Helgarpósturinn - 13.12.1984, Blaðsíða 11

.
',í

ar svo sterkar, jafnvel með stálstrengi. Þær eru
eiginlega í sama anda og semballinn hennar
Wöndu Landowska þegar þær flytja barokk-
músík. Hljómurinn miðast við píanó. Það er
annars allskonar misskilningur í sambandi við
þetta allt og það er til fólk sem heldur að Bach
hafi samið fyrir píanó. En hann samdi t.d. „Das
Wholtemperierte Klavier", 48 fúguævintýrin,
fyrir enn veikara hljóðfæri en sembalinn, svo-
kallað Claviechord. Óskaplega nett og hljóm-
fagurt instrúment. Klavier þýðir nefnilega bara
hljómborð og semball, orgel, spinnett og píanó
hafa öll „klavier". Píanóið er „Hammerklavi-
er“, hamrahljómborð, einsog það hét upphaf-
lega.“
Og nú er Helga búin að tala sig svo heita að
hún verður að kæla sig á kaffinu.
Mest gaman ad spila ein
— Þú hefur bara þrjá nemendur, svo þú hefur
líklega nógan tíma í þessar pœlingar?
„Eg er nú með hálfa stöðu við Tónlistarskólann
í Reykjavík og kenni þar meðal annars hljóm-
borðshljómfræði og held fyrirlestra um barokk-
músík og túlkun á henni. Það er gaman, því
þetta er svo skemmtilegt og gott fólk þarna í
Tónlistarskólanum. En ég spila einsog ég kemst
yfir, útum allt, bæði í kammermúsík og í hljóm-
sveitum. En mér finnst mest gaman að spila ein.
Því neita ég ekki.“
— En er ekki gaman ad vera einleikari í kons-
ertum?
„Jú, auðvitað. Ég ætla líka að spila konsert
fyrir sembal og hljómsveit eftir Bach, með
Kammersveit Reykjavíkur í janúar. Það verða
fyrstu Bachtónleikarnir hérna á Bachárinu
1985.“
Ég hélt að þetta ætti að verða „allsherjarmús-
íkár“ samkvæmt samþykktum Evrópuráðsins
og svo eiga þeir Hándel og Scarlatti lika afmæli
og meira að segja Alban Berg verður hundrað
ára næsta ár.
„Já, það eru svo margir miklir snillingar til,“
segir hún dreymin. „Þú hefur lesið greinina
hans Reynis Axelssonar á plötuumslaginu?"
— Já, hún er gód. Reynir er víst mikill stœrd-
frœdingur?
„Hann er held ég góður í öllu sem hann tekur
sér fyrir hendur. Hann er líka matmaður og af-
burðakokkur. Þú ert nú líka mikið fyrir mat, er
það ekki?“
Jú, ég tek skorpur í því einsog öðru, hugsa ég
og minnist gamalla sælustunda í eldhúsinu í
Skálholti, þegar við Sigurður Ingvi stóðum í
veisluhöldum fyrir mannskapinn. Það var nú
aldeilis barrokkkokkerí. Jamm.
— En nú held ég sé best aö fara aö koma sér
í bœinn. Þér finnst líka gott aö vera ein.
„Já, það finnst mér, þó þú þurfir ekki að fara
þess vegna. En mér finnst óskaplega gott að
vera alein með sembalnum, eða ganga ein niður
í fjöru. Það er svo yndislegt hérna við tjörnina,
með Reykjanesfjöllin í suðrinu. Og við sjáum allt
Snæfellsnesið. Jökulinn."
Já, mikið rétt, hér er mikil kyrrð og ró yfir öllu
og eflaust auðvelt að láta sig dreyma fallega. En
nú er bíllinn að villast hingað að sækja mig og
best að koma sér í frakkann og setja upp hatt-
inn, sem ég hef tekið eftir að mörgum finnst dá-
lítið broslegur. í góðu þó. . . kveðja, þakka fyrir.
Bið að heilsa.
Og það er orðið koldimmt þegar við ökum
framhjá Bessastöðum og þó einhverjar óveðurs-
blikur í vestrinu. Ég bið bílstjórann að koma við
í Kjötmiðstöðinni, því ég þarf að sjóða mér kæfu
fyrir jólin.
tff d!.Ill