Helgarpósturinn - 06.08.1982, Blaðsíða 21

21
jpiSsfurinn_ Föstudagur 6. ágúst 1982
— veitir gamalmennum læknis-
þjónustu í sinni eigin elli
Friðrik Einarsson, skurðlæknir í 40 ár, veitir nú gamla
fólkinu læknisþjónustu í Hafnarbúðum: Kemur ekki til
greina að setjast í helgan stein.
„Það
vinnur sér
enginn til
óbóta”
Griðastaður aldraðra borgarbúa, mitt í skarkaia Reykjavíkurhafnar, þar sem
áður var á fyrstu hæð mötuneyti hafnarverkamanna.
Er líf
að loknu
vídeói...?
Líklega er sjónvarpið merkasta uppfinning mannsandans, næst á
eftir tappatogaranum. Það er a.m.k. víst, að ekkert apparat í umhverfi
okkar á það til að valda geðshræringum, sem mælanlegar eru á sama
skala og sjónvarpshræringamar. Ótal þegnar, karlar og konur, hafa
kreppt höndina um pennann og skrifað afdömpunardálkum blaðanna
skammabréf og jafnvel formælingar. Fólk hefur ótrúlega þungar
áhyggjur af því efni sem sjónvarpið sýnir, því efni sem sjónvarpið sýnir
ekki, hvenær það er sýnt og hvenær það er ekki sýnt, hvers vegna ekki,
fyrir hverja, hvenær bannað og hvenær ekki; og hver verða svo áhrifin?
Menn eiga það til að tryllast af reiði ef sjónvarpið er lokað. Og menn
eru hálfu verri, sé það opið og starfandi. Þegar útlendingar ramba
hingað og spyrja okkur um land og þjóð, hlaupa menn gjarna upp í
andlitinu, verða eldrauðir af smán, þegar spurt er: Er það satt að þið
lokið sjónvarpinu í júlí og hafið aldrei sjónvarp á fimmtudögum?
- Já, svörum við lágt og finnst að íslendingar geti naumast talist
tuttugustualdarfólk, búandi við þetta höktandi sjónvarp; það hefði
eiginlega verið skárra ef nútíminn hefði alveg farið framhjá okkur og
við verið hér öll til sýnis og sölu í sauðskinnsskóm með lús og nagandi
harðfiskbita ellegar sörplandi skyr upp úr aski.
Þegar háemm í fótbolta byrjaði, gróf ég mig niður við sjónvarpið og
starði eins og færi gafst: Ég neitaði að trúa þvi að lífið yrði hundaskfts
virði, ef ég missti af háemm. Ég sat eins og negldur framan við kassann
og dýrkaði og dáði knattspyrnuhetjur mínar og lofaði sjálfum mér því,
að fyrir næsta háemm í fótbolta, skyldi ég fá mér vídeó og horfa á
leikinn aftur og aftur allan sólarhringinn.
- Getur það verið, sagði ég, - að þessari keppni ljúki einhvem tíma?
Hvers vegna er ekki háemm allt árið? Er hugsanlegt að það sé líf eftir
háemm?
í miðjum þessum hugleiðingum kom útvarpssovétið með ritstjóra
dagblaðanna, E. Schramóvit, og hvað þeir heita (nöfnin öll svo
rússneskuleg, finnst ykkur ekki?) og lokaði á háemm og fór í frí. Ekkert
sjónvarp, sögðu þeir; við spörum, sögðu þeir og þar með basta. Mínu
háemm-lífi lokið.
Ég velti því alvarlega fyrir mér að stefna upp í Breiðholt, þar sem
komið er í gang sjóræningjasjónvarp, svonefnt Vídeóflón. Mér kom til
hugar að berja upp einhvers staðar í blómlegri blokk,kannski hitti ég
fyrir bamgóðan mann sem leyfði mér að horfa hjá sér. Ég reikna með
að þeir hafi þetta eins og á ólöglegu drykkju- og spilaklúbbunum hjá A1
Capone í gamla daga; maður borgar kannski tíkail fyrir stólinn, tíkall
fyrir bjórinn og tíkall fyrir þennan E. Schramóvit sem hefur skipulagt
svindlið.
Það undarlega er, að sá sami E. Schramóvit (hann hlýtur að vera úr
rússneska sendiráðinu; - hæ! hó!) sem útrýmir háemmi úr mínu lífi
heima, stendur fyrir þessu háemmi í öðmm bæjarenda. Sömu hausar í
nýjum nefndum.
Hugsið um það.