Morgunblaðið - 09.10.1964, Blaðsíða 23

Föstudagur 9. okt. 1964
MORCU N BLAÐIÐ
22
11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
iiiiiiiimi'iiiiiiimiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiii!H>itiiiiiii!!iiiiiii!iuiiiiiiiiiiifl
Konurnar voru ekki einar um að njóta veðurblíðunnar.
jafnaldra hér, en Rósa (11
ára) hefur eignazt vinkonu.“
i — Hvað heitir hún, Rósa?
1 „Hún heitir Tvinko. Hún
talar bæði ensku og frönsku."
— En hvaða mál talar þú
við hana?
\ „Ég veit það ekki.“
/ „Ætli það sé ekki íslenzka,
enska og fingramál“, segir
Elsa.
i — Skiljið þið þá hvor aðra?
I já.“
f — Ferðu stundum í laug-
ina?
j „Jáh.“
* ■— En mér var sagt að hún
væri anzi köld.
\ „Maður venst henni strax.“
Vgt Það fylgir þessu starfi
Ég sneri mér aftur að Stef-
áni. — Hvernig finnst þér að
vera kominn í skóla á nýjan
leik?
„Það er ágætt, ekkert við
því að segja. Það fylgir þessu
starfi. Við erum í skóla eða
þjálfun af og til. Það eru ekki
nema þrjú ár síðan við vorum
í Sexu-skólanum, þegar við
fengum DC-6-vélarnar. Að
vísu var það ekki eins langt
nám og þetta, enda miklu
minni munur á Sex-unum og
Fjarkanum (DC-4) en á Sex-
unum og þessum vélum. •—
Já, þetta er prýðilegt.“
váw Þau töluðu öll íslenzku
Mér er enn minnisstætt, hve
undrandi ég var, þegar ég fór
í fyrsta sinn til útlanda og
vaknaði við það fyrsta morg-
uninn, að börnin, sem voru að
leik fyrir utan gluggann, töl-
uðu framandi tungumál. Ég
átti því ekki að venjast að
börn töluðu annað en íslenzku.
En nú varð ég jafn undrandi,
þegar ég vaknaði í Motel Pi-
erre og heyrði hjalið i börn-
unum fyrir utan — þau töluðu
öll íslenzku.
Það fór ekki á milli mála —
raunar staðfesting á því, sem
ég hafði séð daginn áður —
að þarna hafði verið gerð ís-
lenzk innrás, mynduð íslenzk
nýlenda.
Á meðan karlmennirnir eru
í skólanum á daginn leggja
konurnar og börnin undir sig
sundlaugina og motel-garðinn.
Ef allt „innrásarlið“ væri
jafnglæsilegt og það, sem ég
sá þarna út um gluggann, ef-
ast ég um að margar þjóðir
eyddu milljörðum í landvarn-
ir. Þá kemur það sér vel í
Kanada, að þetta lið er alger-
lega hlutlaust í deilum hinna
ensku- og frönsku-mælandi
íbúa — er meira að segja sama
um hvernig fáninn skuli að
lit og lögun.
Eigum þetta fyllilega
skilið
Nokkrar húsmæður hafa nú
bætzt í hóp þeirra, sem voru
við laugina síðdegis í gær. —
Og þær taka undir orð þeirra,
sem ég talaði við þá — dá-
sama al! *v veruna þarna.
— Þið vilduð kannski helzt
að Loftleiðir keyplu nýjar
flugvélar á hverju ári?
„Já, svo sannarlega," svör-
uðu þær í kór.
Og ég get sagt mönnunum
þeirra það í trúnaði, hafi þeir
ekki vitað það áður, að þá
fengju þeir ekki að fara einir
á þjálfunarnámskeiðið. „Menn
irnir eru svo mikið að heim-
an, að við eigum þetta fylli-
lega skilið,“ segja þær.
— Farið þið alltaf svona
snemma á fætur? Þær voru
komnar út fyrir klukkan niu.
„Það er hringt til mannanna
klukkan kortér fyrir átta og
þeir vaktir,“ segir Jóhanna
Pétursdóttir, en krakkarnir
hafa nú alltaf vákið mig áð-
ur. Þau vakna fyrir allar
aldir.“
„Er það virkilega," segir
Sigríður Kristjánsdóttir, „mín
vakna ekki svo snemma. Sím-
inn vekur mig oftast.“
— En leggið þið ykkur ekki
eftir að maðurinn er farinn?
„Nei, við gefum honum að
borða, klæðum krakkana og
förum svo hingað út.“
-— Hvað fær hann að borða?
Þær brosa hver til annarrar.
