Morgunblaðið - 17.12.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1995 35
Mundi var góður og mikill bóndi.
Hann unni starfi sínu og fann þann
sterka streng sem bindur manninn
við náttúruna. Starf bóndans er
sérstætt og engu öðru líkt. Hann
var stoltur af því að vera bóndi,
elskaði jörðina sína og sveitina. Á
landareign sinni þekkti hann hverja
þúfu og var umþugað um gögn og
gæði jarðarinnar. Ótrauður hélt
Mundi áfram ræktunarstarfi og
uppbyggingu foreldra sinna og eru
Gunnlaugsstaðir orðnir óþekkjan-
legir frá því sem áður var. Hann
byggði ágæt útihús og mýrar voru
framræstar, landið unnið og rækt-
að. Ég minnist göngu minnar í
plógfarinu á eftir honum, þegar
hann beitti hestum fyrir plóginn til
að yrkja jörðina en sjálfsagt var á
hveiju ári að stækka túnið þótt
ræktunarskilyrðin væru oft erfið,
gijótið víða ofarlega í melunum og
móar kargaþýfðir. Það var því mik-
il vinna við hvern blettinn áður en
sáningu var lokið. Marga steina
þurfti að tína í burtu og vorum við
krakkarnir einkum fengnir til þeirr-
ar iðju. Ég minnist einnig göngu
minnar á eftir hestasláttuvélinni hjá
honum en ég fékk m.a. það verk
að sækja fyrir hann hestana.
Starfsorka Munda virtist óþijót-
andi. Hann gekk að öllum störfum
með fólki sínu og það var eins og
hann væri jafnvígur á allt, verk-
lagni, ósérhlífni og viljaþrek var
honum í blóð borið. Þegar ég hugsa
til frænda míns þá minnist ég fyrst
og frmst manns sem var sístarf-
andi. Honum féll aldrei verk úr
hendi og gerði hann mestu kröfurn-
ar til sjálfs sín.
Mundi var sérstaklega barngóð-
ur. Ég minnist þess hve sigggróna
erfiðishöndin gat verið mjúk og
nærfærin að hugga og stijúka tár
af votum barnsvanga. Hann hafði
einstakt lag á bömum og ungling-
um enda fór svo að þau börn sem
höfðu einu sinni verið hjá honum
vildu undantekningalaust koma aft-
ur. Á Gunnlaugsstöðum voru alltaf
börn til lengri eða skemmri sum-
ardvalar. Það var ætíð mikil til-
hlökkun að komast í sveitina á
sumrin og vildi ég hvergi annars
staðar vera. Ég varð fljótt svo hænd
að frænda mínum að ég fylgdi hon-
um eins og skugginn hans. Við
matborðið sat ég ávallt við hlið
hans. Ekkert fannst honum of gott
fyrir þessa litlu frænku sína, hann
tróð í mig öllu góðgæti sem til var
enda brást ekki að ég fitnaði alltaf
í sveitinni.
Lundarfar Munda var alveg ein-
stakt. Hann var hið glaða þrek-
menni sem lyfti öllum í návist sinni.
Svipléttur, kvartaði aldrei en gerði
oft að gamni sínu. Svipmikið, hlý-
legt og kímið bros hans gat heillað
meira en orð fá lýst. Aldrei sá ég
hann bregða skapi eða tala illa um
nokkurn mann. Hann var heill og
óskiptur í allri framkomu og mikið
prúðmenni. Umhyggja hans fyrir
mönnum og málleysingjum var tak-
markalaus. Honum þótti vænt um
skepnurnar sínar og hugsaði vel um
þær. Það var lærdómsríkt fyrir börn
og unglinga að fylgjast með hvern-
ig þessi öðlingur umgekkst búféð.
