Helgarpósturinn - 02.06.1983, Blaðsíða 13

jielgai-----
pðsturinn.
Fimmtudagur 2. júní 1983-
an að vera með fólki, sem var að reyna að gera
eitthvað, sem ekki hafði verið gert áður. Þetta
var svo frjálst, að maður gat gert hvað sem vai
Ef sýningin misheppnaðist, þá var það allt í
lagi“
Allir jafnir
Árið 1980 stofnaði Jill leikhóp, sem hún
nefnir Parity og mun þýða jafnræði eða eitt-
hvað í þá áttina. Hópurinn hefur m.a. lagt sig
eftir því að kynna íslensk leikrit og hefur sýnt
Blessaða minningu eftir Örnólf Árnason,
bæði í London og á Edinborgarhátíðinni, og
Meistarann eftir Odd Björnsson í London.
„Ég hef líka verið með mína eigin útgáfu af
leikriti eftir Aristofanes, sem á ensku heitir
The Poet and the Women (Skáldið og konurn-
ar). Þetta er stutt leikrit og mjög skemmtilect
og er í anda „Rauðsokkahreyfingarinnarí'
Einn leikaranna samdi tónlist við það. Við lét-
um það gerast í tískuheimi nútimans og stund-
um voru allir karlmennirnir í pilsum og kon-
urnar í buxum“
— En hvernig var íslensku leikritunum
tekið?
„Þeim var mjög vel tekið. Fólk í Bretlandi
hefur mikinn áhuga á að sjá eitthvað nýtt. Það
sem er íslenskt er nógu útlent til að vera
spennandi, en ekki of útlent til að vera
óskiljanlegt. Mig langar til að vinna meira
með íslensk verk, því mér finnst nýju íslensku
leikritin yfirleitt mjög góð.“
— Standast þau samanburð við það, sem er
að gerast í London?
„Mér finnst það. En mig langar til að heyra
og sjá nýjan íslenskan farsa. Ég setti upp mjög
skemmtilegt íslenskt gamanleikrit á Isafirði í
fyrra, Hjálparsveitina eftir Jón Steinar
Ragnarsson. Ef hann heldur áfram að skrifa
ætti hann að geta skrifað ekta íslenskan
farsa!1
— Er mikill munur á að vinna með enskum
og íslenskum leikurum?
„Hann er nokkur. Mér finnst íslenskir leik-
arar vera mjög góðir, þeir sem ég hef unnið
með eru alveg jafn góðir. En í Bretlandi eru
leikarar mjög fljótir að vinna vegna þess að
þeir eru alltaf að koma inn í nýja og nýja
hópa. Hér tekur fólk þetta miklu rólegar.“
— Er það kannski ekki gott að hafa fasta
leikhópa, eins og eru við leikhúsin hér?
„Mér finnst það ekki gott fyrir leikarann.
Það er gott að þurfa ekki að hafa áhyggjur af
atvinnuleysi í næstu viku, en ég væri alveg
búin að fá nóg eftir að hafa unnið með sama
fólkinu í þrjátíu ár. Ég er mjög ánægð yfir því,
að leikarar fá núna fleiri tækifæri, eins og til
að leika í kvikmyndum."
Dreymir á islensku
— Nú starfar þú hluta úr ári á íslandi og
annan hluta í Englandi. Hvernig er að skipta
sér svona á milli landa?
„Það er ekki svo erfitt að vinna á tveim
stöðum, en í London þarftu sífellt að minna á
að þú sért til. Maður gleymist svo fljótt þar og
það tekur alltaf nokkurn tíma að komast inn
aftur.
Mér finnst gaman að vinna í London vegna
þess, að þar vinn ég á ensku. En það er
kannski betra fyrir mig sem leikstjóra að
vinna á íslandi á íslensku. Ég þarf að hugsa
miklu meira. Að vinna á ensku er jafn auðvelt
og að fara í sumarfrí. En ég er mjög hrifin af
báðum tungumálunum"
— Er ekki erfítt að vinna á tungumáli, sem
ekki er móðurmál þitt?
„Ég held, að það sé erfiðara fyrir fólkið,
sem þarf að hlusta á mig.
Um daginn sagði ég við mann, sem ég
þekki, að mér fyndist ég tala íslensku eins og
brjálaður api. Hann svaraði þá að hann vissi
ekki til, að apar töluðu íslensktl.
