Helgarpósturinn - 08.04.1983, Side 12

12
Björgvin Gíslasson, gítarleikari, er ekki nema rétt rúmlega þrítugur,
en er samt kominn í hóp elstu karla í bransanum; það er að segja ís-
lensku poppi. Hann situr inni í stofu hjá sjálfum sér - ekki smáfríður
en mjög brosmildur - situr þar innan um syni sína á hinum og þessum
aldri og vinalegur köttur er á ferðinni og innan skamms kemur konan
með kaffi og pönnukökur með svkri og sultu, og þarna situr hann sem
sagt í stofunni, hefðbundinni og hlýlegri, og segir: „Þetta er allt Roy
Rogers að kenna“.
— Roy Rogers? Hvað er Roy Rogers að kenna?
„Þetta allt. Horfðirðu á Kanann í gamla daga? Þar var Roy Rogers
náttúrlega, alltaf syngjandi, og kántrí-þættir þar sem spilað var svo
dæmalaust skemmtilega á gítar. Ég er hræddur um aðþessu tvennu hafi
slegið saman í hausnum á mér og ég, sem hélt upp á Roy Rogers, bók-
staflega varð að fá gítar“.
— Þá hefurðu nú verið ungur.
„Já, blessaður vertu, ég var svona þrettán. Það vildisvo vel til að pabbi
sinnti þessu nýja áhugamáli mínu talsvert; hann vildi ekki að ég fengi
neinn rusl gítar. Hann útvegaði mér þess vegna góðan gítar og góðan
magnara; ég fékkþetta ífermingargjöf, minnir mig, ogbyrjaði áþví að
feta mig áfram með Litlu andarungana...“
— Bíddu nú hægur. Þú ert úr Reykjavík?
Já, borinn og barnfæddur og svo framvegis.
Aftur á móti var ég fyrsta kastið viðloðandi
ýmsar hljómsveitir úr Kópavoginum; þar var
ansi mikil gróska, og það héldu allir að ég
væri sjálfur úr Kópavoginum“.
— Hvaða hljómsveitir voru þetta?
„Víðfræg nöfn. Hrókar, Ásar..“ Björgvin
glottir.
„Kannastu ekki við þær?“
— Tja...
„Annars hef ég“, heldur hann áfram, „ alltaf
verið svolítið hrifinn af einni þessara hljóm-
sveita sem ég var í. Hún hét Zoo, og starfaði
í ein tvö ár kringum 1965-66. Þetta var ekki
venjuleg Bítlahljómsveit, heldur vorum við á
Who-línunni - þú sérð að við fórum ekki langt
að sækja nafnið: Zoo/Who. En við vorum
svona í þeim fíling að brjóta gítara; gerðum
töluvert af því“. .
— Höfðuð þið, stráklingar, efni á svoleiðis?
„Ja, sko, það var eiginlega leyndarmál, en
einn úr hljómsveitinni var djöfull laghentur -
hann er reyndar trésmiður núna - og honum
tókst einhvern veginn að tjasla draslinu sam-
an. Á næstu hljómleikum brutum við svo allt
upp á nýtt“.
— Einhverjir frægir popparar í þessari
hljómsveit, fyrir utan þig?
„Þeir eru nú flestir hættir, nema Jón Ólafs-
son sem spilar nú á bassann í Start. Jú, og Óli
Sig - hann er líklega í Kamarorghestum; hefur
búið lengi úti í Kaupmannahöfn. Við vorum
þrír eftir í hljómsveitinni undir lokin, og mér
hefur alltaf fundist Zoo svolítið magnað
band. Við spiluðum helvíti mikið, bæði í
Kópavogi - í félagsheimilinu og Sjálfstæðis-
húsinu - og svo í Breiðfirðingbúð. Þar var fínt
að vera og við fengum meira að segja dágóðan
vasapening fyrir. Annars voru Who-áhrifin
farin að þverra þarna síðast; þá vorum við
Clapton var guð
— Og Clapton var guð?
viðtal:
„Já, Clapton var guð! Þeir voru þrír sem ég
hélt mest upp á: Clapton, Hendrix og Jeff
Beck. Þetta voru stjörnurnar sem maéur
reyndi að líkjast".
— Hvað varð um skólagöngu ef poppið tók
svona mikinn tíma?