Mundi frændi var lengi ókvæntur
og voru allir farnir að líta á hann
sem rótgróinn piparsvein. En hann
kunni svo sannarlega að koma á
óvart. Á sextugsaldri kynntist hann
ástinni og giftist dugmikilli, ungri
konu, Kristrúnu Valdimarsdóttur,
og eignaðist með henni fímm mynd-
arleg börn. Einn son átti Kristrún
fýrir og gekk Mundi honum í föður-
stað. Mörgum manninum hefði ver-
ið ofraun að ala upp svo stóran hóp
bama eftir fimmtugt. En ekki
barnakarlinum og ljúfmenninu hon-
um Guðmundi Jónssyni. Þetta nýja
líf virtist eiga vel við hann. Það kom
mér svo sannarlega ekki á óvart
þegar ég sá hversu natinn hann var
við allt þetta ungviði. Alltaf sama
þolinmæðin, jafnvægið og góðlynd-
ið og létta lundin. Það var ekki
verið að æðrast yfir hlutunum frek-
ar en fyrri daginn. Þarna snerist
hann i kringum bömin og lék á als
oddi.
Með Munda er genginn góður
drengur. Ég minnist allra dýrmætu
samverustundanna með föðurbróð-
ur mínum með djúpu þakklæti.
Jafnframt sendi ég og fjölskylda
mín einlægar samúðarkveðjur til
Kristrúnar og barnanna. Blessuð
sé minning góðs manns.
Svanfríður S. Óskarsdóttir.
+ Sigríður Jó-
hannsdóttir
fæddist á Gjögri í
Árneshreppi í
Strandasýslu 28.
september 1912.
Hún lést á sjúkra-
húsi Akraness 11.
desember sl. For-
eldrar hennar voru
Jóhann Karl Hjálm-
arsson og Ragn-
heiður Benjamíns-
dóttir. Sigríður ólst
upp fyrst á Gjögri
og síðar á Bakka í
Kaldrananeshreppi.
Sigríður giftist 13. júní 1943
Benedikt S. Helgasyni, f. 17.
febrúar 1918, d. 22. nóvember
1961. Þau bjuggu fyrst á
Drangsnesi, síðar á Skaga-
strönd, en fluttust til Akraness
1954. Dóttir þeirra er Ragn-
heiður Þóra, f. 19. desember
1952. Sigríður eignaðist þrjú
barnabörn, Sigríði, Benedikt og
Andra Þór, og eitt barnabarna-
barn, Hafþór Daða.
Útför Sigríðar fer fram frá
Akraneskirkju mánudaginn 18.
desember og hefst athöfnin kl.
14.
MIG LANGAR að minnast ástkærr-
ar ömmu minnar með fáeinum orð-
um. Ég er nú að sjá á eftir elsku-
legri ömmu minni sem hefur stutt
við bakið á okkur systkinunum og
mömmu okkar alla tíð.
Margs er að minnast frá liðinni
tíð og erfitt að tjá með orðum það
sem um hugann líður. Hún amma
var mikil kostakona og var einstök
móðir og amma. Hún vildi allt fyrir
okkur gera og við vorum ávallt
umvafin ástríki hennar.
Amma átti oft við veikindi að
stríða en lét það ekki á sig fá, var
vön að trúa því að það ætti eftir
að lagast. Þrátt fyrir lasleika sinn
í gegnum árin var hún sífellt að
hugsa um okkar hag og vildi hlú
sem best að okkur. Það gekk fyrir
öllu í hennar huga.
Við systkinin leituðum alltaf mik-
ið til hennar, og hún var sömuleiðis
mikið hjá okkur. Alltaf var hún
boðin og búin til að aðstoða á allan
hátt. Einnig dvöldumst við systkinin
oft hjá henni, borðuðum og sváfum
er mamma var að vinna.
Amma varð ekkja árið 1961 en
þá var móðir mín átta
ára gömul, og var alla
tíð mjög kært með
þeim. Eftir að móðir
mín stofnaði eigið
heimili í Reykjavik árið
1971 og ég fæddist
árið 1972, dvaldist
amma mikið hjá okkur
og gætti mín þegar
foreldrar mínir voru í
vinnu. Þegar fjölskyld-
an fluttist svo til Akra-
ness árið 1974 var
amma mjög ánægð að
fá okkur svo nálægt
sér.
