Morgunblaðið - 31.08.1989, Blaðsíða 34

c8
34
-MORGUNBhÁÐTO- FIMMTUDAGIJR Sl.-ÁGÖSÍ-Íl'^--
Sigurbjörg Páls-
dóttir - Minning
Fædd6. júlí 1907
Dáin 23. ágúst 1989
Það er dæmigert að orðin sem
maður grípur til í vanmætti sínu
við að lýsa Sigurbjörgu Pálsdóttur
enda flest á -leysi. Falsleysi, lát-
leysi, tilgerðarleysi... og önnur í
líkum dúr. Hér gildir um Sigur-
björgu svipað og Bókin um Veginn
segir um Alvaldið: að ekkert nafn
■hæfi því og „Sá sem þekkir Alvald-
ið er fáorður um það; sá sem er
margorður um það þekkir það ekki.
Leiðir okkar og Sigurbjargar
lágu fyrst saman fyrir réttum níu
árum þegar við fluttum í Blönduhlíð
7 haustið 1981. Satt að segja áttum
við ekki von á kynnum fram yfir
það sem tíðkast milli nágranna;
fólkið á neðri eða efri hæð. En við
vorum með tvo litla drengi í far-
angrinum og fljótlega fóru þeir að
gera sér dælt við konuna á neðri
hæðinni. Iðulega þegar átti að
handsama þá í háttinn greip maður
í tómt og fann þá loks niðri hjá
Sigurbjörgu þar sem þeir sátu yfir
mjólk, s_pilum og bakkelsi.
Þannig tókust kynni með okkur
sem við treystum ár frá ári.
Sigurbjörg var einkennilega ald-
urslaus manneskja, fordómalaus og
víðsýn og varla sá flötur á mannlíf-
inu að ekki ætti heima í samtali
við hana. Einlægni hennar og alger
skortur á tilgerð gæddu hana tign
sem er sjaldfundin hjá mannfólki
og minnir frekar á náttúrufyrir-
bæri: lind, tré, fjall.
Þegar við kynntumst Sigur-
björgu hafði hún verið ekkja um
ellefu ára skeið, maður hennar var
Ársæll Sigurðsson, kennari við
Austurbæjarskólann, höfundur
ijölda kennslubóka og farsæll
sómamaður. Bæði voru þau Ársæll
Vestur-Skaftfellingar og gengu í
hjónaband árið 1941.
Þótt við hefðum engin bein kynni
af Ársæli bar heimilið honum vitni,
falleg húsgögnin voru hans verk
og á veggjum héngu máiverk sem
hann hafði málað af listfengi. Sjálf
var Sigurbjörg smekkvís og glæsi-
legt handbragð á öllu sem hún kom
nærri.
Skömmu eftir stríð byggðu þau
húsið í Blönduhlíð 7 í félagi við vina-
fólk sitt og sömu misserin reistu
þau sér sumarhús í nágrenni Álfta-
vatns og komu þar upp gróðurvin
og athvarfi. Við fráfall Ársæls, árið
1970, dreif Sigurbjörg í að taka
bílpróf og festi kaup á gulri Volks-
wagen-bjöllu og fór á henni alira
sinna .ferða. Margir íbúar Hlíða-
hverfis kannast við gömlu konuna
á gula bílnum sem birtist jafnan á
götunni í sumarbyijun og hvarf við
fyrstu frost á haustin. Svo árviss
var atburðurinn að manni þótti jafn-
an sumarið hefjast þegar Sigur-
björg tók bílinn úr vetrarhíði og
síðan hélt veturinn innreið sína þeg-
ar hún bjó um Bjölluna sína í skúrn-
um og arkaði með númeraplöturnar
upp í Bifreiðaeftirlit.
Sigurbjörg var forkur til allrar
vinnu og unun að sjá hana að verki,
t.d. í garðinum hér heima. Einhvern
tímann þegar hún hafði bograð all-
an daginn yfir gróðrinum, létum
við í ljós undrun okkar yfir að hún
skyldi geta þetta án þess að fá
bakverk eða gigt. Sigurbjörg rétti
úr sér og hugleiddi þessa gátu and-
artak en sagði svo: „Það er af því
ég er svo löt“. Því eitt gat hún
ekki þolað og það var ef henni var
t
Systir okkar og mágkona,
MARGRÉT J. PETERSEN,
Tvöroyri,
Færeyjum,
lést 21. ágúst. Jarðarförin hefur farið fram.
