Morgunblaðið - 06.01.1989, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6^ JANÚAR Í989
33
SolveigB. Jóns-
son - Minning
Fædd 26. maí 1936
Dáin 30. desember 1988
Látin er um aldur fram góð vin-
kona og sveitungi okkar Mosfellinga,
hún Solveig Jónsson, Dvergholti 1
hér í bæ.
Solveig var búin að þjást af erfíð-
um sjúkdómi sem hafði betur, þó svo
hún hafi barist af mikilii elju og
kjarki þennan tíma. Hún var mikil
dugnaðarkona og athafnasöm alla
tíð. Hún gat bókstaflega alla hluti,
var mikil og góð húsmóðir og eigin-
kona, björt og falleg að gerð og kost-
um. Lánsöm var hún að eiga sinn
góða mann sem studdi hana vel, svo
að hún gæti sinnt áhugamálum
sínum sem voru mörg. Yndislegu
bömin hennar tóku einnig þátt í
þessu.
Þau hjón, Solveig og Einar Jóns-
son, voru mjög samhent og kær-
leiksrík, báru virðingu hvort fyrir
öðru og mikla umhyggju, enda gott
að koma til þeirra. Aldrei var sagt
orð, þó bankað væri upp á og beðið
um aðstoð, til dæmis við saumaskap.
Allir voru jafn hjartanlega velkomn-
ir, boðið upp á kaffí og heimabakað-
ar kökur.
Ég sjálf kom til þeirra hjóna til
að þiggja aðstoð við saumaskap á
þjóðbúningi mínum og iitlu dóttur
minnar. Solveig kepptist við, ásamt
annarri vinkonu okkar, að hjáipa
mér að ljúka við búningana. Setið
var við eldhúsborðið langt fram á
nótt, þvi búninginn skyldi ég bera
kvöldið eftir á 70 ára afmæli Kvenfé-
lags Lágafellssóknar.
Svona var Solveig, ávallt hvetjandi
og hjálparhöndin reiðubúin. Þetta vil
ég nú þakka af heilum hug.
Við hjónin sátum um árabil með
þeim hjónum í stjóm Foreldrafélags
Skólalúðrasveitar Mosfellssveitar.
Unnið var að utanlandsferð fyrir
hópinn okkar, en svo vom félagar
sveitarinnar nefndir. Það var safnað
með tónleikum, kökusölu og blóma-
sölu. Þetta var mjög ánægjulegur
tími. Birgir Sveinsson var fyrirliði
og stjómandi þessara blásara og
naut dyggilegrar aðstoðar konu
sinnar.
Solveig og Einar buðu okkur hjón-
unum ásamt fjölda vina sinna í stór-
veislu á fimmtugsafmæli hennar. Ég
held að óhætt sé að segja að þar
hafí verið um 80 manns, mikill og
fríður hópur, og konur skörtuðu
norskum og íslenskum þjóðbúning-
um.
Eins og áður var sagt gat Solveig
gert alia hluti, svo hög var höndin
hennar. Hún útbjó allan veislumatinn
sjálf, og það vom miklar krásir.
Mikið var borðað, dmkkið, sungið
og hlegið. Þá man ég hvað dætur
hennar era listfengar, því þær dekk-
uðu borð og piýddu það með fánalit-
um þjóðanna. Sonurinn lét ekki sitt
eftir liggja við undirbúninginn, og
minnisstæður er mér fallegur söngur
dóttur þeirra og píanóleikara hennar.
Sem sagt: dásamleg samvemstund,
sem ég vil einnig þakka fyrir að
hafa fengið að njóta með þeim.
