Helgarpósturinn - 15.09.1983, Síða 19

19
_j~lelgai-;-
pústurinn
Fimmtudagur 15. september 1983
Ein er sú rokkhljómsveit íslensk sem aðdáend-
um íslensku rokk-nýbylgjunnar hefur aldrei þött
standa undir nafni. Þessi hljómsveit er Von-
brigði. Þeir stukku 16—17 ára upp á svið árið
1981 og fluttu hrátt rokk af svo miklum þunga og
krafti að menn hrukku við. Nýr tónn, ferskur
kraftur — óhaminn. Þeir endurspegluðu innstu
spennu Breiðholtsæskunnar í óði sínum til höf-
uðborgarinnar, laginu Ó, Reykjavík, sem varð
titillag kvikmyndarinnar Rokk í Reykjavík. Von-
brigði spruttu út úr steinsteyptum skúmaskotum
Breiðholtsins fyrir tveimur árum. Þá höfðu
bræðurnir Árni K. gítarleikari og Tóti K.
trommumaður spilað með Gunnari Hnífdal Ell-
ertssyni, bassa, í eitt ár. Þeir hétu Raflost, Hrúg-
aldin og fleiri hljómsveitarnafnalegum nöfnum á
þessum tíma og spiluðu einhverja sirkúsmúsík.
Pönk fór að blandast tónlistinni og úr varð eins-
konar sirkúspönk. Eftir að Johann V. fór að
syngja með þeim kölluðu þeir sig Vonbrigði, þeir
urðu vonbrigðastrákarnir. Sirkúspönkið er nú
löngu horfið og tónlist þeirra er i örri þróun, eins
og þeir sem hlustuðu vel heyrðu greinilega á frið-
artónleikunum Við krefjumst framtíðar á laug-
ardaginn var. Ekki stóðu Vonbrigði undir nafni
þar, frekar en fyrri daginn. í vikunni fyrir tón-
leikana sendu þeir frá sér aðra hljómplötu sina:
Kakófónía. Nafnið hefur ekkert með kakó að
gera.
Hljómsveitin Vonbrigöi í viötali við HP
— Hvað viljið þið kalla ykkar
rokk?
„Við viijum helst ekkert frasa
tónlist okkar voða mikið. Við höf-
um sagt að þetta sé svona eins og
safn af nýrri nýbylgju, það eru
pönkáhrif, fönkáhrif. Annars nær
nýbylgjan yfir svo stórt svið... það
eru þarna klassísk áhrif líka.
— Inspíreruðu aðstæður ungl-
inga í Breiðholti tónlist ykkar?
„Já, það var að breytast. Við vor-
um að þróast í allt aðra átt akkúrat
þá, farnir að gera það sem er á
Kakófóníu. Það eru nefnilega mörg
lög á henni sem við sömdum áður
en litla fjögurra laga platan kom út
og áður en Rokkið kom út, t.d. Eðli
annarra og afskiptasemi, 6ý og
Bömmer. En þessi lög hafa þróast
mikið, músíkin er í stöðugri þróun.
Bömmer hét fyrst Auglýsingar, og
hafa kannski bara heyrt Ó, Reykja-
vík, ekkert annað“.
— Hefur gengið illa að losna út
úr þessari mynd sem fólk gerir sér
af ykkur, að þið séuð bara grúppan
sem spilaði O, Reykjavík?
„Það er búið að taka mjög lang-
an tíma en þetta er að batna. Ann-
ars er Ó, Reykjavík ekkert lélegt lag.
Það er mjög gaman að taka það á
tónleikum".
„Margir ofmetnuðust við mynd-
ina og fóru í sama farið og hinar
gömlu hljómsveitirnar. Það hefur
lítið komið fram af frjóum hljóm-
sveitum og svo er orðið erfiðara að
standa í þessu, meiri kröfur gerðar
núna. Mikið af hljómsveitum hefur
hrunið niður og nýju grúppurnar
eru margar ekki að segja neitt nýtt.
Það varð afturför t.d. bara frá Rokk
í Reykjavík og til Músiktilrauna í
inu. En þetta kemur aftur. Ég hef
grun um það að það séu pælingar í
gangi hjá ýmsum tónlistarmönnum
sem komu fram 1980—1981, það er
farið að pæla meira aftur, og það
verður ekki langt þangað til eitt-
hvað gerist“.