Ég er alls ekki sama manneskjan á íslandi
og í Englandi. Tungumálið hefur mjög mikil
áhrif á fólk. Heimspekingurinn Witgenstein
hefur sagt einhvers staðar, að það sé tungu-
málið, sem skapi fólkið. Mér finnst það alls
ekki svo vitlaust. Ég hugsa mjög oft á íslensku
og mig dreymir líka á íslensku, á vitlausri ís-
lensku.“
— Ertu viss?
„Getur mig dreymt á réttri íslensku, ef ég
tala hana ekki eins og á a£ tala hana?“
— Mig langar til að snúa mér aftur að
London. Hér er hún kynnt sem einhver mesta
Ieikhúsborg í heimi, en er Ieikhúslífið þar jafn
blómlegt og sagt er?
„Já. Borgin á sér mjög langa leikhúshefð og
þar er mjög margt fólk, sem hefur áhuga á
leiklist, bæði Bretar og útlendingar, og t.d.
— Eru engir ungir reiðir menn, eins og
áður fyrr?
„Við erum öll reið yfir einhverju!1
Og hún harmar það, að John Osborne, sem
hafi verið ímynd hins unga reiða manns, skuli
nú vera orðinn of hægrisinnaður fyrir hennar
smekk. Svo er lífið búið að ná í skottið á leik-
ritum þessara manna, sem hneyksluðu svo
mjög, þegar þau komu fyrst fram.
„Þegar maður les þessi Ieikrit núna, eru þau
bara ósköp venjuleg. En það er verið að sýna
nýtt Ieikrit í Bretlandi, When the Wind Blows
eftir Raymond Briggs, og það var mjög mikið
áfall. Ekki vegna þess hve það er gott, heldur
vegna þess, að það sýnir lífið með kjarnorku-
sprengjunni. Það má tala um kynlíf á sviðinu
og blóta, en sprengjan er viðkvæmt mál.“
— Áttu þér draumaverkefni?
„Mig langar til að setja upp Óveðrið eftir
Shakespeare, vegna þess að mér finnst það
vera nútímaleikrit. Það segir okkur svo mikið
um fólk, sem hefur vald yfir öðru fólki. Mig
langar til að nota þetta leikrit til þess að fjalla
um lífið í dag!‘
Langar þig til að setja það upp hér eða í
Englandi?
„Hér. Fólk á íslandi hefur sömu afstöðu til
Shakespeare og Englendingar, sem lærðu
hann í skóla“
— Hefurður einhverja von um að geta sett
stykkið upp?
„Enga von. Ég hef talað um það, en enginn
hefur enn sagt: já, já, en sniðugt. En maður
verður alltaf að hafa vonina. Ef hún er ekki,
er maður dauður!*
,jala
ens
br|aiðOur! apr’
myndir: Jim Smart
koma þangað ferðamenn eingöngu til að fara
í leikhús!*
Illafarid meb
Shakespeare
Eru bresk leikskáld þá kannski betri en'
önnur leikskáld?
„Ég segi það nú ekki, en mér finnst leik-
ararnir yfirleitt betri. Kannski er það vegna
þess að samkeppnin er svo mikil“
— Áttu þér eitthvert uppáhaldsleikhús í
London?
„Mér finnst Royal Shakespeare Company,
sem nýfluttur er í Barbican listamiðstöðina
vera besti leikhópurinn, en Duke of York er
fallegasta leikhúsið. Það er gamalt og fallegt
leikhús i St. Martin’s Lane, rétt hjá Trafalgar
Square. Þar er gott andrúmsloft!*
— En uppáhalds leikskáldið?
„Shakespeare. Ég meina það í alvöru“
— Er það ekki venjulegt að hafa
Shakespeare í mestu uppáhaldi?
„Alls ekki. Það var farið svo illa með hann
í skólum, að þegar maður talar um Shakesp-
eare við fólk, fórnar það bara höndum. Én
það horfir öðru vísi við, þegar maður hefur
séð sýningar á verkum hans. Þau eru svo fall-
eg og lífleg. Það er hægt að gera svo mikið við
Shakespeare!*
Af yngri leikskáldum nefnir Jill Tom
Stoppard, sem íslenskir leikhúsgestir þekkja
úr Þjóðleikhúsinu hér um árið, og Stephen
Poliakoff. Sá hefur mest skrifað fyrir alls
kyns tilraunahópa og er orðinn nokkuð
þekktur í heimalandi sínu.
Bombán