Hennar hjartans mál í tómstund-
um var að vekja áhuga kvenna á að
eignast sinn eigin þjóðbúning. Hún
fór og lærði að sauma nítjándualdar-
búning og hvatti okkur kvenfélags-
konur til að taka þátt í því. Hún lagði
mikið á sig okkar vegna, og ekki
held ég að hún hafi fengið mikið í
aðra hönd fyrir þetta verk sitt, því
ómældur var tíminn sem hún gaf af
sjálfri sér. Því eigum við margar
konur hér í bæ nítjándualdar búning-
inn, henni sé hjartans þökk fyrir það.
Ekki má gleyma norska þjóðbún-
ingnum. Marga slíka saumaði hún,
og marga íslenska. Norski búningur-
inn er alveg sérstaklega fallegur,
pilsið allt útsaumað, með breiðum
bekk að neðan, og kotið útsaumað í
háls og niður boðunga, einnig út-
saumuð lítil taska.
Með þessum fáu og fátæklegu
orðum vil ég þakka Solveigu sam-
fylgdina og glaðværðina, og allt það
sem hún gerði fyrir mig og svo marga
aðra.
Ég bið góðan guð að geyma hana,
og styrkja manninn hennar og böm-
in þeirra.
Anna Benediktsdóttir
Okkur vinnufélögunum langar
að minnast Solveigar með nokkmm
orðum. Solveig var með þeim fyrstu
sem hófu störf hjá Fínull hf. í febrú-
ar 1987 og vann fyrir hádegi. Kom
fljótlega í ljós hæfni hennar í
saumaskap og dugnaði. Alltaf var
hún tilbúin að leggja á sig auka-
vinnu þó hún væri ekki heil heilsu
og aldrei stóð hún upp frá hálfklár-
uðu verki.
í nýju fyrirtæki vantar oft eitt-
hvað smáræði til að byija með en
þá var Solveig strax komin með
hlutinn. Okkur er minnisstætt þeg-
ar hún átti afmæli, kom hún eftir
hádegi á húsbílnum sínum og bauð
okkur öllum í kaffi og tertu út í
bíl og það var ekki síðasta tertan
hennar til okkar, svona var Solveig
alltaf tilbúin að gera allt fyrir alla.
Við vinnufélagamir þökkum
henni samfylgdina og ómetanleg
kynni og vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð og megi Guð
styrkja þau.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd vinnufélaganna,
Ellert Sigurðsson
Þann 30. desember sl. lést í Lands-
pítalanum Solveig Jónsson eða Sol-
veig norska eins og við kölluðum
hana oftast.
Það var löngu ljóst að hveiju
stefndi með Solveigu, hún gekk með
sjúkdóm sem læknavísindin hafa
ennþá lítil tök á, þó margt hafi áunn-
ist í framfaraátt. Ef hægt er að tala
um hetjubaráttu við dauðann þá hef-
ur það svo sannarlega átt við um
Solveigu. Hún var gædd alveg sér-
stöku æðmleysi og bar vandamál sín
ekki á torg.
Ég kynntist Solveigu og hennar
heimilisfólki fyrst haustið 1975. Þá
höfðu nokkrir söngelskir Mosfelling-
ar ákveðið að hittast reglulega til
að stilla saman raddir sínar. Meðal
þessara hugsjónarmanna var eigin-
maður Solveigar, Einar Jónsson,
starfsmaður hjá Bílaborg. Ekki þarf
að orðlengja það mjög, en innan fárra
vikna var risinni, úr öskustó karla-
kórinn Stefnir sem enn starfar af
eldmóð. Og ekki nóg með það,
samtímis reis upp kvenfélag karla-
kórsmanna, Stefnurnar, með ekki
minni hugsjónaeldi. Ég átti því láni
að fagna að taka þátt í mótun þessa
alls ásamt fleira góðu fólki, þar á
meðal Einari og Solveigu.
Svo var það veturinn 1980 að við
fregnuðum af norskum karlakór,
Levanger Mannsanglag, sem vildi
halda upp á 75 ára afmæli sitt með
íslandsferð. Þetta norska fólk vildi
komast í samband við íslenska söng-
bræður og systur og gista á einka-
heimilum. Það fylgdi og að næsta
ár myndu þeir bjóða hinum íslensku
vinum til sín.