— Hvað eru menn að meta upp á
nýtt?
„Menn eru að breyta hjá sér,
breyta tónlistinni. Reyna að skapa
Krafturinn hefur haldist —
„Eitthvað, já það er stór punktur
en ekki allt. Við værum örugglega
allir á Kleppi ef við hefðum ekki
verið í hljómsveit“.
— Þegar þið voruð að byrja að
spila, voruð þið þá strax öðruvísi en
aðrar íslenskar grúppur?
„Við vorum ekkert sérstakir.. Við
vorum svo streit einhvern veginn.
Spiluðum svona venjulegt pönk,
smá fönk. Þetta var náttúrlega nýtt
hérna á íslandi. Það var svona smá
keimur af nýjum stíl. Það var mikil
orka í okkur. Við vorum ekki í eins
miklum pælingum og núna“.
— En hefur krafturinn eitthvað
dvínað við þessar pælingar?
„Nei, nei, ekkert. Það eina sem
hefur haldið velli hjá okkur í mús-
ikkinni síðan þá er krafturinn, hitt
hefur allt breyst. Krafturinn hefur
haldist og svo erum við farnir að
hreyfa okkur meira á sviði. Það
sýnir bara að við fílum vel það sem
við erum að gera núna. Einu sinni
fannst okkur miklu skemmtilegra
að æfa heldur en spila á hljómleik-
um en þetta hefur breyst núna. Við
vorum svo sviðshræddir fyrst. Á
þessum tveimur árum sem við höf-
um starfað höfum við spilað 44
konserta".
— Þegar þið voruð að byrja,
vissuð þið þá að þið mynduð halda
áfram, eða spiluðuð þið bara frá
degi til dags?
„Við vorum strax ákveðnir í að
halda áfram, en við vorum ekkert
að hugsa um að koma fram svona
fyrst. Það var eiginlega fyrir mistök
að við komum fram. Við vórum
beðnir um að spila í Bústöðum
(Bústaðakirkju) í lok ágúst 1981.
Áður hafði Jói verið á gítar, og við
spiluðum þá tvo gítara, en á tónleik-
unum þurftum við að fá söng og þá
tók hann upp heddfón, ha, ha og
stakk honum í bassamagnara. Svo
stóð hann frammi á gangi og söng.
Söng fyrir pabba ha, ha“.
— Hvenær urðuð þið nafn í
bransanum?
„Það var í kringum Rokk í
Reykjavík, eða eftir myndina. En
þar áður höfðum við verið under-
ground hljómsveit. Það var hópur
fólks sem sótti mikið tónleika sem
þekkti okkur áður en myndin kom.
Englaryk var nokkuð vinsæl hljóm-
sveit þá líka, en mjög undergröund.
Tóti spilaði með þeim á einum
hljómleikum, þeim síðustu".
— Einu sinni á stórum tónleik-
um á Borginni nokkru eftir að
myndin kom út, þá neituðuð þið að
taka Ó, Reykjavík. Hvers vegna?
„Já, það voru miklar deilur um
það hvort við ættum að spila það í
myndinni eða ekki. Það var orðið
gamalt þegar við tókum það upp og
við vorum búnir að fá leið á því“.
—- Voruð þið þá farnir að gera
aðra hluti þegar myndin og platan
komu út?
Arni þenur gítarinn og Jóhann syngur hátt á „Við krefjumst framtíðar" á laugardaginn var.
hitt allt breyst
var eiginlega allt annað lag. Kakó-
manían var tekin upp í maílok.
Núna erum við eiginlega búnir að
semja efni á nýja plötu. Þessi er
búin að bíða svo lengi.
„Margir líta á okkur sem hljóm-
sveitina sem spilar Ó, Reykjavík,
ennþá. Já, það er litið á okkur enn-
þá sem einhverja pönk-grúppu.
Það fer náttúrlega eftir því hvað
fólkið er upplýst um okkur. Það eru
margir sem hafa tekið það inn í
hausinn á sér að við séum pönkarar,
— Eruð þið að reyna að skapa
ykkur einhverja ímynd?
