Helgarpósturinn - 02.10.1986, Qupperneq 32

Norrœnir músíkdagar
Á Norrænum músíkdögum,
sem nú standa yfir í Reykjavík, er
kynnt tónlist fremstu tónskálda
Norðurlanda, sem mörg hver hafa
getið sér góðan orðstír í tónlistar-
heiminum. Það eru samtök
norrænna tónskálda sem standa að
Norrænum músíkdögum annað
hvert ár og eru þeir haldnir í höfuð-
borgum Norðurlandanna til skiptis.
Dagskrá þeirra daga sem eftir lifa er
sem hér segir:
Fimmtudagur 2. okt. kl. 20.30.
Þá verða flutt í Norrœna húsinu
tríó og kvintettar fyrir tréblásara:
Þríleikur eftir Áskel Másson, Helices
eftir Cecilie Ore, Right after eftir Áse
Hedström, Note-Book eftir Mogens
Winkel-Holm og Kvintett í e-moll
eftir Atla Ingólfsson.
Atli, sem nú stundar tónsmíða-
nám á Ítalíu, hlaut fyrstu verðlaun
fyrir þetta verk í tónverkasam-
keppni sem íslenska ríkisútvarpið
efndi til í fyrra meðal ungra tón-
skálda.
Föstudagur 3. okt. kl. 20.30.
Þá flytur Sinfóníuhljómsveit ís-
lands fjögur verk í Háskólabíói. Hið
fyrsta er Márchenbilder eftir danska
tónskáldið Hans Abrahamsen, sem
samið var að tilhlutan ensku kamm-
ersveitarinnar Sinfonia of London.
Annað danskt tónskáld, Steen Pade
á þar einnig verk, sem hann kallar
Arcus. Eftir sænsk-ungverska tón-
skáldið Miklos Maros verður fluttur
konsert fyrir básúnu og hljómsveit.
Einleikari er sænski básúnusnilling-
urinn Christian Lindberg,, sem er í
röð fremstu básúnuleikara heims.
Síðasta verkið á tónleikunum er
Wirklicher Wald eftir norska tón-
Meðal verka á lokatónleikum Norrænna
músfkdaga nk. laugardag er verk Hafliða
Hallgrlmssonar, Poemi, sem hann hlaut
fyrir tónlistarverðlaun Norðurlandaráðs í
ár.
skáldið Arne Nordheim, eitthvert
þekktasta núlifandi tónskáld á
Norðurlöndum. Flytjendur verða,
auk Sinfóníuhljómsveitarinnar,
sellóleikarinn Aage Kvalbein, sópr-
ansöngkonan Solveig Faringer, og
Kór Langholtskirkju. Stjórnandi
Sinfóníuhljómsveitarinnar á þess-
um tónleikum er Páll P. Pálsson.
Laugardagur 4. okt. kl. 15.00.
Þá verða eftirfarandi einleiksverk
flutt í Kristskirkju: Anna Magnús-
dóttir semballeikari flytur Fantango
eftir Jukka Tiensuu, Þröstur Eiríks-
son leikur á orgel verk Axel Borup-
Jörgensen, For orgel IV. Þá frumflyt-
ur Satu Salo hörpuleikari verkið
Quattro notturni per arpa eftir Usko
Merilánien og Christan Lindberg bá-
súnuleikari flytur verkið Basta eftir
Rolke Rabe.
Laugardagur 4. okt. kl. 17.30.
Norrænum tónlistardögum lýkur
að þessu sinni með tónleikum Is-
lensku hljómsveitarinnar í Lang-
holtskirkju kl. 17.30, undir stjórn
Guömundar Emilssonar. Þar verða
flutt Concertino nr. 4 eftir Hans
Holewa, Lamento eftir Anders Hill-
borg, en í því leikur GudniFranzson
einleik á klarinett, Floral View with
Maidens singing eftir Paavo Hein-
inen og Poemi eftir Hafliöa Hall-
grímsson.
Þetta verk Hafliða hlaut önnur
verðlaun í Wieniawski-keppnirini
og tónlistarverðlaun Norðurlanda-
ráðs nú í ár. Að sögn Hafliða samdi
hann verkið Poemi undir áhrifum
frá þremur af biblíumyndum Marc
Chagall á safninu í Nice. Verkið er í
þremur hlutum sem heita Draumur
Jakobs, Fórn ísaks og Glíma Jakobs
við engilinn. Hafliði segist hafa not-
að málverkin sem bakgrunn fyrir
það sem hann kallar sviðsetningu
strengjasveitarinnar og fiðlusólós-
ins sem aðeins sé á færi virtúósa að
leika; fyrsti hluti verksins sé draum-
kenndur, annar hlutinn túlki ein-
semd og örvæntingu en sá þriðji
langa og erfiða baráttu. Virtúósinn
sem leikur fiðlusólóið að þessu sinni
er Sigrún Eövaldsdóttir.