Allt var þetta svo ákveðið að nán-
ar athuguðu máli. Eins og að líkum
lætur var fljótlega leitað til Solveigar
um ýmislegt er að þessari heimsókn
laut. En það fór svo að Einar og
Solveig unnu að þessu af slíkri ósér-
hlífni að ég mun því aldrei gleyma.
Það er viðameira verk en margan
gmnar að standa í svona skipulagn-
ingu. Margan strenginn þarf að stilla
saman og steinn skal að steini falla
án stórra hnökra. Stundum sýndust
mál í óefni komin og útgönguleiðir
fáar. En þá var gott að koma í Dverg-
holt 1 og heyra Solveigu skýra út
sínar lausnir með sinni lágu og yfir-
veguðu rödd. Svo rann upp sú stund
að hinir norsku gestir komu. Þá vor-
um við mættir á Keflavíkurflugvelli
nokkrir karlar en Solveig var eina
konan. Hún var klædd sínum norska
þjóðbúningi þegar hún heilsaði lönd-
um sínum á sinn hlýja og virðulega
hátt en svo gjörsamlega laus við yfir-
lætisbrag. Og til að gjöra langa sögu
stutta vil ég upplýsa að strax þama
við móttökuna myndaðist vinátta
fólks, sem ennþá stendur með mikl-
um blóma. Það var ekki mikið sofíð
í sumum húsum í Mosfellssveit næstu
vikuna. Það er svo margt við að vera
þar sem skemmtilegt fólk er á ferð.
Næsta ár, 1981, fóm svo íslensku
gestgjafamir í heimsókn til vina
sinna í Levanger. Það var sannkölluð
sæluvika, sem endaði á ferð_ suður
Guðbrandsdalinn til Oslóar. Ég var
svo heppinn að vera í sama bíl og
þau hjónin Solveig og Einar. Þama
í Guðbrandsdalnum var Solveig á
sínum æskuslóðum og nú miðlaði hún
ríkulega af sínum fróðleiks- og minn-
ingarbmnni. Ég sé Guðbrandsdalinn
með sína dulúðlegu á, Mjösa, í allt
öðm og æðra ljósi eftir þessa ferð.
Sagan hefur stundum tilhneigingu
'til að endurtaka sig. Þetta gerðist
sumarið 1987 en þá komu þeir aftur
vinir okkar frá Levanger sem höfðu
heimsótt okkur sjö ámm áður. Margt
var með svipuðu sniði og áður við
þessa heimsókn. En nú var heilsu
Solveigar vemlega tekið að hraka.
Hún tók þó þátt í öllu tilstandinu af
sama glæsibrag og fyrr. En erfítt
hlýtur það að hafa verið. Og nú sl.
sumar fór Solveig í Noregsferð og
kvaddi sinn kæra dal.
Einar og Solveig vom fmmbyggj-
ar við götuna Dvergholt í Mosfells-
sveit og hús þeirra númer 1. Það er
alveg sérstakt andrúmsloft í þessu
húsi, einhverskonar ferskur norskur
blær. Svo má hveijum manni ljóst
vera er í það hús gengur að þar
hafa farið um smekkvísi og hagar
hendur.
Bömin þijú em nánast uppkomin,
en þau em Ingrid, sem nú er sem
óðast að skapa sér nafn sem leik-
kona. Bjarklind Sóley starfar hjá
IKEA og Sævar er að ljúka gmnn-
skólanum.
Ef ég ætti að lýsa Solveigu í fáum
orðum þá mundi ég fyrst nefna þetta
einstaklegá hlýja viðmót. Og í sjálfu
sér er alveg nóg að nefna hlýja við-
mótið, þar verður hvorki komið við
kvarða eða vog. Og að lokum vil ég
senda Einari og bömunum samúðar-
kveðjur.
