Morgunblaðið - 19.03.1987, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. MARZ 1987
íslenskur vimiu-
skóli holdsveikra
á Indlandi
Rætt viðÞóru Einarsdóttur,
formann Indversku barnahjálparinnar
„VIÐ fyrstu sýn virtust verkefnin
yfirþyrmandi, jafnvel fyrir mig, sem
þó hafði búist við sitt af hverju og
var kunnug vandamálinu," sagði Ind-
landsvinurinn Þóra Einarsdóttir, sem
nýkomin er frá Indlandi þar sem hún
hugðist setja upp sjúkrahús fyrir
holdsveik böm. Þrátt fyrir mikinn
viljastyrk og þrekvinnu, komst Þóra
hinsvegar fljótlega að því að það er
ekki í valdi eins né neins að breyta
hinu aldagamla lífsmynstri Indveija
þótt um líf og dauða sé að tefla. Böm-
in tilheyra fyrst og fremst fjölskyld-
um sínum og þar skulu þau búa þrátt
fyrir veikindi. Hún ákvað því að
leggja af fyrra áformi og einbeitir
hún sér nú að því að hjálpa fjölskyld-
unum til sjálfsbjargar í stað sjúkra-
húsvistar.
Atvinna margra fátækustu
kvennanna i borgum og bæjum
Indlands er að bera eldivið
langar leiðir, daginn út og dag-
inn inn, og selja síðan. Þessr
konur frá Kodaikanal ganga i
11 km með 30 kg hlöss á höfð-
inu og fá eftir erfiðið sem
svarar 63 krónum
Holdsveikir fá
ekki vinnu
Eins og áður hefur komið fram
í Morgunblaðinu fór Þóra í ferðina
að beiðni framkvæmdastjóra St.
Jóseps-sjúkrahússins í Dindigul,
systur Agnesar Lögghe. Dindigul
er um það bil 100.000 manna bær
á sléttum Tamil Nadu-fylkis í Suð-
ur-Indlandi. í næsta nágrenni má
fínna fleiri slíka bæi þar sem íbúar
eru margir hveijir sýktir af holds-
veiki og hjá því fólki ríkir mikil
fátækt þar sem það situr ekki fyr-
ir atvinnu. Þóra sagði að hægt
væri að bjarga ungum bömum
með lyfjagjöf séu þau tekin nógu
ung frá öðru sýktu fólki svo sem
foreldrum, en eins og áður sagði
tíðkast slíkur aðskilnaður ekki.
Systir Agnes hafði sent vinkonu
sinni á íslandi neyðarkall fyrir um
það bil ári síðan en þær Þóra og
systir Agnes höfðu unnið áður
saman að líknarstörfum á þessum
slóðum og ekki stóð á hjálp frá
Þóru frekar en fyrri daginn.
Smáum hópi áhugafólks tókst að
safna nokkurri peningaupphæð
auk lyfja fatnaðar og bætiefna,
sem heildverslunin Toro hf. gaf.
Lyf, fatnaður
og peningar
Þóra hélt til Indiands í byijun
febrúar ásamt syni sínum séra
Einari Jónssyni og Sigrúnu
Bjömsdóttur kennara. „Við héld-
um á einum 25 kg af lyQum í
flugvélinni á leiðinni út og höfðum
meðferðis fatnað og þá peninga
sem safnast hafa á vegum Ind-
versku bamahjálparinnar á síðasta
ári. Nokkrir einstaklingar sendu
bamahjálpinni styrk óumbeðnir,
einn mannkostarmaður hér í
Reykjavík sendi 50.000 krónur inn
á reikning bamahjálparinnar í
Búnaðarbankanum og var það
stærsta framlagið fyrir utan fram-
lag frá Þróunarsamvinnustofnun
ísiands, sem iagði fram 2.000 doll-
ara eða um 80.000 krónur. Einnig
fengum við 10.000 krónur frá Ind-
landsvini á Siglufírði auk minni
upphæða."
St. Jóseps-sjúkrahúsið er rekið
fyrir holdsveikisjúklinga í Suður-
Indlandi af Belgíska trúboðinu og
er ein af mörgum líknarstofnun-
um, sem rekin er á þess vegum í
Indlandi. Þar er einnig nunnu-
klaustur og hjúkrunarkvennaskóli.
„Við fórum í kynnisferð um Din-
digul og nágrenni á gömlum
Rauða kross bíl, sem hossaðist á
ósléttum götutroðningnum milli
kofaþorpanna í fylgd með fram-
kvæmdastjóm sjúkrahússins og
læknum. Gamli bíllinn var notaður
sem nokkurs konar keyrandi
læknastofa eða neyðarþjónustu-
móttaka. Borði var komið fyrir
innst í bflnum með tilheyrandi lyfj-
um og sprautum. Bifreiðin var
þekkt í héraðinu. Fólk flykktist
að henni til að fá holdsveikilyf sín. ! þessari skólastofu er óvenjugóður aðbúnaður. í flestum fátækari héruðum sitja börnin á gólfum í
Einnig kom fólk oft hlaupandi með tómum stofunum
annars konar mein en oft vannst
ekki tími til að sinna þeim.“
íslendingar sjái
um eitt þorp
Systir Agnes hafði stungið upp
á því að íslenska nefndin tæki að
sér þjónustu í einu af smáþorpun-
um í nágrenninu, Viralipatty. í
þorpinu búa um 50 fjölskyldur eða
fjölskyldu-samfélög, sem öll voru
sýkt af þessum hroðalega sjúk-
dómi, sagði Þóra. íbúamir fengu
þó lyfjagjöf frá sjúkrahúsinu í
Dindigul. „Börn dvelja með foreld-
rum sínum, samkvæmt indverskri
venju sem erfitt reynist að ganga
á snið við. Belgíska ríkið gefur
lyfín, sem oftast gefa góðan ár-
angur, sérstaklega þegar böm
byija að taka þau ung. Þá er afar
brýnt að sjúklingamir fái jafnhliða
næringaríka fæðu og búi að
minnsta kosti við lágmarks hrein-
læti. Hvorugu var til að dreifa í
Maturinn skammtaður skólabömum. Holdsveiku bömín fara gjaraan með skammta sina heim til fjöl- þorpinu. Flestar fjölskyldur búa í
skyldu sinnar sem bíður öll eftir skammti eins til tveggja barna strákofum, sem í Evrópu myndu
Þóra ásamt belgískum nunnum, sem komnar em á tíræðisaldur Þær hafa starfað í Indlandi
í 60 til 70 ár