Helgarpósturinn - 02.10.1986, Blaðsíða 28

Helgarpósturinn - 02.10.1986, Blaðsíða 28
BANKAR VIÐ BORGUM BRÚSANN Bankastarfsemi hefur breyst. Bankar og sparisjóöir hafa tekiö upp nýja uidskipta- hœtti. Nú kaupa þeir uiöskiptavíxla og viöskiptaskuldabréf meö miklum afföllum. Auöxtunarkrafa þeirra er mjög há. Miklum mun hœrri, en þeir uextir eru sem Seöla- banki íslands auglýsir. Viöskiptamenn banka eru farnir aö kuarta undan hinni háu ávöxtunarkröfu. Og telja margir að bankar séu með þessum uiöskiptum sínum komnir útá hiö ,,gráa svœöi" peningaviöskipta. Bankar hafa verulegar tekjur af þessum uiöskiptum — tekjur langt umfram þaö sem þeir heföu í uenjulegum uiöskiptum. Seðlabanki umboðslaus Seðlabanki íslands, sem fylgist með viðskiptaháttum banka og sparisjóða, gefur tóninn varðandi vexti og rekur sérstakt bankaeftirlit, hefur enga lögsögu yfir við- skiptum banka með víxla og viðskipta- skuldabréf, sem keypt eru á sérstöku kaup- gengi, — kaupum verðbréfa með miklum afföllum. Bankar ákveða einhliða kaup- gengið — afföllin — á þessum bréfum, sem til eru í öllum útgáfum. Þau eiga sér það hins vegar sameiginlegt, að ávöxtunarkrafa bankanna er mjög há. Liggur á bilinu 30-35%. „Seðlabanki íslands hefur gert athuga- semdir við hina háu ávöxtun banka í verslun þeirra með viðskiptavíxla sem keyptir eru með afföllum," sagði Eiríkur Guönason hjá Seðlabanka íslands við HP „Við- bönkunum er það hins vegar ljóst, eins og okkur hjá Seðlabankanum, að bankinn getur hvorki vísað í lagagreinar, eða beitt bankana neinum viðurlögum vegna þessara viðskipta. Hér er um að ræða verslun með viðskiptavíxla og viðskiptaskuldabréf þriðja aðila og ekki um beina vaxtatöku að ræða. Þess vegna geta bankar ákveðið einhliða kaupgengi á þessum viðskiptavíxlum og viðskiptaskuldabréfum,“ bætti Eiríkur Guðnason við þegar HP innti hann eftir því hvort Seðlabanki íslands hefði horft athuga- semdalaust uppá vaxandi umsvif banka- kerfisins með pappíra af þessu tagi. eftir Helga Mó Arthúrsson Seðlabanki hefur gert athugasemdir Vafasöm víxlaviöskipti Innstœöulausir tékkar eru drjúg tekjulind Lög ná ekki yfir viöskipti bankanna Viðskipti af þessu tagi hófust seint á árinu 1984 og í upphafi árs 1985 og nú er svo komið að þessir viðskiptahættir hafa breiðst út um bankakerfið allt. Má líkja þessu við óopinbert vaxtastig, sem er miklum mun hærra en það sem Seðlabanki auglýsir. Iðnaðarbankinn reið á vaðið í þessum við- skiptum og hinir bankarnir fylgdu fljótlega í kjölfar hans. Síðast Búnaðarbanki og Lands- banki íslands. Og eins og Eiríkur Guðnason sagði: enda þótt ávöxtunarkrafa bankanna sé miklum mun hærri en auglýstir vextir eru, þá ná engin lög yfir þessa starfsemi þar sem hugtakið „kaupgengi viðskiptavíxlá' fellur ekki undir skilgreiningu á venjulegri vaxtatöku. En vitaskuld eru bankarnir með þessu að hækka útlánsvexti sína. Og auka tekjur sínar. Tíundi partur útlánsviðskipta Viðskiptahættir þessir verða sífellt algengari. f ársbyrjun námu þessi viðskipti um 8,5 af heildarútlánum bankakerfisins, en strax í júlílok var þetta hlutfali komið í 9% af heildarútlánum kerfisins. Eign