„Það varð nú lítið úr því. Ég tók Lindargötu-
skólann og er gagnfræðingur þaðan - með skít
og skömm! Þannig var að vorið ’69 átti ég að
klára Lindó, en þá var ég kominn í hljómsveit-
ina Pops. Svo um áramótin ’68-69 var mér
boðið að ganga í Náttúru og eftir það komst
ekkert annað að hjá mér. Það var að minnsta
kosti ekki mikill tími aflögu í gagnfræðapróf-
ið. Enda var Náttúra ágætis band og mér
fannst mikill heiður að vera boðið að vera
með“.
— Hverjir voru í fyrstu Náttúru?
„Það var náttúrlega Jónas R., hann var eig-
inlega upphafsmaðurinn. Svo voru Siggi
Árna, Rabbi Haralds... Þetta var á Jethro Tull
tímabilinu, við fíluðum þá alveg í botn og sér-
staklega Jónas. Oft var ekkert æft nema lög
með Jethro Tull, við kunnum öll lögin þeirra
utan að. Þannig var hljómsveitin fram á haust
’69 en þá komu Pétur Kristjáns og Diddi fiðla
inn í en um svipað leyti hætti Jónas. Jethro
var nýbúin að fá sér keybords-leikara, svo við
fengum Didda á orgelið, en þegar Jónas fór
minnkuðu nú Jethro Tull áhrifin snarlega".
— Hvernig var bransinn á þessum árum;
mórallinn?
„Hann var fínn! - það var mjög gaman að
þessu. Mér fannst það hafi verið meiri spenn-
ingur í þessu þá heldur en núna. Tjarnarbúð
var upp á sitt besta og allt það, og fólk úti á
landi lagði oft mikið á sig til að komast á böll
með Náttúru. Það er reyndar skömm að því
að Náttúra skyldi aldrei festa neitt efni á plötu
fyrr en alveg undir það síðasta, þegar Kalli
Sighvats var kominn í bandið. Ég er á því að
Náttúra hafi verið djöfulli góð hljómsveit
þegar hún var upp á sitt besta, og um daginn
var ég til dæmis að skoða vídeó-spólu af festí-
vali sem var haldið í Hollandi um þetta leyti,
en þar voru hljómsveitir eins og Pink Floyd að
stíga sín fyrstu skref. Svei mér ef þeir voru
nokkuð betri en Náttúra! Við fengum líka
nokkrum sinnum tilboð um að koma út og
spila, bæði til Danmerkur og fleiri landa, en
glopruðum því einhvern veginn út úr höndun-
um á okkur. En þetta var góður tími, ég sný
ekki aftur með það“.
— Tónlistin?
„Ætli Deep Purple hafi ekki verið aðalá-
hrifavaldurinn megnið af tímanum? En það
kom fleira til; við lifðum á því að spila og urð-
um að spila allan fjandann".
— Hvernig gekk að lifa af poppi í þá daga?
„Það gekk. Auðvitað var það upp og niður,
en yfirleitt höfðum við það sæmilegt. Það
voru nefnilega miklu meiri peningar í þessu þá
heldur en núna. Ég átta mig ekki almennilega
á því af hverju það stafar - hvort það kom
fleira fólk, eða hvort kostnaðurinn var minni.
Nú virðist enginn geta þénað krónu nema fara
um landið með sirkus og töframenn og nekt-
ardansmeyjar; sem sagt heilari kabarett. Það
getur verið að Egó geri það ágætt núna og
Þursarnir kannski, en fyrir aðra held ég að sé
ekki séns að lifa á þessu. Það er synd“.
...svo rákum við
Pétur
— Náttúra hætti ’73 eða þar um bil, er það
ekki?
„Jú. Þá fór ég í Pelíkan".
— Auðvitað. Pelíkan!
„Já, það var“, glotti Björgvin, „ peningur í
því, hvað sem annars má um hljómsveitina
segja. Okkur gekk ofsalega vel til að byrja
með, fórum beina leið á toppinn, en svo rák-
um við Pétur og eftir það hallaði jafn snögg-
lega undan fæti_”. Hlær dátt.
Bj örgvin
Gíslason
— Einhvern tíma upp úr því fer að gæta mik-
illar hnignunar i íslensku poppi. Hefurðu
skýringar á því?
„Ja, það fækkaði allt í einu stöðunum þar
sem hljómsveitirnar gátu komið fram. Áður
en varði voru það bara Klúbburinn og kannski
Sigtún sem hleyptu rokkinu inn fyrir dyr. Svo
var það æðislegt áfall þegar skólarnir bönn-
uðu hljómsveitum að spila á böllum fyrir
krakkana. Því var kennt um að meira væri
drukkið þegar hljómsveitir væru, en það var
eins og hvert annað kjaftæði. Málið var bara
að það mættu fleiri á hljómsveitirnar en
diskótekin, ergó fleiri svartir sauðir. Þessi
spilamennska í skólunum hafði haldið lífinu
í mörgum hljómsveitum, svo nú fór í hönd
agalegt tímabil“.