F.h. aðstandenda,
Þorvaldur Jónsson,
Berta J. Snædal,
Oddný Jónsdóttir,
Gunnlaugur Snædal.
t
INGVER PETERSEN,
Ostervang 9,
3450 Allerod,
lést í Ríkissjúkrahúsinu í Kaupmannahöfn að morgni 27. ágúst.
Jarðarförin fer fram frá Bloustrod kirke í Allerod, föstudaginn 1.
september kl. 14.00.
Bröste-umboðið hf.,
Katrín Gunnarsdóttir.
t
Faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN INGVAR EIRÍKSSON,
Barónsstíg 3A,
sem lést 22. ágúst sl., verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 1. september kl. 10.30.
Stella Guðjónsdóttir, Sigurður H. Konráðsson,
Ómar Sigurðsson, Sigurbjörg Karlsdóttir,
Bára Sigurðardóttir, Kristján Þorgeirsson,
Erla Sigurðardóttir, Jón Arnar Sverrisson
og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarð-
arför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa, langafa
og langalangafa,
GUÐJÓNS P. VALDASONAR,
Hásteinsvegi 15 b,
Vestmannaeyjum.
Guðbjörg Þorsteinsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarna-
börn.
hælt — um sjálfa sig mátti hún
ekkert gott heyra og hló aldrei glað-'-
ar en ef maður brá á leik og hlóð
á hana vömmum og skömmum.
Minningargrein hefði' tæplega
verið henni að skapi.
Það var unun að sjá hana um-
gangast gróður, ekki bara í sumar-
bústaðnum þar sem allt var kafið
gróðri heldur einnig stofur hennar
sem eru gróðri vafðar og stappaði
kraftaverki næst hvað hún gat kom-
ið öllu til þroska. Einu sinni fékk
Sigurbjörg pakka með álímdri af-
skorinni rós og tók sér fyrir hendur
að vekja rósina til iífs, hafði hana
með sér upp í sumarbústað og kom
aftur með hana í bæinn og iinnti
ekki látum fyrr en rósin hafði skot-
ið rótum og náð sér á strik í gróður-
mold. Við það tækifæri hafði lítill
drengur þessi orð; „Hún Sigurbjörg
er eins og móðir náttúra."
Og það var kjarni málsins: eðlis-
kostir Sigurbjargar og umfaðmandi
hlýja voru í ætt við náttúmna.
Sigurbjörgu og Ársæli varð ekki
barna auðið en þeirri ást sem kennd
er við móður bjó hún yfir í ríkum
mæli og beindi að lífinu umhverfis.
Drengjunum okkar var hún sem
amma og hollvinur okkar allra, óbil-
andi í tryggð sinni og umburðar-
lyndi.
Sigurbjörg var einstaklega sterk-
byggð og heilsuhraust og ótrúlegt
að þar færi kona á níræðisaldri,
teinrétt í baki og fjaðurmögnuð í
hreyfingum. Lífsgleði hennar var
við bmgðið og jafnan stutt í hlátur-
inn, einkum ef helgið var á hennar
kostnað.
Áhugamál hennar voru svo mörg
að hún hafði aldrei smugu til að
láta sér leiðast. Hún og Ársæll
höfðu verið miklir ferðagarpar og
farið um ísland vítt og breitt, langs
og þvers og áttu stórt safn mynda
frá ferðum sínum. Og mikið var það
dæmigert fyrir Sigurbjörgu að þeg-
ar hún — komin fast að áttræðu —
brá sér út fyrir landsteinana, hafði
hún mestan hug á að heimsækja
nyrstu byggðir Finnlands, Svíþjóðar
og Noregs. Og þar næst fór hún
til Færeyja.