-JS
Árni Elvar á Mokka
Aöalstarfi Árna Elfar hefur veriö
aö blása í básúnu meö Sinfóníu-
hljómsveit Islands síöastliöin
þrjátíu ár. En honum er margt fleira
til lista lagt: sveiflukennda músík
hefur hann spilaö á ýmsum vett-
vangi, og svo hefur hann aö eigin
sögn teiknaö frá blautu barnsbeini,
enda þekktur af myndskreytingum
sínum í blööum, tímaritum og bók-
um, t.d. hafa teikningar Árna
ósjaldan prýtt Lesbók Morgunblaös-
ins. Þá hefur Arni Elfar haldiö
nokkrar einkasýningar á myndum
stnum.
Þessa dagana stendur yfir í
Mokkakaffi við Skólavörðustíg sýn-
ing sem Árni nefnir Jazz á Mokka.
Þarna er um að ræða myndir frá
allra síðustu árum, ýmist málaðar í
akrýl eða silkiprentaðar. Sumar
fanga jazzstemmninguna, aðrar
Reykjavíkurstemmningar, þar á
meðal er bárujárnshúsið við Berg-
þórugötuna mætt til leiks. Innan um
eru líka portrett, t.d. eitt af háðfugl-
inum Flosa Ólafssyni og annað af
Jóni Páli, ekki jakanum, heldur ein-
um frægasta jazzleikara Islands um
þessar mundir.
Sýning Árna Elfar á Mokka er op-
in daglega á kaffihúsatíma fram til
hálf tólf á kvöldin. Henni lýkur 18.
október.
Þess má geta að Scandinavian
Foundation í New York hefur boðið
Árna að koma vestur og spila og
sýna á þeirra vegum eitt kvöld, 7.
nóvember nk.
-JS
Gamall fatnaöur
óskast í Iðnó
Eins og flestum mun kunnugt úr
fréttum brann verulegur hluti bún-
ingasafns Leikfélags Reykjavíkur í
sumar og varð félagið þar að sjá á
eftir hundruðum flíka, bæði göml-
um og nýjum, karlmanns- og kven-
fatnaði. Leikfélagið sárvantar því
gömul föt, ekki síst karlmannaföt,
smókinga, kjólföt, hatta (bæði kúlu-
og pípuhatta), skófatnað af ýmsu
tagi og svo mætti lengi telja.
Þeir sem eru aflögufærir og fúsir
að gefa Leikfélaginu gamlar, vel
með farnar flíkur, eru vinsamlegast
beðnir að hringja í síma 15610 eða
13191 og gefa upplýsingar um hvað
um er að ræða. Meðlimir Leikfélags-
ins geta sótt heim, ef á þarf að
halda.
KVIKMYNDIR
Naflaskodun
Regnboginn: Hannah and Her Sisters
(Hanna og systur hennar).-k-k-k
Bandarísk. Árgerö 1986.
Framleiöendur: Jack Rollins, Charles H.
Joffe.
Leikstjórn/handrit: Woody Allen.
Kvikmyndun: Carlo Di Palma.
Aöalhlutverk: Michael Caine, Woody Allen,
Mia Farrow, Carrie Fisher, Barbara Hershey,
Dianne Wiest, Lloyd Nolan, Maureen
OSullivan, Max Von Sydow, Daniel Stern.
Enn heiðrar Woody Allen oss með nær-
veru sinni á hvíta tjaldinu. Eins og svo oft
áður er aðalvettvangur myndarinnar heima-
borg hans New York, og viðfangsefnið það
fólk er byggir þessa borg, líf þess og dag-
legt amstur . . . umfram allt tilfinningalíf þess
og kynferðiskomplexar ýmiskonar. Allen
heldur sig sem sagt enn um stund við efnið,
og það sem er e.t.v. meira um vert: honum
virðist hafa tekist að rífa sig að nokkru uppúr
þeirri lægð, sem óneitanlega fylgdi í kjölfar
gullaldarskeiðs hans á síðastliðnum áratug
(Annie Hall 1977, Manhattan 1979).
Líkt og svo oft áður er það miðstéttar-
intelligensían og sjálfsgagnrýnin naflaskoð-
un Allens sjálfs, sem er aðalviðfangsefni
hans í kvikmyndinni. Á Þakkardaginn ár
hvert kemur fjölskylda Hönnu og systra
hennar, makar og börn saman á heimili rosk-
inna foreldra hennar til að snæða saman
góðan mat og ræða málefni fjölskyldunnar.
Á yfirborðinu virðist í fyrstu allt með felldu
og ekki annað að sjá, en að hér fari fyrir-
myndar-vísitölufjölskyldan í hnotskurn. Eftir
því sem líður á myndina og við kynnumst
þessu fólki betur, kemur þó brátt í ljós, að
undir sléttu og felldu yfirborðinu leynast ým-
iskonar ófyrirsjáanlegir straumar og iðuköst,
sem óneitanlega hljóta að draga dilk á eftir
sér, er fram líða stundir. Þannig virðist t.d.