Erlingur Kristjánsson
Með nokkmm orðum langar okk-
ur að minnast Solveigar Budsberg
Jónsson sem lést 30. desember sl.
aðeins 52 ára gömul. Við viljum
þakka þenni fyrir mikið og óeigin-
gjamt starf í þágu félagsins. Sol-
veig var lengi búin að vera félags-
kona eða um þijátíu ár og sl. sjö í
stjóm.
Avallt var gott að starfa með
Solveigu. Hún var hugmyndarík,
dugleg og samviskusöm og vildi
félaginu allt hið besta. Öll verk sem
henni vom falin vom unnin af piýði
og oft mikið meira í lagt en nokkur
gat ætlast til. Við minnumst þegar
félagið hélt hátíðlegt 50 ára af-
mæli sitt og Solveig hafði útbúið
með listrænum höndum sínum að-
göngumiða sem vom silkiborðar
handmálaðir hver og einn — einnig
þegar hún sat heilan dag og bakaði
kramarhús fyrir 17. maí-skemmt-
un. Það er aðeins hægt að baka
eina köku í einu en þær vom um
300 talsins!
Þannig mætti lengi telja. En
þessum fádæmu nostursverkum sá
Solveig aldrei eftir. Henni þótti þau
sjálfsögð og ekki umtalsverð. Yfir-
leitt féll henni ekki verk úr hendi.
Hún var sístarfandi, bæði heima
og heiman. Það er mikilsvert fyrir
félagssamtök að fá að njóta slíkra
krafta. Við þökkum henni af alhug.
Ekki er gott að segja hvort Sol-
veig var meiri íslendingur en Norð-
maður. Hún var góður fulltrúi
beggja landa. Við vissum þó að
Noregur átti mikið í henni, sérstak-
lega var norska náttúran henni
hjartfólgin. Norðmenn á íslandi era
svo lánsamir að eiga lítinn sælureit
í Heiðmörk. Þangað naut Solveig
að koma, hvort heldur var að hlúa
að tijágróðrinum og finna angan
af birki og lyngi eða sitja fyrir fram-
an bústaðinn okkar með kaffíbolla
og horfa á fánann sem henni þótti
svo vænt um blakta við hún.
Við viljum líka fá að þakka fjöl-
skyldu Solveigar fyrir hvað hún
studdi hana dyggilega þegar félagið
okkar átti í hlut. Henni sendum við
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð veri minningin um Sol-
veigu.
Fyrir hönd stjómar Nordmanns-
laget
Reidun Gustum
í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar, Solveigu Kjellaug Budsberg
Jonsson, eftir 30 ára hlýja vináttu.
Solveig fæddist í Vinstra í Guð-
rbrandsdalnum, Noregi, og em eft-
irlifandi foreldrar hennar Redvald
og Gina Budsberg. Solveig var elst
sex systkina, sem em Aksel, Grete,
Ruth, Bergit og Bjame.
Hinn 29. mars 1969, giftist Sol-
veig Einari Jóhanni Jónssyni, bif-
vélavirkja hjá Bílaborg. Þau eignuð-
ust tvö böm saman, Bjarklind f.
6. desember 1969, og Sævar Bjarka
f. 23. mars 1974. Solveig átti eina
dóttur fyrir, Ingerid, sem fæddist
2. nóvember 1959, og gekk Einar
henni í föðurstað.
Solveig og Einar bjuggu alla tíð
í mjög farsælu hjónabandi og var
heimili þeirra unaðsreitur, bæði fjöl-
skyldu sem og þeim er sótti þau
heim. Húsið þeirra í Mosfellsbæ og
hinn fagri garður umhverfís það,
bera glöggt vitni um þá samheldni
og eljusemi sem ríkti hjá þeim.
