Morgunblaðið - 04.06.1993, Blaðsíða 40

AO
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 1993
Bjarki Friðriks-
son - Minning
Nú er hann Bjarki farinn. Hverj-
um dettur í hug að á svona stuttum
tíma geti maður misst góðan vin?
Við kynntumst Bjarka fyrir
nokkrum árum, en samt ekki sem
vini fyrr en Bjarki og Helga byijuðu
að vera saman. Þó svo að það slitn-
aði upp úr því þá urðu þau nákomn-
ari en fyrr.
Bjarki var alltaf hress og kátur.
Þegar við hittum hann var hann
alltaf brosandi og hress. Hann var
iðinn að koma fólki sem var niður-
dregið í gott skap, en samt var allt-
af gott að tala við hann um það
sem bjátaði á.
Bjarki var lífsglaður ungur
drengur sem átti bjarta framtíð
fyrir sér á sviði tónlistar sem hann
unni ásamt mörgu fleiru.
Hvernig getur lífið verið svona
óréttlátt að taka svona góðan dreng
frá okkur? Af hveiju hann? En eins
og sagt er: Vegir guðs eru órann-
sakanlegir.
Við viljum þakka fyrir að hafa
kynnst Bjarka og minnumst þeirra
góðu stunda sem við áttum með
honum.
Engin orð fá lýst hve mikið við
eigum eftir að sakna hans.
Elsku Helga okkar og aðrir að-
standendur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og vonum að þið fáið
allan þann styrk sem þið þarfnist.
Anna Jóna, Guðmunda, Þóra,
og Margrét (Magga).
Fimmtudaginn 13. maí bárust
okkur þær hörmulegu fréttir að vin-
ur okkar Bjarki Friðriksson væri
látinn. Hvað réttlætti það að 19 ára
gamall drengur í blóma lífsins skuli
vera hrifsaður burt svon snemma.
Bjarka kynntumst við félagarnir
í unglingadeild Seljaskóla og þróað-
ist sá kunningsskapur brátt upp í
góðan vinskap. Bjarki hafði þann
einstaka hæfileika að sætta fólk,
ef einhveijar deilur voru í vinahópn-
um var Bjarki alltaf kominn til að
sætta.
Er líða tók á unglingsárin tók líf
Bjarka nýja stefnu. Tónlistaráhug-
inn og spilamennskan áttu hug
hans allan og rættust langþráðar
vonir hans um að eignast almenni-
legt hljóðfæri er hann komst yfir
forláta Hammondorgel sem hann
lék á af mikilli snilld. Við félagarn-
ir vissum að ef einhver ætti eftir
að ná langt þá yrði það Bjarki.
Bjarki ætlaði sér mikla hluti í
lífinu og hefðu þeir vafalaust ræst
hjá honum hefði hann fengið að
vera áfram meðal okkar. En minn-
ingin um góðan dreng, félaga og
vin mun að eilífu lifa í hugum okk-
ar og hjörtum. Við biðjum Guð að
styrkja þau Friðrik, Þuríði, Arnar,
Sigríði og Viðar í þessari miklu
sorg.
Guðjón, Olafur, Ottar og Karl
(Kalli).
Nú er hann Bjarki, fyrsti vinur
minn, dáinn. Ég kynntist honum
þegar ég fluttist í Jörfabakkann
fjögurra ára gamall. Við urðum
strax vinir og gerðum ýmislegt
saman. Við vorum svo litlir að vinir
á þessum aldri voru þeir eða sá sem
kom heim til manns eða sá sem
maður heimsótti.
Við vorum mjög mikið saman
þegar við vorum litlir og reyndar
er það sem við Bjarki gerðum sam-
an það eina sem ég man síðan þá.
Hann var fyrsti jafnaldrinn sem
kallaði mig Marra og það litla at-
riði skipar dálítið sérstakan sess
hjá mér.
Þrátt fyrir ungan aldur var það
sem við gerðum ekki til að birta á
prenti. Við eigum okkar leyndar-
mál. Þá vitneskju eigum við saman
og við eigum eftir að ræða það aft-
ur seinna þegar röðin kemur að
mér.