Það hæfir lítt þegar jafn náttúra-
leg manneskja og Sigurbjörg á í
hlut að mögla undan lögmálum lífs
og dauða. Hún kom illa undan erfíð-
um vetri; í vor var hún lögð á
sjúkrahús og átti ekki afturkvæmt,
náði aldrei að upplifa sumarið og
dó 23. ágúst síðastliðinn.
Við spurningunni hvort til sé
kraftur sem megni að græða þessa
afskornu rós, eigum við ekkert svar.
En minning um vammlausa konu
mun lifa í hugum þeirra sem kynnt-
ust henni.
Hrafiihildur Ragnarsdóttir
Pétur Gunnarsson .
Minning:
Pétur G. Guðmunds-
son netagerðarmaður
Fæddur 21. janúar 1910
Dáinn 24. ágúst 1989
í dag fer fram frá. Aðventkirkj-
unni í Ueykjavík útför frænda míns,
Péturs Guðmundssonar, sem lést á
Landakotsspítala 24. ágúst sl. Mig
langar að minnast hans með nokkr-
um orðum. Pétur fæddist á Fá-
skmðsfirði 21. janúar 1910. Hann
var sonur hjónanna Guðmundar
Erlendssonar og Bjargar Péturs-
dóttur, sem bæði voru frá Fáskrúðs-
firði. Hann var næstelstur af fjóram
systkinum. Elstur er Ottó, búsettur
á Fáskrúðsfirði, kvæntur Svein-
björgu Jóhannsdóttur. Næstur kom
Pétur og síðan Guðbjörg Elín, bú-
sett í Reykjavík og var gift Garðari
Kristjánssyni sem er látinn. Yngst-
ur var Stefán Halldór faðir minn
sem lést fyrir tæpum þremur áram.
Eftirlifandi kona hans er Aldís
Kristjánsdóttir.
Pétur byrjaði 15 ára að stunda
sjóróðra með föður sínum og Ottó
bróður' sínum. Árið 1942 keyptu
bræðurnir þrír sér litinn bát sem
þeir gerðu út í nokkur ár. Á vetram
fór hann jafnan á vetrarvertíð í
Vestmannaeyjum, eins og flestir
sem bjuggu í litlum sjávarþorpum
þurftu að gera á þessum árum, en
snéri jafnan aftur heim á vorin til
að róa á litla bátnum með bræðrum
sínum. Ég minnist þess er ég var
aðeins níu eða tíu ára gömul að
Pétur og pabbi voru að koma af
vertíð, pabbi frá Sandgerði en Pétur
frá Vestmannaeyjum. Þeir hittust
um borð í Esjunni á leið austur og
voru þá með sinn gítarinn hvor.
Pétur hafði hugsað sér að gefa mér
og systur minni gítarinn saman og
það hafði pabbi einnig hugsað sér
að gera. Við fengum því sinn gitar-
inn hvor og var því mikil gleði hjá-
litlum stúlkum yfír að hafa eignast
okkar fyrstu gítara og að geta byij-
að að æfa okkur.
Árið 1951 fluttist Pétur til Vest-
mannaeyja og snéri sér að neta-
gerð. Hann starfaði hjá netagerð
Reykdals Jónssonar í mörg ár, fyrst
í Vestmannaeyjum og síðan í
Reykjavík. Þegar netagerð Reyk-
dals Jónssonar var lögð niður fór
hann að vinna hjá Alfreð Guð-
mundssyni við netagerð og vann
þar á meðan kraftar entust.
Pétur var ókvæntur og barnlaus.
Hann sameinaðist söfnuði Sjöunda
dags aðventista á íslandi árið 1941
og var staðfastur í þeirri trú til
hinsta dags. Hann var mjög heil-
steyptur í sinni trú og var stöðugt
að undirbúa sig og aðra til að vera
viðbúinn að mæta Jesú i guðsríki.
Alltaf áminnti hann okkur frænd-
systkinin sín um að það mikilvæg-
asta í lífinu væri að undirbúa sig
fyrir guðsríki, því að ganga okkar
hér er aðeins undirbúningur undir
það sem koma skal á hinni nýju
jörð. Þannig lifði hann og þannig
dó hann í þeirri trúarvissu að þegar
Jesús komi aftur og kallar þá út
sem sofnað hafa í trú á hann muni
þeir fyrst upp rísa og fá að lifa
með honum í mikilli dýrð um alla
eilífð. Það er sætt að sofna í svo
mikilli trú og ég veit að Pétur fær
að rísa upp og búa með Jesú eins
og hann þráði svo heitt. Guði sé lof
fyrir slíka trú og þvílíkan frænda,
. hann sem var mér svo góður frændi.