banka- kerfisins taiin í bréfum af þessu tagi nam í júlílok um 3,3 milljörðum króna. Er þá aðeins átt við viðskiptavíxla sem keyptir eru með afföllum. Með viðskiptaskuldabréfum keyptum á ákveðnu kaupgengi má gera ráð fyrir því, að eign bankakerfisins nálgist það að vera 4 milljarðar króna að jafnaði. Bankarnir reikna inní þessi auglýstu afföll vexti og annan kostnað að undanskildu stimpilgjaldi, en þrátt fyrir það er verulegur munur á auglýstum vöxtum og þeim tekjum sem bankarnir hafa af þessum viðskiptum. Með því að gefa sér, að bankakerfið eigi að staðaldri um 4 milljarða í pappírum þessum og að ávöxtunarkrafan sé 35%, þá eru tekjur bankanna af þessum bréfum um 1,4 milljarðar á ári. Ávöxtunarkrafa af venjulegum víxlaviðskiptum er um 16,6%, eða um 660 milljónir af fjórum milljörðum króna. Við þessa vaxtatöku banka bætist kostnaður banka vegna hefðbundinna viðskipta. Þrátt fyrir hátt kostnaðarhlutfall er óhætt að fullyrða, að tekjur banka- kerfisins vegna þessara viðskipta umfram venjuleg viðskipti liggja á bilinu 400—500 milljónir króna á ári. Og þrátt fyrir þetta standa viðskiptin í miklum blóma. í skjóli mikillar eftirspurnar frá innlendum framleiðendum og verslunarfyrirtækjum hefur bankakerfinu tekist að halda uppi hinni háu ávöxtunarkröfu. Og enda þótt framleiðendur og aðrir viðskiptamenn banka kvarti undan miklum afföllum af verðbréfum af þessari tegund þá eiga þeir enga leið til að lækka afföllin. Lög ná ekki yfir þessi viðskipti. Benda menn á, að bankar hafi með þessari starfsemi sinni elt uppi þau einkafyrirtæki, sem hafa haslað sér völl í peningaheiminum undanfarin misseri — svokölluð ávöxtunarfyrirtæki — og að það séu í rauninni þessi fyrirtæki sem gefi tóninn í þessum viðskiptum. Seðlabanki eða ríkisvald geti ekkert gert. Eða eins og einn viðmælenda HP orðaði það: „Ég get ekki séð eðlismun á viðskiptum ríkisbanka og prívatmanna sem hafa sett upp banka í bílskúrnum hjá sér. Prívatmaðurinn kaupir af mér bréf með meiri afföllum en banki, en það er aðeins magnmunur. Eðli viðskiptanna er það sama." Efnahagsmarkmið ríkisstjórnar Tvær skýringar hafa verið gefnar á þessum viðskiptaháttum banka og spari- sjóða. Önnur er sú, að þeir hafi viljað — með því að gera peninga dýrari — koma til móts við þá stefnu ríkisstjórnar, að draga úr lánsviðskiptum, eða peningamagni í umferð, og þar með draga úr neyslu. Þeirra leið hafi verið sú að hækka raunverulega vexti framhjá Seðlabanka. Hafi þetta verið tilgangurinn þá hefur aðgerðin misheppnast fullkomlega. Lítið hefur dregið úr neyslu, en viðskiptin hins vegar aukist stig af stigi. Hin skýringin, sem virðist í fljótu bragði haldbetri, er sú, að með þessum viðskipta- háttum hafi bankakerfið séð sér leik á borði — undir því yfirskini, að það væri að reyna að framfylgja efnahagsmarkmiðum ríkisstjórnar — og hafið nýja tegund viðskipta sem skilaði bankakerfinu auknum tekjum til að standa undir sífellt vaxandi kostnaði. Og að þessi leið hafi gert það að verkum að bankar hafi sloppið við endurskipulagningu og hagræðingu, sem margir telja nauðsynlega innan bankakerfisins. Þá er einnig