Helgarpósturinn - 22.10.1982, Blaðsíða 12

jjfísturinn Föstuda9ur 22. október 1982
99
Senniieaa
vxri eg ð kali (
lolvunum
99
Þessa dagana hugsar Björgvin Halldórsson um það fyrst og
fremst að slappa af. Hann er, eins og alþjóð veit, nýkominn úr
mikilli reisu um Sovétríkin, og eftir að hafa flogið 22 þúsund
kílómetra í 16 flugferðum og haldið 27 konserta á 25 dögum veitir
ekki af nokkrum dögum til að ná úr sér þreytunni. í Sovétríkjunum
var hann kallaður Bo Halldórsson, og þrátt fyrir að ferðin hafi
verið erfið, var hún stórkostleg. Hún byrjaði að minnsta kosti
glæsilega.
„f»egar við komum inní flugstöðvarbygginguna", segir Björg-
vin, „þá sjáum við að þar er mætt stærðar lúðrasveit sem hóf leik
þegar við birtumst og stór móttökunefnd beið þar útá gólfi. „Nú,
það er bara svona“, hugsum við með okkur og vorum ekkert
óhressir með þetta. En þetta tilstand var reyndar ekki fyrir okkur.
Skyndilega sáum við að inní flugstöðvarbygginguna komu um leið
og við félagar úr körfuboltalandsliði Sovétríkjanna, sem voru að
koma frá Suður-Ameríku, þar sem þeir höfðu unnið heimsmeist-
aratitilinn. Pað voru þeir stærstu menn sem ég hef nokkurntíma
séð. Tilstandið var fyrir þá. Við komum mjög hljóðlega inn í
landið“.
Það er auðheyrt á því hvernig Björgvin talar um Sovétferðina,
að hún verður honum óg samferðarmönnunum eftirminnileg.
„Áður en við fórum vorum við oft spurðir: „Hvað eruð þið eigin-
lega að vilja til Rússlands? Hvað hafið þið að sækja í svoleiðis
krummaskuð? Það er ekkert uppúr því að hafa“. Þetta er kannski
rétt að einhverju leyti. Að minnsta kosti urðum við ekki auðugir af
þessu. Við vorum þarna á sovésku læknakaupi, sem telst ekki hátt
á okkar mælikvarða. Við fórum þarna út fyrst og fremst til að prófa
eitthvað nýtt. Til að skoða okkur um í landi sem við myndum
sjálfsagt ekki fá tækifæri til að heimsækja annars. Ef eitthvað
verður af plötuútgáfu þarna, sem alls ekki er reyndar útilokað, —
þá verður það bónus“.
Hljómsveitin fór fyrst til Moskvu, þaðan
langt inní Síberíu, og svo aftur suður á bóg-
inn, í héruð nálægt landamærum íran og
frak. Lengsta flugið í ferðinni tók fimm og
hálfa klukkustund, þ.e. álíka og það tekur að
fljúga héðan og til New York. Slíkar eru fjar-
lægðirnar þarna. Allan tímann fylgdu þeim
menn sem sáu um að þá vantaði ekkert og til
Björgvin biðst undan því að ræða um
stjórnmál í framhaldi af heimsókninni í
„móðurland“ kommúnismans. Af diplómat-
ískum ástæðum án efa. Og þegar hann er
spurður hvort hann sé e.t.v. orðinn KGB-
agent, svarar hann: „Hver veit?“ og lítur
flóttalega í kringum sig. „Hver veit?“
Þau
voru mörg pariíin
— Hvernig er fvrir óreyndan drengstaula
úr Hafnarfirði að verða skyndilega jafn of-
erlendis. Lag í eina viku í áttugasta og fyrsta
sæti á topp hundrað í U.S.A. Margt af því
sem við höfum verið að gera hérna á íslandi
er betra en sumt sem fer inná þessa lista.
Sumar þessar hljómsveitir úti eru bara færi-
bandagrúppur. íslenskir hljómlistarmenn
standa sumir þeim mönnum langtum
framar".
iicigarpósisvioiaiið: Björgvin naiidórsson
að passa uppá að allar áætlanir héldust. Og
það stóðst. „Það klikkaði eiginlega ekkert í
skipulaginu hjá þeim“, segir Björgvin.
I eitt sovéskt partí komust þeir. Það var í
Kemerovo í Síberíu. „Við hittum plötusnúð í
klúbb þarna í borginni“, segir Björgvin, „og
hann bauð okkur heim. Hann bjó í dæmi-
gerðri rjómatertublokk, sem var alveg ný, en
virkaði gömul. Þarna var sest niður og boðið
uppá ávexti og vodka, sett músik á. Svo var
dansað. Það fylgdist greinilega vel með þetta
fólk, — það þekkti tónlistarmenn af vestur-
löndum og lög þeirra. í Moskvu vissu allir um
Bítlana og Elvis til dæmis“.
Spíon
En nú er Sovétferðin búin og allt sem henni
fylgir. Eða hvað? „Það gæti nú reyndar verið
að ég færi aftur“, segir Björgvin. „Það er
verið að vinna í því að fá gefið út efni með
mér á-plötu þarna og rétt áður en við lögðum
af stað heim var ég beðinn að koma í sjón-
varpsstúdíó til að taka upp einhverskonar
kynningarefni. Við vorum bara orðnir á síð-
asta snúning og ég hafði ekki tíma, svo það
var rætt um að ég kæmi aftur þegar hlutirnir
væru komn '- meira á hreint“.
Björgvin segir markaðinn þarna vera gríð-
arlega stóran enda eru Sovétmenn uppundir
250 milljónir talsins. Og Bo Halldórsson og
félagar virtust falla vel í kramið. Alls sáu þá
um 50 þúsund manns í ferðinni, eða að með-
altali um tvö þúsund á hverjum hljómleikum.
