið hjá
strandgæslunni bandarisku.
Lentir þú ekki oft i björgunum og
svaðilförum?
„Nei, það get ég ekki sagt. Ég
lenti i nokkrum leitarflugum frá
Cape Hatteras á North-Carolina.
Það er löng strandlengja og mikið
sjóslysabæli, ekki ósvipað og
Meöallandsbuktin hjá okkur. Og
þegarég var á leiöinni frá Kanari
til Bermuda var tilkynnt, að
franskur flugbátur hefði farist út
það var mesta lán, að ekkert
manntjón varð. Hefði þetta gerst
að nóttu til heföi ekki orðið
mannskaði, heldur mannskaöar.
Ég var einn af þeim sem voru
sendir heim eftir þetta og varð þá
fastur 1. stýrimaður á Mánafossi
litla, og leysti tvivegis af sem
skipstjóri. Gengu þær ferðir með
ágætum og minnir mig að viö höf-
um haft viðkomu á 22 höfnum i
minni jómfrúferö.
Ég ætlaði semsé að vera á
Gullfossi eitt sumar á milli
bekkja, en ilengdist i farmennsk-
unni frá 1951—1964. Astæðan fyrir
þvi að ég hætti var sú, að ég varð
fyrir þvi óhappi að meiöast á hné
og varð að gangast undir
uppskurð. Þá var það einhvern-
timann að ég sá auglýsingu frá
Slysavarnafélaginu þar sem var
óskað eftir starfsmanni. Ég var
þá enn i tengslum við kunningja
mina i Bandarikjunum, og þessi
björgunarmál voru ennþá i
manni, þótt ég hafi eingöngu sinnt
farmennskunni. Það varð semsé
úr, aö ég réðst til Slysavarna-
félagsins um haustið, og mitt
verk var að sjá um slysavarnir á
landi. Seinna var ég beðinn að
veist, að það eru margir bátar á
sjó?
„Maður hefur hrokkið hrika-
lega við, sérstaklega þegar hann
hefur skolliö yfir eins og hendi
væri veifaö, enginn aödragandi.
Verra er það þó, þegar veðrið hef-
ur ekki verið slæmt, en samt orðiö
slys. Það á maður erfitt meö aö
sætta sig við.
Þetta hefur oft á tiðum verið
ansi erfitt i vetur, þó tiðarfarið
hafi ekki verið það versta sem ég
man eftir. Það var miklu verra
veturinn 1973, þá urðu miklir
skaðar og bátstöp.”
„Aóslandendur
veila siyrK”
— Kemstu i náiö samband við
aðstandendur sjómanna, þegar
verið er að leita?
„Já, ég er i stöðugu sambandi
við þá. Og það er kannski það
erfiðasta. Eins og gefur að skilja
er mikiö haft samband viö mann,
og það verð ég að segja, aö þaö er
meö ólikindum hvaö þetta fólk er
sterkt. Það veitir manni
raunverulega styrk i starfi.
alveg stórkostlegt að sjá nýtt lif
kvikna og vera þátttakandi i þvi”.
— Hannes, svaraðu mér nú
hreinskilnislega: Ef þú ættir þess
kost að iifa lifinu aftur, mundir þú
haga þér öðruvisi en þú hefur gert
til þessa?
„Nú setur þú mig alveg útaf
laginu”, svarar Hannes og hlær
dátt. Eftir stutta umhugsun:
„Þegar ég lit til baka held ég, að
ég þyrfti ekki að hika við það.
Kannski á dálitið annan hátt, en
ég mundi ekki hvika langt frá
þvi”, segir hann, og mér sýnist
viötalið vera komið nokkurn-
veginn heilt i höfn.. Það gekk von-
um betur, siminn hringdi ekki
nema einu sinni. Auðvitað var
þaö vestan af Granda, það var
vegna einhverra torkennilegra
sendinga á 2311, skildist mér, og
þeir urðu sammála um aö hlusta
áfram og sjá hvaö þetta væri.
Það var hvasst á miðunum og
spáin er ennþá slæm, þótt sólin
skini glatt hérna á jökulköldu
malbikinu i norðan strekkingn-
um. Það er betra að vera vel á
verðiá Grandanum og tilbúinn aö
bregða skjótt viö beri eitthvaö
útaf.
VNMai: þorgrfmur Geslsson
Mgnir: Jm $man