Eftir nokkurra ára kynni fluttist
hann til Danmerkur, en áður en
hann fór, lofaði hann mér að hann
skyldi koma aftur. Það gerði hann.
Kvöldið sem hann kom heim hitti
ég hann úti á velli. Ég var tíu ára
en hann ellefu. Við heilsuðumst
frekar vandræðalega, en urðum
strax vinir aftur. Ótrúlegt en satt.
Þeir hlutir sem við gerðum þá voru
ekkert ósvipaðir því sem ég man
helst eftir frá því við kynntumst.
Unglingsárin voru innan seilingar
og við byijuðum að fikra okkur
áfram í samskiptum kynjanna. Öllu
heldur hann, því að ég var meira í
ætt við boðbera milli hans og stelpn-
anna sem hann hreifst af og hrif-
ust af honum.
Eitt kvöldið varð eitthvert ósætti
milli hans og stelpunnar sem hann
var með á föstu það skiptið. Hann
sat með tárin í augunum og bað
mig að flytja skilaboð til hennar sem
sat í horninu á móti í svipuðu
ástandi. Sem betur fer fór allt vel
í það skiptið.
Rúmlega ári eftir að hann kom
heim frá Danmörku, fluttist hann
í Seljahverfið, ég í Vogana og við
misstum samband. Við hittumst við
og við og þegar svo bar undir töluð-
um við saman og við áttum eitt
stórt leyndarmál síðan við vorum
litlir sem við höfum aldrei sagt
neinum frá og enginn fær nokkum
tímann að vita. Það eigum við sam-
an.
Hann var fyrsti vinur minn og
það er skrítið að hugsa til þess að
hitta hann ekki oftar. Þama misst-
um við góðan dreng og skarðið sem
hann skilur eftir sig, verður aldrei
fyllt.
Fjölskyldu, ættingjum og vinum
hans votta ég samúð mína.
Ingimar Helgason.
Kveðja frá félögum í skáta-
félaginu Segli
Okkur félögunum bárust hörmu-
leg tíðindi á föstudaginn 14. maí,
að okkar kæri skátafélagi Bjarki
Friðriksson væri farinn frá okkur
eftir stutta viðveru á jörðinni. Við
kynntumst Bjarka þegar ha,nn byij-
aði í skátafélaginu Segli í Selja-
hverfi fyrir sjö árum. Bjarki var
mikill fjörkálfur og átti mjög auð-
velt með að eignast nýja vini, og
voru þeir ófáir. Skátastarfið átti
mjög vel við hann og hann vildi
alltaf hafa eitthvað fyrir stafni.
Hann stofnaði ásamt nokkrum fé-
lögum ljósmyndaklúbb Seguls og
var kosinn fyrsti formaður þess.
En þegar tíminn leið þá beindist
hugur hans allur að tónlist. Hann
reyndist mjög fær á því sviði og
er skemmst að minnast afreks hans
á uppsetningu FB á Ðí Kommitt-
ments þar sem hann fór á kostum
á Hammondinn.
Tendraðu lítið skátaljós,
láttu það lýsa þér,
láttu það efla andans eld
og allt sem göfugt er.
Þá verður litla ljósið þitt
ljómandi stjama skær,
lýsir lýð, alla tíð
nær og fjær.
Við vottum fjölskyldu og öðrum
aðstandendum dýpstu samúð okk-
ar.
Eitt sinn skáti — ávallt skáti.
Jón, Eðvald, Sigurjón,
Eyþór og Páll.
Hinn 13. maí fengum við þá sorg-
arfrétt að Bjarki vinur okkar væri
farinn. Minningin um þennan lífs-
glaða dreng mun alltaf lifa í hjört-
um okkar. Bjarki var góður strákur
og það var ávallt gleði í kringum
hann hvar sem hann var, og munum
við sérstaklega eftir brosinu hans
því að Bjarki var alltaf brosandi.