Hannah (Mia Farrow) hamingjusamlega gift
fjármálaráðgjafanum Elliot (Michael Caine).
Hann er á hinn bóginn á laun sjúklega ást-
fanginn af yngri systur hennar Lee (Barbara
Hershey), sem býr í óvígðri sambúð með list-
málaranum Frederick (Max Von Sydow). Sá
er með eindæmum lífsleiður bölsýnismaður,
hvers eina samband við umheiminn og ljós í
tilverunni er téð stúlkukind, sem fyrir sitt
leyti telur sig engan veginn geta staðið öllu
lengur undir þeirri þrúgandi ábyrgð er hann
þ.a.l. leggur á herðar henni. Allen sjálfur
leikur sjónvarpsþáttaframleiðandann
Mickey, sem hér á árum áður hafði verið
kvæntur Hönnu. Hann er með eindæmum
sótthræddur maður, sem lifir í eilífri baráttu
við jafnt eigin ímyndaða kránkleika sem og
þær torræðu félagslegu aðstæður er hann
býr við og getur með engu móti ráðið fram
úr á viðunandi hátt. Hið síðarnefnda er
reyndar sammerkt öllum persónum myndar-
innar og er í raun megininntak hennar. Allt
þetta fólk (að Hönnu undanskilinni) er í
reynd svo upptekið af eigin sjálfselsku nafla-
skoðun, að sú lífsfullnægja sem það svo
grimmt en þó svo grátbroslega fálmkennt
leitar eftir hlýtur óneitanlega um síðir að
ganga því úr greipum.
Frumlegt
Bíóhöllin: After Hours
(Eftir miönœtti) ★★★
Bandarísk. Árgerö 1986.
Framleiöendur: Amy Robinson, Griffin
Dunne og Robert F. Colesberry.
Leikstjórn: Martin Scorsese.
Handrit: Joseph Mininon.
Kvikmyndun: Michael Ballhaus.
Tónlist: Howard Shore.
Aöalhlutverk: Griffin Dunne, Rosanna
Arquette, Verna Bloom, Thomas Chong,
Linda Fiorentino, Terri Garr,
John Heard o.fl.
Þau liggja ekki svo fá gullkornin í kjölrák
leikstjórans góðkunna Martin Scorsese.
Hann háði frumraun sína á leikstjórnarsvið-
inu 1963 þá aðeins 21 árs að aldri og eftir
hann liggja ekki ómerkari myndir en The Big
Shave (1967), Alice Doesn’t Live Here Any
More (1974), The Last Waltz (1978) aö
ógleymdu meistarastykkinu Taxi Driver frá
árinu 1976, sem af flestum skoðast sem há-
punkturinn á ferli hans til þessa. Á kvik-
myndahátíðinni í Cannes á liðnu vori bætti
síðan Scorsese enn einni rósinni í hnappa-
gatið, en þá féllu honum í skaut leikstjórnar-
verðlaunin fyrir einmitt þá mynd, er okkur
gefst þessa dagana að berja augum í aðalsal
Bíóhallarinnar.
Það er ekki að ósekju að menn standi agn-
dofa frammi fyrir þessari nýju afurð meistar-
ans, því hún er vægast sagt engu öðru lík.
Hún er í reynd svo óamerísk sem nokkur
kvikmynd getur frekast orðið og einkum fyr-
ir þá sök, að hún fjallar ekki um þær fastmót-
uðu persónugerðir, sem hinn margfrægi en
engu að síður steingeldi Hollywood-staðall
gerir ráð fyrir að seljist best á kvikmynda-
markaðnum. Persónur myndarinnar eru svo
samofnar því umhverfi, er markar tilvistar-
skilyrði þeirra, að viðhlítandi samanburðar
verður ekki leitað, nema þá helst í verkum
ólíkra evrópskra höfunda á liðnum áratug-
um. En það er ekki einvörðungu hin með
eindæmum frumlega handritsgerð þessarar
myndar, sem gerir hana svo evrópska, sem
raun ber vitni, því myndmál hennar er að
auki í alla staði svo evrópskt sem frekast er
unnt, enda verk ekki ómerkari kvikmynda-
tökumanns en sjálfs Michaels Ballhaus.
Hann var á sínum tíma aðalkvikmyndatöku-
maður meistara Fassbinders og átti sinn þátt
í sköpun ekki ómerkilegri verka en Ich will
doch nur, das ihr mich liebt, Satansbraten og
umfram allt Chinesisches Roulette, sem af
mörgum er talin ein sterkasta mynd meistar-
ans hvað myndmál varðar.
After Hours er einkar kærkomin dægra-
stytting hverjum þeim, er unun hefur af
góðri kvikmyndagerðarlist. Hún er með ein-
dæmum frumleg og vel skrifuð, afbragðsvel
leikin og verður án efa, er fram líða stundir,
talin í hópi þess besta er Martin Scorsese hef-
ur látið frá sér fara á leikstjórnarsviðinu...og
er þá mikið sagt.
32 HELGARPÓSTURINN