Helgarpósturinn - 27.10.1983, Síða 12

r
r
Blaðamaður Helgarpóstsins tók fyrr í vikunni að sér ó-
venjulegt rannsóknarverkefni. Að fara í nýju aerobic-leik-
fimina hjá Jónínu Benediktsdóttur og hoppa með. Reyna síð-
an að eiga við hanaspjall eftir leikfimitímann, efsvo ólíklega
vildi til að kraftar leyfðu. Jónína Benediktsdóttir er, eins og
alþjóð kannski veit, sérlegur íþróttakennari hljóðvarpsins og
nýskeð einnig sjónvarpsins. Auk þess er hún leikfimikennari
við Æfingaskóla Kennaraháskólans, framkvœmdastjóri
stórrar œfingastöðvar í Kópavogi og hámenntuð íþrótta-
manneskja frá útlöndum.
I.
„Þú mátt ekki búast við of miklu. Sko...
hmmm..ha ég er nebblina stórreykingamaður,
ég drekk ofsalega mikið kaffi og mér þykir
brennivín líka gott... Ég er ekkert viss um að
ég haldi þetta út...“
Máttvana afsakanir, enda ríkir þögn á hin-
um enda línunnar. „Þú mætir þá hress og kát-
ur með ga!,ann á föstudaginn klukkan fimm“
segir Jónína Benediktsdóttir og leggur á.
Hress og kátur? Bara að ég þurfi ekki að
standa á höndum, eða fara heljarstökk, og
hesturinn.... Ég hugsa með hryllingi til þessa
óvinar míns úr Melaskólanum fyrir margt
löngu. Nei, þetta eru örlög sem ekki verða
umflúin, skipanir að ofan, í Ieikfimi skal ég,
þótt það verði mitt síðasta — og það dansleik-
fimi sem á mínum áhyggjulausu dögum í
skólakerfinu var bara fyrir stelpur og þess
konar lýð. Jæja, ég fer nú reyndar endrum og
eins í súnd, að minnsta kosti í heita pottinn.og
svo fór ég einu sinni í fótbolta í sumar.
Kannski það bjargi heiðrinum. Best að
minnka við sig reykingarnar á föstudaginn, og
sleppa kaffinu...
II.
„Hún Jónína er að kenna. Viltu ekki bara
setjast og bíða?“ Það er broshýr stúlka með
spékoppa og í svellfínum æfingabúningi sem
verður fyrir svörum í afgreiðslu Æfinga-
stöðvarinnar. Og bætir svo alúðlega við: „Það
má kannski bjóða þér kaffisopa?“
„Nei takk, ómögulega“ Ég hristi hausinn
flóttalega, hafandi þraukað koffínlausar
sekúndur mínútur klukkustundir — heilan
dag! „Ætli ég fái mér ekki bara epli, ef ég
má?“
Ég fæ mér sæti úti í horni, maula eplið
kvíðafullur og reyni að láta fara lítið fyrir mér
og hagkaupsplastpokanum með þeim fáu
ósamstæðu íþróttaplöggum, sem mér hafði
lánast að safna saman með erfiðismunum. Ég
get ekki varist þeirri tilhugsun að það sé eitt-
hvert annarlegt blik í augunum á stúlkunni
með spékoppana. Hún heldur kannski að ég
sé eitthvað skrítinn, jafnvel hinsegin... Dans-
leikfimi. Ég ætti kannski að segja henni að ég
sé blaðamaður að vinna rannsóknarverkefni?
Nei, nú brosir hún útað eyrum. Henni líst
kannski bara vel á mig? Og þarna kentur karl-
maður útúr búningsklefanum, og þarna
hvorki meira né minna en þrír kynbræður.
Nei, þeir eru ábyggilega að fara í vaxtar-
ræktarsalinn, eða þá í karate, sjáðu bara hvað
þeir eru stæltir og tápmiklir...
Við þvílíkar hugsanir er ég að glíma þegar
Jónína Benediktsdóttir siglir útúr leikfimi-
salnum í kjölfar tuttugu vanfærra kvenna, á
síðustu stigum óléttunnar að því ég best fæ
séð. Mens sana in corpore sano — ég veit ekki
hvað sálinni líður, en tíðarandinn heimtar að
musteri hennar, líkaminn, skuli ræktaður
undanbragðalaust, hvort sem eiga í hlut
barnshafandi konur, gamlingjar, skólabörn
eða kyrrsetumenn.
III.