— Það breyttist nú ýmislegt ’80.
„Já, þá kom þessi bylting í músíkinni. Sko,
þegar ég fór út til Ameríku var Bubbi að taka
upp ísbjarnarblúsinn og ég var alveg klár á því
að þessi plata myndi verða vinsæl. Svo kom ég
heim ári seinna og þá hafði sprottið upp þessi
líka aragrúi af böndum - misgóðum. Þetta var
mest pönk og mikið af því fannst mér nú satt
að segja óleyfilega lélegt. Ég hafði aldrei heyrt
annað eins og sumar þessar kvalasveitir - hún
hét það nú víst ein hljómsveitin! Á þessum
tíma vildu plötuútgefendur ekkert nema
pönk, en sannleikurinn var sá að það voru fáir
sem höfðu úthald í að mæta á hljómleika hjá
þessum hljómsveitum. Afleiðingin var sú að
meira að segja ágætar hljómsveitir eins og
Mezzoforte fengu enga mætingu þegar þær
spiluðu til dæmis í skólunum“.
— Þessar nýju hljómsveitir voru ósparar á
gagnrýnina á ykkur eldri mennina í bransan-
um. Hvernig leið þér að vera allt í einu orð-
inn...
„Skallapoppari? Það fór ægilega í taugarnar
á mér. Ég hlustaði til dæmis einu sinni á viðtal
við Purrk Pilnik í útvarpinu þar sem þeir voru
með einhverjar yfirlýsingar, og ég varð svo
hrikalega pirraður að það munaði engu að ég
henti útvarpinu út um gluggann! Ég hafði alla
tíð reynt að spila góða músík eins vel og ég gat,
en nú var maður allt í einu orðinn gamall og
handónýtur og gat bara pakkað saman! Þetta
var þegar LP-plötur voru teknar upp á níu
klukkutímum, og útgefendur voru auðvitað
hrifnir; þeir eyddu sama og engu í upptöku-
kostnað. Það var mikill feill að lækka svona
gæðastandardinn, enda held ég að mikið af
þessu standist engan veginn tímans tönn.
Sumt átti að vísu fullan rétt á sér - undir lokin
var ég meira að segja farinn að fíla Purrk Pil-
nik! Mér finnst Þeysararnir líka vera æðislega
gott band, en þoli ekki nasista-imagið þeirra.
Það er alveg út í hött. Tappi tíkarrass er sömu-
leiðis í uppáhaldi hjá mér; það er virkilega
skemmtileg grúppa. En í heild fannst mér
flestar þessara ungu hljómsveita skjóta langt
yfir markið“.
Gœfunnar freistað í
Ameríku
Var það ekki nauðsynlegt? Þurfti ekki að
hrista upp í þessu öllu saman?
Það er að vísu alveg rétt. Það var svojeiðis að
í mörg ár varstu alltaf að kaupa sömu plöt-
una. Menn eins og Gunni Þórðar, Bjöggi; ég
meina, þetta eru góðir músíkantar en það sem
þeir voru að gera Var orðið ferlega einhæft.
Nú verður Bjöggi kannski svekktur út í mig,
en það verður að hafa það. Svona var þetta
orðið, því rniður".
— Segðu mér aðeins af Ameríkuferðinni.
„Það hafði lengi staðið til eitthvað í þessa
veru. Upphaflega var gert ráð fyrir að það
færi heilt band út, það er að segja Póker á ár-
unum '77-78. Við fórum út, ég og Pétur, til að
kanna farveginn, tala við lögfræðinga og svo
framvegis, en það varð ekkert úr þessu. Það er
erfitt að fara út með heilt band; sumir eru
kannski að kaupa íbúðir, borga skuldir,
stofna heimili, svo þetta er mjög þungt í vöf-
um. En á endanum ákvað ég að fara sjálfur og
freista gæfunnar einn“.
— Þú vissir kannski ekki hvað þú varst að
fara út í?
„Varla. Ég hafði þó vissa tryggingu því við
bjuggum hjá vini minum, og vorum ekki alveg
á götunni. Fyrsta hálfa árið var ég aðallega