Minning hans mun lifa með mér.
Ég sendi öllum ættingjum og vin-
um samúðarkveðjur.
Fjóla Stefánsdóttir
Lára Jónsdótt-
ir - Minning
Fædd 13. ágúst 1923
Dáin 26. ágúst 1989
Elskuleg vinkona mín er látin.
Andlát hennar kom engum á óvart.
Á þeim krossgötum sem skilja leið-
ir hinna lifandi og hinna látnu lítum
við um öxl og minnumst liðinna
daga. Haustið ’46 kom glaðvær
hópur ungra stúlkna saman i Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur, Sólvalla-
götu 12. Við Lára vissum hvor af
annarri, höfðum oft talað saman í
síma. Hún vann á símstöðinni á
Seyðisfirði, ég á Akureyri. Við vor-
um spenntar að sjást og sáumst
fyrst í spegli hlið við hlið og þekkt-
umst á augabragði. Við urðum
strax góðar vinkonur. Lára var
skemmtileg, hýr og góð stúlka. Hún
var dóttir hjónanna Sigurlínu Sig-
urðardóttur og Jóns Vigfússonar
og átti 2 systur og 3 bræður. Lára
ólst upp hjá hjónunum Gísla Lárus-
syni og frú Láru konu hans. Hún
kallaði þau alltaf fóstru og fóstra.
Margar endurminningar á ég frá
þessum vetri í Húsó og Lára er í
mörgum þeim myndum.
Eftir að við stofnuðum báðar
heimili hér í Reykjavík var stutt á
milli okkar. Lára vann þá á síman-
um en ég var heima að gæta bús
og barna. Lára var svo elskuleg að
líta oft inn á heimleiðinni. Hún var
mikið ein, maður hennar Valur Hin-
riksson var mikið að heiman vegna
vinnu sinnar. Þau vora bæði mjög
barngóð og aufúsugestir bama
minna. Eins héldum við nokkrar
saman saumaklúbb. Lára var mikil
handavinnukona, pijónaði og hekl-
að meira en flestar aðrar konur.
Ófáar gjafir útbjó hún fyrir ætt-
ingja og vini. Þegar elsta dóttir
okkar gifti sig bakaði Lára fallega
kransaköku sem hún gaf okkur.
Eg minnist bamajólaboðs sem hún
hélt fyrir dætur mínar, dætur
Kristjáns og Bubbu og nokkur börn
til viðbótar. Allt svo fallega gert
sem gladdi lítil böm og öll fengu
þau smágjafir þegar heim var hald-
ið. Þau vora þá barnlaus, Lára og
Valur, en seinna fengu þau lítinn
dreng sem var þeim gleðigjafi.
Hann fékk nafn fósturforeldra Lára
og heitir Gísli Lárus. Seinna fóra
þau oft öll sarnan í ferðir til útlanda
og höfðu mikla ánægju af.
I ágúst ’79 hné Valur niður og
andaðist stuttu seinna aðeins 55
ára gamall og var sonurinn þá að-
eins 16 ára. Það var að vonum
mikið áfall fyrir Lára og soninn á
viðkvæmum aldri. Þau áttu þá
heima í Hörðalandi 16. Lára vann
á símanum meðan heilsan leyfði.
Hún giftist aftur í desember ’84
Guðlaugi Jónssyni sem einnig er frá
Seyðisfirði. Heimili þeirra var á
Sunnubraut 33. Allir vonuðu að þau
gætu átt mörg góð ár saman. En
Lára mín varð fljótt veik og nú er
hún farin til æðri heima. Ég sakna
hennar og hef gert lengi. Blessuð
sé minning hennar.
Að lokum færi ég Guðlaugi, Gísla
Lárusi og systkinum Láru bestu
samúðarkveðjur frá mér og íjöl-
skyldu minni.
Anna Árnadóttir