bent á í þessu sambandi, að bönkum sé nauðsynlegt að fjármagna sig með þessum hætti vegna þess að mismunur innláns- og útlánsvaxta sé hverfandi. Að þeir hafi neyðst til að fara aftan að viðskiptavinum sínum með þessum hætti til að tryggja afkomu sína. „Fit-tekjur banka" Verslun með viðskiptavíxla á afföllum er ekki eina leið bankakerfisins til að fjár- magna starfsemi sína. Svokallaðir „fitreikningar" (dráttarvextir af innstæðulausum tékkum) skila bankakerfinu drjúgum tekjum. Innstæðulausum tékkum fjölgar jafnt og þétt, þrátt fyrir auglýsingar um hert viður- lög vegna útgáfu innstæðulausra ávísana. Og tekjur bankanna vegna dráttarvaxta af þessum viðskiptum aukast að sama skapi. . Árið 1983 námu tekjur banka vegna þessara viðskipta um 1,6% af heildarfjármagnstekjum kerfisins. Að ári liðnu var þetta hlutfall komið í 2,3% af heildarfjármagnstekjum og hefur enn hækkað svk. heimildum HP. Er talið að fit- tekjur bankakerfisins skili um 300 _ , milljónum króna á ári hverju. Sú spurning vaknar í þessu sambandi, hvort bankar geri einfaldlega út á þessi tekjumið í starfi sínu. Auglýst hert viðurlög virðast ekki hafa í för með sér að dragi úr innstæðulausum ávísunum. Þróunin virðist vera í öfuga átt. Skv. upplýsingum HP þekkist það í samskiptum banka og við- skiptamanna, að banki heimili yfirdrátt á hlaupareikningi með því skilyrði, að við- skiptavinir greiði dráttarvexti og kostnað af innstæðulausum ávísunum. Og að banki amist ekki við samskiptum af þessu tagi svo lengi sem viðskiptavinur greiði skuld sína og þá háu vexti sem fylgja þessum viðskiptum. Ávöxtun banka sem stunda viðskipti af þessu tagi nálgast það að vera 35%, eða vextir hliðstæðir ávöxtunarkröfu viðskiptavíxla og viðskiptaskuldabréfa. Neytendur borga brúsann Það er samdóma álit þeirra bankamanna, verslunarmanna og annarra sem þekkja þessa viðskiptahætti, að kostnaður vegna þeirra endi með einum eða öðrum hætti í verði vöru. Og að það séu á endanum neytendur sem borga brúsann í hærra vöruverði. Á meðan fitnar bankakerfið eins og púkinn á fjósbitanum. Innflutningsaðilar í verslun, sem taka víxla af kaupmönnum og selja þá með miklum afföllum í bankakerfinu, bera ekki kostnaðinn af þessum viðskiptum. Þeir velta honum útí vöruveröið. Iðnframleiðandinn sem lánar kaupmanni vöru gegn verðbréfi sem hann síðan selur í banka, ber ekki kostnaðinn. Hann veltir kostnaðinum útí vöruverðið. Bílaumboðið, sem lánar kaupanda verulegar fjárhæðir í nýjum bíl gegn víxli eða skuldabréfi ber ekki afföllin af þessum bréfum. Það hækkar vitaskuld bílverðið, einfaldlega vegna þess að ekkert fyrirtæki stendur undir því að greiða þann mismun sem er á vöxtum, sem heimilað er að taka af við- skiptavinum fyrirtækisins og þeim afföllum sem bankakerfið býður í viðskiptum sínum við handhafa viðskiptabréfa. Niðurstaðan er því sú, að svokallað frelsi í bankaviðskiptum kostar sitt. Bankarnir græða og verslunarmenn hafa sitt á þurru. Neytendur blæða. Þeir greiða fyrir frelsi bankanna, sem felst í því að fara í kringum lögin. 28 HELGARPÓSTURINN

x

Helgarpósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.