Það er ekki mikill tími sem mér gefst til að
spjalla við Jónínu áður en útí alvöru leik-
fiminnar er haldið. Hún er að leita að skónum
sínum, og svo er kona í símanum sem líka
keppir um hylli hennar. Mér tekst þó loks að
leggja fyrir hana brennandi spurningu: á
hverju á ég von? Hvers eðlis er hún þessi
aerobic-leikfimi sem ég ætla að fara að prufa
á sjálfum mér?
^Aerobic hefur verið þýtt á íslensku sem loft-
háðar æfingar, æfingar sem krefjast mikils
súrefnis og nýta vel það súrefni sem maður
andar að sér við áreynsluna. Þetta er nú hálf-
gert tískuorð þessa dagana, aerobic, og í raun
og veru má segja að margar gamalkunnar
tegundir líkamsræktar séu líka aerobic, til
dæmis skokk og hjólreiðar. Aerobic-Ieikfimin
miðar helst við að styrkja öndunar- og blóð-
rásarkerfið og auka þolið.
Þessi leikfimi sem ég er með hérna á eftir er
ekki aerobic nema upp að vissu marki, því ég
læt fólkið líka gera ýmsar an-aerobic-æfing-
ar, þótt aerobic-leikfimin sé undirstaðan. Eg
skipti þessu í þrennt eða fernt. Fyrst er löng
upphitun, þar sem við reynum að teygja svo-
lítið á skrokknum, síðan er aerobic-þátturinn
sem ég nota um leið til að gera ýmsar styrktar-
æfingar fyrir handleggina, og þvínæst reyni
ég að fara skipulega yfir kviðvöðvana,
fæturna og bakið. Þannig að þetta er í raun
allsherjarþjálfun, þótt við notum nafnið
aerobic. En þú getur verið viss um að það er
keyrt á fullu allan tímann, við reynum að fá
púlsinn upp í svona 150 slög á mínútu“
— Hvað er hann venjulega, spyr ég og sýp
hveljur.
„Svona 70 slögý svarar Jónína og er horfin
inn í leikfimisalinn.
IV.
„Það er undarlegt með íslenska karlmenn,
það er eins og þeim sé fyrirmunað að dansa
fyrr en á fimmta glasiý segir Jónína við mig
um leið og hún bjástrar við að fá músík út úr
tröllauknu ferðasegulbandstæki.
Stendur heima. Hlutföllin eru karlkyninu
heldur betur í óhag. Félagar mínir í leik-
fiminni eru þetta tuttugu og fimm stúlkur á
mismunandi stigum kynþroskans, ein roskin
kona, grönn og spengileg, og auk mín þrír
karlmenn.
Og skyndilega er allt komið á fleygiferð í
stóra speglinum í öðrum enda salarins. Jónína
valsar um, tekur þátt í æfingunum af lífi og
sál, án þess þó að líta eitt augnablik af
nemendunum. O-hægri o-vinstri o-tvisvar
hægri o-vinstri o-ég berst hetjulegri baráttu
við þyngdarlögmálið og forðast að líta mynd
mína í speglinum. Skokka, hrópar Jónína, og
það er svissað yfir í vinsælt diskólag, Beat It
er sungið með mjóróma negraröddu, keyra,
ekki stoppa, ekki stoppa milli laga. Það er
orðið vel heitt í salnum, svitinn tekinn að
renna niðurí augnkrókana svo svíður í augun,
stelpurnar í kringum mig orðnar rauðar og
heitar í framan. Sparka fram löppunum,
hrópar Jónína og svo allir fram, samtaka,
klapp, og allir klappa saman lófunum svo tek-
ur undir i salnum, utan eitt einmanalegt
blaðamannsklapp sem heyrist einu taktbili of
seint. Klapp klapp. Under the moonlight, the
serious moonlight, kyrjar meistari Bowie,
ekki að gefast upp fyrr en í fulla hnefana, þótt
illa gangi að hemja Iíkamann. Jónína enda-
sendist um salinn með hvatningarópum,
sundur saman sundur saman og loks...
Allir fram að fá sér vatn.
V.
Notum vatnspásuna til að fræðast örlítið
nánar um Jónínu Benediktsdóttur.
Ertu algjört sportidjót, Jónína? spyr ég ill-
kvittnislega.
„Nei, nei, alls ekki“ Jónína lætur spurning-
una ekki slá sig út af laginu. „Veistu það,
stundum fara íþróttir mjög í taugarnar á mér.
Það er ekki hægt að þræta fyrir það að ýmis-