Framtíð Bjarka var björt og var
hann mikill tónlistarmaður. Hann
var miðpunktur í vinahópi okkar
og mun aldrei neinn koma í hans
stað.
Minning Bjarka mun aldrei
gleymast og við minnumst alltaf
þeirra góðu stunda sem við áttum
með honum.
Elsku Þuríður, Friðrik, Arnar,
Sigga og Viðar, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð. Guð gefi ykk-
ur styrk til þess að takast á við
þessa miklu sorg.
Kveðja,
Linda Dögg, Mekkin,
Sigurrós og Oddrún.
Það var síðari hluta fimmtudags
13. maí að síminn hringdi. Systir
mín segir að hann Bjarki hans Frið-
riks sé alvarlega veikur. Ég stend
vanmáttug með símann í hendi. 200
kílómetrar aðskilja mig og bróður
minn, mágkonu og börn þeirra. Ég
get ekki einbeitt mér að nokkrum
hlut, en bíð nánari frétta. Loks
kemur aftur hringing með frétt,
sem ég óttast mest af öllu. Það eina
sem ég gat gert var að hugsa til
fjölskyldunnar í Kambaselinu og
biðja fyrir þeim öllum.
Ég hugsaði um allar stundir sem
fjölskyldur okkar hafa átt saman á
heimilum okkar í Reykjavík, fyrir
vestan og einnig i sumarfríum. A
heimili þeirra, fyrst í Karfavoginum
síðan í Leirubakkanum, var ætíð
nóg rými fyrir okkur að gista þegar
farið var til Reykjavíkur, þó að
húsnæðið væri ekki stórt. Frá þess-
um tíma minnist ég litla hrokkin-
hærða stráksins, hans Bjarka, sem
var svo ljúfur og kátur og hjúfraði
sig að frænku ef svo bar undir.
Sofnaði á maganum með rassinn
upp í loftið. Við deildum saman
gleði og sorgum. Að vori 1976 bið-
um við Þuríður báðar komu barna
okkar í þennan heim, þeirra Siggu
og Atla, sem fæddust með mánaðar
millibili. Síðan á ég minningar sem
gott er að geyma.
Það var mikið átak þegar fjöl-
skylda þeirra fluttist til Danmerkur
til námsdvalar í fjögur ár. Fannst
mér það langur tími. Ekki var verið
að hringja milli landa i þá daga
heldur voru send bréf þrátt fyrir
annríki. Eitthvað breikkaði bilið
milli okkar við þennan aðskilnað,
þó einkum barnanna sem stækkuðu
og þroskuðust og Viðar bættist í
hópinn þeirra.
I Galtalækjarskógi var árvisst að
hittast á Bindindismóti. Þar urðum
við vitni að frumraun Bjarka sem
söngvara með hljómsveitinni „Elsku
Unni“. Þar nutu hann og félagar
hans aðstoðar föður Bjarka i ríkum
mæli þar sem hann var vel heima
í tónlistarflutningi. Þá var ljóst að
þarna átti hann framtíð fyrir sér.
Frænkum hans fannst Bjarki þar á
köflum dálítið djarfur, á stuttbux-
um og bol þótt kalt væri og rign-
ingj en þannig skyldi það vera.
Ég hef með dvöl minni á heimili
fjölskyldunnar í Kambaselinu á
undanförnum dögum orðið vitni að
lísfreynslu sem ekki gleymist. Þar
hefur verið líkt og félagsmiðstöð
ungs fólks sem kemur og fer, gefur
og þiggur. Ég vissi að samband
foreldranna við vini Bjarka og
Siggu væri gott en að það væri
þessu líkt grunaði mig ekki. Það
er ómetanlegt fyrir alla sem hlut
eiga að máli. Framlag vina Bjarka
á kveðjustund í tónlistarflutningi
er okkur ljós í myrkrinu, það var
gert af tilfinningu og smekkvísi,
þar voru gefnar gjafir af sannri
vináttu.