Mínar fyrstu minningar um
ömmu eru frá uppvaxtarárum mín-
um á Sóleyjargötunni. Mér er það
minnisstætt hve miklum tíma hún
eyddi á degi hveijum í að hugsá
um mig. Hún kom ætíð við heima
á leið úr vinnu og borðaði með okk-
ur kvöldverð. Alltaf gaf hún sér
tíma til að dunda sér með mér að
loknum kvöldverði og oftast fór hún
ekki heim fyrr en hún hafði lokið
við að lesa með mér bænirnar og
svæfa mig.
Amma var sífellt að kenna mér
um lífsins gildi og hafði að því er
virtist óþijótandi þolinmæði. Hún
kenndi mér muninn á réttu og röngu
og að elska menn, plöntur og dýr.
Alltaf var hún reiðubúin að miðla
til mín því sem hún kunni, svo sem
lestri og skrift. Var ég því orðin
vel læs er ég byijaði í skóla.
Trúin á Guð var alltaf í hávegum
höfð hjá ömmu Siggu og kunni hún
ótal sálma og bænir sem hún svo
kenndi okkur systkinunum. Mér er
það svo minnisstætt hve fljótt hún
fór að kenna okkur bænir, sögur,
vísur og kvæði er hún sat við rúm-
in okkar á kvöldin.
Amma var mikil blómakona og
þótti undravert hversu falleg blómin
hennar voru. Enda var ósjaldan
dáðst að þeim þar sem þau blómstr-
uðu sínu fcgursta í glugganum á
Skagabrautinni.
Þegar ömmu er minnst er einnig
óhjákvæmilegt að hugsa til allra
þeirra stunda sem hún dró upp
vöfflujárnið, kleinupottinn eða
pönnukökupönnuna til þess eins að
gleðja okkur með einhveiju góð-
gæti. Oftar en ekki fórum við heim
með troðfull box af kleinum.
Ömmu fannst alltaf gaman að
fylgjast með íþróttum og þá einna
helst handknattleik og knattspyrnu.
Hennar uppáhaldslið var IÁ og
studdi hún sína menn inni í stofu
af sama krafti og ef hún væri í
áhorfendastúkunni á vellinum. Allt-
af þótti mér gaman að fylgjast með
ömmu þegar stórmót voru haldin
og beinar útsendingar voru í sjón-
varpinu, þá lifði hún sig af alhug
inní leikina og studdi sína menn.
Aldrei hef ég kynnst nægjusam-
ari konu en ömmu. Hún fór vel með
allt sitt og fannst hún litlu þurfa
að eyða í sjálfa sig. Heldur vildi
hún reyna að gleðja okkur. Við
gátum líka oft glatt ömmu, og þeg-
ar Hafþór Daði sonur minn fæddist
kom mikill sólargeisli inn í líf henn-
ar. Hann var henni strax mjög kær
og fór ávallt vel á með þeim.
Það er erfitt að kveðja ömmu,
því fyrir mér hefur hún alltaf verið
minn fasti og öruggi punktur í líf-
inu og einhvernveginn alveg óhugs-
andi að geta ekki notið ástar henn-
ar og hlýju oftar. Ég er að sjá á
eftir mínum besta vini.
Elsku amma. Þín er sárt saknað
af okkur öllum. Við höfum misst
mikið en eigum eftir sjóð minninga.
Ég vil þakka Guði fyrir þann tíma
sem við fengum að njóta samveru
þinnar. Ég bið algóðan Guð að varð-
veita þig nú þegar þú hefur kvatt
okkur.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson)
Sigríður Helgadóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum sjálf-
um.
SIGRIÐUR
JÓHANNSDÓTTIR
STEINUNN
INGIBJÖRG
JÓHANNESDÓTTIR
+ Steinunn Ingi-
björg Jóhann-
esdóttir fæddist 23.
janúar 1927 á
Reykjum í Mos-
fellsbæ. Hún lést í
Reykjavík 11.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
Steinunnar voru
Geirrún Ivarsdóttir
og Jóhann Þor-
steinsson. Þau áttu
fimm dætur auk
Steinunnar, Krist-
ínu, Þórunni, Grétu,
Luisu og Onnu.