„Eitthvað fljótlegt, bakon og
egg eða kornfleks.“
„En við höfum nú meira
fyrir kvöldmatnum. Annars
er dásamlegt að kaupa í mat-
inn hérna — allt fæst tilbúið.
Það er gaman að fara í stóra
súpermarkaðinn.“
„Hugsið ykkur hvað þetta er
mikill léttir fyrir húsmóður-
ina,“ segir ein þeirra.
— Já, og pyngju eiginmanns
ins, skýt ég inn í.
Fjölskylda Stefáns Gíslasonar var sú fjölmennasta á Mot-
el Pierre.
„Nei, nei, þetta er ekki svo
dýrt.“ Þær fóru að velta fyr-
ir sér verðlaginu og reikna út.
„Nei, þetta er ekkert dýrt.
Annars vitum við ekki, hvað
fólki hér finnst. Það fer að
sjálfsögðu allt eftir kaupinu
og kjörunum.“
Við erum í fríi, maður!
íbúðin, sem hver fjölskylda
hefur er að vísu ekki stór,
stofa, svefnherbergi, bað og
eldhús, en mjög vistleg.
„Við höfum' ísskáp og allt
það nauðsynlegasta, borðbún-
aður fylgir, pottar, pönnur og
svoleiðir.“
„Og svo fataherbergið,
stelpur, finnst ykkur það ekki
fínt?“ segir Margrét.
„Jú, sérstaklega þægilegt,“
samþykkja hinar.
— Svo þurfið þið að sjálf-
sögðu að taka til.
„Taka til? Nei. Það er gert
hérna. Við eldum matinn, það
litla sem þarf og þvoum svo
upp einu sinni á dag — búið.
Við erum í fríi, rnaður."
-— Farið þið ekki að hugsa
til heimferðar, þið, sem lengst
hafið verið?
„Nei,“ kvað við úr öllum
áttum, „við hreyfum okkur
ekki fyrr en þjálfun lýkur.“
Mynd, sem mátti ekki
taka
Börnin leika sér á sundlaug-
arbarminum. Þau hugsa ekki
eins mikið um sólina og brúna
litinn og mæður þeirra. Þau
nota lítið laugina sjálfa. Hún
er óupphituð, og þar sem álið-
ið er sumars orðin nokkuð
köld.
Edda Jóhanna er með lítinn
hvolp. — Átt þú hann?
„Nei, ég er bara að passa
hann. Gerður á hann.“
Pétur litli heldur sig hjá
mömmu sinni. Það var hann,
sem datt í laugina í gær —
og það er öruggara að hætta
sér ekki of nálægt henni aft-
ur, að minnsta kosti ekki í
dag.
En þó eru önnur, sem herða
sig upp, vaða svolítið út í og
segja: „Sjáðu, hvað ég fer
langt út i. Sjáðu, hvað ég fer.
.... Sjáðu mig.“
Rósa litla Stefánsdóttir var
elzt barnanna þarna við laug-
ina. Hún hafði sagt mér í gær,
að hún synti oft í lauginni —
og nú var komið að henni að
sanna það. „Ég skal fara út i,“
sagði hún, „en þú mátt bara
ekki taka mynd af mér, þegar
ég sting mér.“ Svo fór hún
upp á stökkbrettið og stóð við
sinn samning — en ég stóð
ekki við minn.
Krakkarnir kváðust oft
horfa á sjónvarpið, þegar þau
væru ekki úti.
Gerður Ólafsdóttir gælir við
litla seppann sinn. Hún fer
með hann til Luxemborgar
svo hvutti þarf ekkert að
óttast bann við hundahaldi.
— Og hvað sjáið þið helzt
þar?
„Skrípó", svöruðu þau
minnstu samstundis.
Vgl Af stað í búðir
Skömmu fyrir hádegi dró
fyrir sólu — og það stóð
heima, nokkru síðar lögðu
frúrnar af stað í bæinn, flest-
ar þeirra að minnsta kosti.
Ég fylgdist með þeim í Nor-
mandie Shopping Centre — og
verð að viðurkenna að það er
þægilegur verzlunarstaður. —
Þeir þar gætu auglýst eins og
Egill Vilhjálmsson: Allt á
sama stað.
Það er ekkert vafamál, að
íslenzku konurnar lifa þarna
eins og blóm í eggi, Við skul-
um bara vona að þeim verði
að ósk sinni: Loftleiðir kaupi
sem oftast nýjar flugvélar.
— Þbj.
...............................III.I.Illllilllllllllll llllllllllllllllllllllll.1111111111.Illlllll.Illllllllllllll.111111111111.Illll.III.I.III.I...II.Illfflllllllllllllllllllllll.... 1...Illlllllll....