Við ykkur krakkar mínir, sem
eruð vinir Bjarka og Siggu og veitt-
uð mér styrk á erfiðustu stundum
á liðnum dögum með því að leyfa
mér að gefa ykkur af móðurum-
hyggju minni, vil ég segja: Lífið
heldur áfram, en gætið ykkar, ekki
síst meðan þið eruð í sárum, lífið
er dýrmætt og geymið allar liðnu
stundir í hugskoti ykkar. Það hefur
verið fjölskyldunni ómetanlegur
styrkur hve margir hafa Iitið inn
eða haft samband á annan hátt,
boðið fram aðstoð, verið boðnir og
búnir til allra hluta. Að eiga góða
vini er á reynir er dýrmætt. Ég bið
góðan guð að styrkja alla vinina,
bróður minn, mágkonu, börnin
þeirra og síðast en ekki síst afa og
ömmu á Jarðlangsstöðum. Megi
Bjarki hvíla í friði.
Magndís Alexandersdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BRYNHILDUR INGIBJÖRG
JÓNASDÓTTIR
Ijósmóðir,
verður jarðsungin frá Garðakirkju, Álfta-
nesi, mánudaginn 7. júní nk. kl. 13.30.
Þórunn Haraidsdóttir, Þórmundur Þórarinsson,
Elsa Haraldsdóttir, Sigurður Guðjónsson,
Jóna Haraldsdóttir,
barnabörn
og Valdimar S. Jónsson.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
DANÍEL FRIÐRIK GUÐMUNDSSON
fyrrverandi bóndi og oddviti,
Efra-Seli,
Hrunamannahreppi,
verður jarðsunginn frá Hrunakirkju laugardaginn 5. júní kl. 14.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim, sem vilja minnast hans,
er bent á Styrktarfélag aldraðra, Hrunamannahreppi, eða Styrktar-
félag lamaðra og fatlaðra.
Ástríður Guðmundsdóttir,
Helgi E. Danfelsson,
Ásdís Daníelsdóttir,
Ástríöur G. Daníelsdóttir,
Jóhanna S. Daníelsdóttir,
tengdasynir og barnabörn.
t
Útför systur okkar,
GUÐNÝJAR ÓLAFSDÓTTUR
frá Dufansdal,
Grænumörk 1,
Selfossi,
fer fram laugardaginn 5. júní kl. 15.00 frá Selfosskirkju.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Ragnheiður Ólafsdóttir,
Jakob Ólafsson.
t
Ástkær sambýliskona mín, móðir okkar, tengdamóðir, dóttir
og amma,
GYÐA SÓLRÚN LEÓSDÓTTIR,
Suðurgötu 16,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 5. júní
kl. 13.30.
Guðbjörn Haffjörð Jónsson,
Ása Dóra Halldórsdóttir, Skjöldur Skjaldarson,
Jóhannes Pétur Halldórsson,
Halldór A. Halldórsson, Guðrún Eiríksdóttir,
Inga Lóa Steinarsdóttir,
Leó Guðmundsson, Gyða Jóhannesdóttir
og barnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
PETRA JÓHANNA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Melgerðí,
Fáskrúðsfirði,
sem lést í Fjórðungssjúkrahúsinu Neskaupstað 30. maí sl., verður
jarðsungin frá Fáskrúðsfjarðarkirkju laugardaginn 5. júní kl. 14.00.
Reynir Níelsson,
Sigurveig Níelsdóttir, Vignir Jóhannesson,
Svavar Níelsson,
Aðalbjörg Nfelsdóttir, Georg Einarsson,
Sævar Níelsson,
Guðrún Níelsdóttir, Eiríkur Ólafsson,
Skúli Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur
samúð og veittu styrk við andlát og
útför ástkærrar dóttur okkar og systur,
HELGU HELGADÓTTUR,
er lést af slysförum 20. maí.
Helgi Sigurðsson, Stefanía Sigmarsdóttir,
Guðríður Helgadóttir, Sigurður Helgason
og aðrir aðstandendur.