Ung kona kom Solveig til íslands
árið 1954, til að starfa sem „au
pair" í Reykjavík. Eftir eins veturs
dvöl á íslandi, sneri Solveig aftur
til Noregs og fór þaðan til Skot-
lands um nokkurt skeið. Hugurinn
dró hana aftur til Islands þar sem
hún síðan festi rætur.
Solveig var óvenju listræn og
féll aldrei verk úr hendi. Hún starf-
aði um margra ára skeið hjá verk-
smiðjunni Dúki, og hin síðustu ár
hjá Alafoss. Hið listræna handbragð
Solveigar sést ekki aðeins í hinum
fjölmörgu listmunum sem piýða
heimili þeirra hjóna, heldur og einn-
ig í mörgum norskum þjóðbúning-
um sem hún saumaði. Solveig lærði
jafnframt að sauma íslenska þjóð-
búninga, og hélt námskeið í
íslenskri þjóðbúningagerð. Sjálf
sótti hún fjölda námskeiða í hinum
ýmsu listgreinum, svo sem keramik,
vefnaði, og saumaskap, og virtist
áhugi hennar óþijótandi.
Fyrir tveimur áram hófst hetju-
leg þarátta Solveigar við þann sjúk-
dóm sem svo erfitt er að sigra.
Harm sinn bar hún í hljóði, og aldr-
ei kom frá henni æðmorð. Hún tók
á móti vinum og vandamönnum
með hlýju, en eilítið feimnislegu
brosi, sem einkenndi hana. í minn-
ingunni lifir mynd af elskulegri eig-
inkonu, móður og vinkonu.
Fyrir 30 ámm stofnuðu tíu ungar
norskar konur á íslandi sauma-
klúbb. Nu hefur stórt skart verið
höggvið í þennan hóp, skarð sem
ekki verður fyllt. Þessi hópur vin-
kvenna Solveigar sendir hlýjar sam-
úðarkveðjur til Einars, bamanna
og annarra aðstandenda, og biður
góðan Guð að hjálpa þeim í þeirra
miklu raun. „ .. .
Saumaklubbunnn
I dag kveðjum við vinkonu okkar
Solveigu Dudsberg Jonsson en hún
lést þann 30. desember sl. eftir
hetjulega baráttu við erfíðan sjúk-
dóm.
Soiveig var fædd 26. maí 1936
í Guðbrandsdal í Noregi.
Það var árið 1975 er Karlakórinn
Stefnir í Mosfellsbæ hóf aftur starf-
semi sína eftir nokkurt hlé. íbúum
Mosfellsbæjar hafði fjölgað ört og
myndast hafði stór þéttbýliskjami
í sveitinni.
Solveig og eiginmaður hennar,
Einar Jónsson, vom meðal þeirra
er settust að í sveitinni og undu
þau hag sínum vel.
Starfsemi Karlakórsins Stefnis
efldist fljótt og vel fyrir mikinn
áhuga kórfélaga og ekki síður eigin-
kvenna þeirra. Leið ekki á löngu
þar til að við eiginkonur kórfélaga
stofnuðum með okkur félag sem
við nefndum Stefnumar.
Einar, eiginmaður Solveigar, er
einn af kórfélögunum og kom það
fljótt í ljós hvem hauk við áttum í
homi þar sem Solveig var. Hún tók
strax virkan þátt í starfsemi félags
okkar, var ein af þeim sem alltaf
gaf sér tíma til allra starfa og var
um tíma í stjóm félagsins.
Solveig var hæg kona, barst lítið
á, traust eins og klettur og föst
fyrir ef því var að skipta. Hún var
mjög listhneigð og því margir list-
munimir sem eftir hana liggja. Það
virtist allt leika í höndunum á
henni. Þjóðbúningasaumur var
hennar sérgrein og leiðbeindi hún
mörgum í þeirri grein.
Við þökkum Solveigu fyrir sam-
fylgdina. Við sendum Einari, böm-
unum og öðmm aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Solveigar.
Stefnumar