Steinunn var gift Theodór Hall-
dórssyni. Þeirra börn eru
Geirrún, maki Steve Murg-
entroyd, Steinunn, maki Jakob
Ólafsson, og Bryndís, maki Ell-
ert Róbertsson.
Útför Steinunnar verður
gerð frá Langholtskirkju
mánudaginn 18. desember og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
MÁNUDAGINN 11. desember síð-
astliðinn lést elskuleg móðir okkar,
Steinunn Ingibjörg Jóhannesdóttir,
eftir erfið veikindi. Alveg dáðumst
við að því hvað hún var sterk þess-
ar síðustu vikur, alltaf stutt. í glens-
ið, og áttum við systurnar margar
og ógleymanlegar kvöldstundir með
henni við kertaljós, og stundum var
skálað í sérríi.
Elsku pabbi, við vitum að tóma-
rúmið er mikið, enda hafíð þið ver-
ið lífsförunautar bráðum í hálfa öld,
en hugsunin um það að hún sé
komin í betri heim hjálpar þér og
okkur að horfa fram á veginn.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fenp að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Blessuð sé minning hennar.
Unna og Bryndís.
Elsku Steina amma er nú farin
frá okkur, en minningin um hana
lifir með okkur áfram, hvað hún
og afi voru þolinmóð
að spila við okkur
stelpurnar, heilu
kvöldin, oft helgi eftir
helgi.
Skemmtilegast af
öllu var þó þegar við
fórum með þeim vest-
ur í Teddabúð,
draumastaðinn þeirra
í Djúpinu, þar sem
þeim leið alltaf svo vel.
Elsku Steina amma,
við þökkum þér fyrir
alla þína góðsemi og
hlýju til okkar systr-
anna.
Ég vil í Drottni sofna sætt.
Samviskustríðið allt er bætt,
dauðahaldi ég Drottin þríf,.
dýrstur gef þú mér eilíft líf.
(H. Pétursson)
Guð blessi þig.
Anita, Inga Dóra og Eva Rut.
Elsku amma mín.
Ég ákvað að kveðja þig í hinsta
sinn með nokkrum orðum. Þú hefur
gefið mér svo margt og ávallt verið
mér góð. Við höfum átt margar
góðar stundir saman og þeim mun
ég aldrei gleyma. Ég trúi því ekki
enn, að ég muni ekki koma aftur í
heimsókn og sjá þig sitja í stólnum
þínum við eldhúsborðið að hlusta á
útvarpið. Ég man eftir öllum þeim
nóttum sem ég gisti hjá þér og afa.
Svo sátum við og spiluðum og oft
langt fram eftir nóttu. Ef afi nennti
ekki að spila, þá spiluðum við tvær
rommý. Jólin munu verða tómleg í
ár. Bestu jólin mín voru þau sem
við eyddum hjá þér og afa í Teiga-
gerði. Og þau voru mörg.
Þú hefur alltaf átt svo stóran
þátt í lífi mínu að það verður erfitt
að venjast því að þú ert farin. Ég
er fegin að ég fékk góðan tíma til
að kveðja þig og ég hugsa mikið
um allt það sem við töluðum um
er ég heimsótti þig á spítalann.
Ég á margar góðar minningar
um þig og þær munu ég varðveita
og hugsa um í hvert sinn þegar
mér líður illa. Þú varst einstök kona,
amma mín, og ég sakna þín sárt.
Ég mun standa við loforð mitt um
að líta eftir afa.
Ég elska þig, amma mín.
Þín nafna,
Steinunn Ingibjörg.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR EDVINSSON,
Selvogsbraut 15,
Þorlákshöfn,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
miðvikudaginn 20. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað-
ir, en þeim sem vildu minnast hans er
bent Krabbameinsfélagið.
Monsa Edvinsson,
Andri Ólafsson, Erna Jónsdóttir,
Súsanna Ólafsdóttir, Guömundur Björgvinsson
Óskar Þór Sigurðsson.Ásta Margrét Grétardóttir,
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir sýnda vináttu og
hlýhug vegna andláts og útfarar fóstra
míns,
JÚLÍUSAR GEIRSSONAR,
Laugarásvegi 66,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda.
Ólöf ólafsdóttir.