„En það er sama þótt ekkert komi útúr þess-
um sölupælingum, eins og ég sagði áðan.
Ferðin var frábær útaf fyrir sig“.
ViöqerOir
a sKrilstoluvclum
Við sitjum útvið glugga í Víkingasal Hótels
Loftleiða, þar sem Björgvin og hljómsveit
hans léku á Sælkerakvöldi í síðustu viku. Sú
upptroðsla var eiginlega þakklætisvottur til
Flugleiða, sem voru mjög hjálplegir hljóm-
sveitinni í sambandi við Sovétríkin.
En nóg um hana. Björgvin Halldórsson er
nú orðinn gamall í hettunni sem
dægurlagasöngvari — er búinn að standa á
sviðinu í 15 ár, frá því hann var unglingur í
Hafnarfirði. Hann hefur í rauninni aldrei gert
neitt annað en að vasast í músík. Var það
alltaf ætlunin?
„Nei“, segir Björgvin. „Ég var orðinn 15
ára þegar þetta komst á dagskrá. Það var
eldri bróðir minn sem fyrst og fremst var í
þessu. En svo kom pabbi einu sinni úr sigl-
ingu með bítlaplötu, og sú músík hafði
eitthvað gífurlegt aðdráttarafl. Ég ætlaði allt-
af í nám. Það stóð til að læra viðgerðir á
skrifstofuvélum. Það var talið mjög sniðugt.
Mikil framtíð í því. Og það er líklega rétt.
Sennilega væri ég núna á kafi í tölvunum ef ég
hefði lært þetta“.
— Hvernig tóku foreldrarnir í þetta?
„Ætli það hafi ekki verið svona sitthvað.
Þau voru ekkert alhress yfir þessu. En ég var
að gera það sem ég hafði áhuga á, og það
skiptir ekki svo litlu máli. Auðvitað vissi
maður ekki að þetta ætti eftir að loða svona
lengi við mann“.
boðslega frægur og vinsæll og þú varðst?
„Það er góður skóli. Og erfiðari sjálfsagt
en flestir aðrir skólar. Maður lærir að þekkja
sjálfan sig. Lærir að kunna á sig. Eflaust hef-
ur þetta slæm áhrif líka. Öll umræðan um mig
mótaði mig líka mjög. Það var skrifað svo
mikið um mig í blöð, miklu meira en aðra
sem stóðu í þessum bransa. Mikið af því var
búið til úr engu“.
— Hvernig líf fylgdi þessum vinsældum.
Mikið sukk?
„Þau voru mörg partíin já. En þetta var
ekki eins mikið sukk og margir virðast halda.
Það má segja að ég hafi sem unglingur kynnst
víninu á réttan hátt, því ég sá hvernig það
getur farið með menn, en líka hvernig hægt er
að passa sig á því“.
— Þið hafið náttúrlega vaðið í stelpum?
„Já, eins og aðrir ungir strákar gerðum við
náttúrlega í því að ganga í augun á stelpum.
Á tímabili skipti það sjálfsagt meira máli en
músíkin".
— Hvernig hefur frægðin farið í þig?
„Ég hef lært að lifa með því að vera þekkt-
ur. Það hefur bæði sína kosti og galla. Það
getur verið þreytandi að vera allsstaðar
þekktur, en það getur líka verið gaman. Ann-
ars tek ég ekki eftir þessu lengur. Ég hef verið
þekktur öll mín fullorðinsár, svo ég þekki
varla neitt annað. Ég reyni bara að láta gott
af mér leiða, frekar en að nota frægðina í
einhverjum neikvæðum tilgangi“.
— Langar þig £ heimsfrægð?
„Já og nei. Það kitiar alltaf sá draumur að
koma þó ekki væri nema einu lagi á lista
Allial að rcyna
— Þetta hefur verið sagt lengi, en ekkert
gerist. Hvað vantar?
„Það vantar fyrst og fremst „publicity", og
stóra málið: Aura. Þarna, í Evrópu og Ame-
ríku, er svo gríðarlega mikil samkeppni.
Þetta tekur tíma og krefst vinnu".
— Hefur þú ekki reynt þetta? Voruð þið í
Change ekki þarna úti að reyna í lengri tíma?
„Jú, jú. Og það hefur verið reynt eftir það.
Við gáfum út plötuna Casanova Jones í Bret-
landi eftir Change. Það er alltaf verið að
reyna. Nýja platan mín var tekin í enskri
útgáfu og hún liggur núna á skrifborðum í
Englandi. Vonandi eru einhverjir að velta
henni fyrir sér“.
— Þekkirðu persónulega einhverja þeirra
„stóru“ í bransanum?
„Nei, það get ég ekki sagt. Ég þekki hins-
vegar marga sem hafa unnið með þeim, eins
og til dæmis Ray Cooper, sem spilaði með
Elton John, og fór einmitt með honum til
Sovétríkjanna. Og marga aðra. Niðurstaðan
af þessum kynnum er sú að það sé ekkert
gaman að vera ofboðslega successful. Ætli
það sé ekki skemmtilegast að reyna við topp-
inn. Það erekkertskemmtilegtáhonum. Það
er að minnsta kosti sú mynd sem ég hef feng-
ið af þessu".
— Hverju ertu stoltastur af á ferlinum, ef
þú lítur til baka?
„Ef þú átt við plötur, þá er það líklega
vísnaplöturnar. Þær tókust vel. En ég er
auðvitað aldrei fullkomlega ánægður með
sjálfan mig. Það er alltaf hægt að gera betur“.