„Nei ekkert frekar. Það sem
skiptir máli er bara að ímyndin sé
sönn, engar blekkingar. Við erum
farnir að gera skemmtilegri hluti,
miklu frjórri hluti, farnir að nota
hljóðfærin betur og meiri pælingar
í byggingu á Iögunum.
— Hvers vegna er rokksenan í
Reykjavík svona miklu daufari
núna. Hvers vegna datt þetta niður
um mitt ár í fyrra?
vetur. Músíktilraunir voru alveg
vonlausar. En þar var þó alla vega
reynt að gera eitthvað".
— Afhverju hefur þetta versnað?
„Margir hafa bara gefist upp.
Þetta fer svo mikið eftir fólkinu.
Það virðist vera svo lítið til af fólki
sem hefur einhverja ánægju af
skapandi tónlist. Það eru svo marg-
ir sem eru farnir að pæla í þunga-
rokki, tónlist sem var sko 1969.
Þetta ber a„. keitii af uppgjöf, upp-
gjöf almennings bara yfirleitt í líf-
sér sérstöðu. Það er einmitt það
sem þarf“.
— Hvernig unnuð þið þessa
plötu, unnuð þið hana hratt?
„Já 25—30 tíma í stúdíói.
Kannski of hratt. Næsta plata tekur
líklega lengri tíma, ef við ákveðum
að eyða svo miklum tíma, það verð-
ur flóknari músík. Við förum fljót-
lega aftur í stúdíó, vonandi i sept-
ember-október og þá aftur í Hljóð-
rita“.
— Hver pródúseraði Kakó-
maníu?
„Sigurður Bjóla og Kjartan
Kjartansson sem pródúseraði litlu
plötuna".
— En hvað skeður á næstunni
hjá ykkur?
„Við erum til dæmis að velta fyrir
okkur að spila í Svíþjóð í október,
á rokkhátíð gegn eiturlyfjum: Rock
mod Rus. En það er ekki búið að á-
kveða þetta“.
— Eruð þið harðir á móti eitur-
lyfjum?
„Ja, okkur finnst allavega að
eiturlyf eigi ekki að þurfa. Annars
er kerfið svo sterkt virkar svo
sterkt, á fólk að það þarf að vera
hægt að flýja. Því meiri þreyta sem
er hjá fólki gagnvart kerfinu, því
meiri eiturlyfjaneysla, þvi meiri
uppgjöf. Það er miklu nær að vera
aktívur á móti einhverju eða með
einhverju heldur en að detta niður í
eiturlyf".
— Ekki lifa menn á því að spila
rokk eins og þið gerið og gefa út
plötur?
„Ekki ennþá, við höfum aldrei
lifað á þessu, frekar eytt pening í
þetta. Við ætlum að lifa á þessu ef
það er hægt en við hættum ekkert
þó að við lifum ekki á þessu. Við
erum ekki að þessu fyrir peninga.
Þeir hafa alltaf verið aukaatriði.
Aðalatriðið er ánægjan. Við höfum
aldrei pælt í því að lifa á þessu. Það
eru margir sem pæla bara í því. Svo
sjá þeir að það er ekki hægt, þá
hætta þeir“.
— Hvað með tækifæri til að
spila opinberlega, hefur þeim
fækkað eða fjölgað?
„Þeim hefur alltaf fækkað á
sumrin en þetta lagast örugglega í
vetur. Til dæmis í NEFS, Safarí,
Borgin, félagsmiðstöðvar, skólar.
Þar sem vínsala er, er leiðinlegt að
spila til lengdar. Þar er alltaf sama
fólkið. Sama fólkið á Safarí, sama
fólkið á Borginni. Það er oft sem
fólk fer ekki á þessa staði með þeim
tilgangi að hlusta á músík. Það
stendur þarna með glasið í hendinni
og dillar tánni í takt við tónlistina.
Búið. Þetta er mesti gallinrr við ís-
lendinga. Við viljum að fólk standi
nálægt sviðinu og hreyfi sig, að það
sé ekki svona hrætt. Það vantar
stemmningu í hljómleika á íslandi.
Það er leiðinlegt að spila fyrir fólk
sem stendur bara kjurt“.