Morgunblaðið - 06.06.1996, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ1996 49
in. En einhver æðri máttarvöld gripu
í taumana.
Ég og fjölskylda mín vottum eig-
inkonu þinni, sonum, systkinum þín-
um og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð. Minning þín lifir með
okkur og gefur okkur styrk hvern
einasta dag.
Blessuð sé minning Guðmundar
Thoroddsen.
Jóhanna Vigdís Hjaltadóttir.
Guðmundur Thoroddsen, vinur
I minn, er fallinn í valinn fyrir aldur
I fram.
Ég kynntist Guðmundi náið þegar
hann átti heima í Barmahlíð og ég
í Mávahlíð á árunum innan við ferm-
ingu og við héldum sambandi fyrstu
árin eftir að hann flutti með foreldr-
um sínum og systkinum að Lauga-
læk. Eftir það skildu leiðir okkar að
mestu.
Mér er æskuheimili Guðmundar
mjög minnisstætt. Þar var sérstakur
j andblær menningar og mannúðar,
hátt til lofts og vítt til veggja fyrir
ungar og leitandi sálir. Fjölskyldan
gaf Guðmundi frelsi til að þroska
hæfileika sína óhikað og hann naut
þess í ríkum mæli með tilraunum og
ýmsum uppátækjum. Mér þótti
stundum nóg um tíma og erfiði sem
hann varði til að byggja kastala,
smíða vopn og verjur og kveikja svo
í öllu saman með púðrinu frá pabba
mínum, bara til að sjá það fuðra
upp. Guðmundur tók upp á ýmsu
bæði fyrr og síðar, en gamanið var
græskulaust og aldrei varð ég var
við illfýsi hjá honum eða að hann
bakaði sér óvild annarra.
Guðmundur var gæddur miklum
foringjahæfileikum. Honum veittist
létt að slá upp fylkingu róttækra
fylgdarsveina meðal skólafélaga sem
fæstir voru farnir að leiða hugann
að þjóðmálum.
Guðmundur var fjölgáfaður eins
og hann átti kyn til. I honum var
einhver frumkraftur og frjó sköpun-'
argáfa í bland við dirfsku og þor.
Honum geðjaðist ekki að tepruskap,
smáborgarahætti og meðalhófi en
vildi njóta lífsins og smitaði frá sér
kitlandi kátínu og kunni að gefa
öðrum.
Guðmundur ferðaðist og bjó víða
um heim og aflaði sér þekkingar og
reynsiu sem hann miðlaði til okkar
hinna með myndlist, tónlist og ein-
stakri frásagnargáfu. Hann var
óvenjulegur hæfileikamaður en
þurfti að lúta í lægra haldi fyrir illvíg-
um sjúkdómi í blóma lífsins.
Það er sárt til þess að vita að
Guðmundur fékk ekki að fylgja ung-
um sonum sínum og Elísabetar
lengra á leið, því eðlislæg gjafmildi
hans og tjáningarþörf hefði getað
miðlað þeim af óvenju fjölþættri lífs-
reynslu. Ég bið góðan Guð að styrkja
Elísabetu, drengina litlu og aðra ást-
vini í sorg þeirra. Minningin um góð-
an dreng lifir.
Sigurður Jónsson.
minniiegra allt samneyti við þennan
mann frá upphafi. Ég kynntist hon-
um sumarið 1975 þegar Gabríellurn-
ar þijár fóru að syngja við húmor-
hlaðinn píanóundirleik Guðmundar
og bassaleik vinar hans Jóns Sigurp-
álssonar. Gabríellurnar höfðu áður
losað sig við undirleikarasveitina
Grasrex vegna popptilhneigingar, en
kölluðu þó til undirritaðan gítarleik-
ara þein'ar sveitar og úr varð sext-
ett sem Guðmundur skírði „hljóm-
sveitin Hljómsveitin hlær“ (stundum
kölluð Diabolus in Musica hin fyrri).
Upphófst þá mikil skemmtan sem
entist í rúmt ár og er geymd á hljóm-
plötu, en vinskapur hefur enst síðan
þrátt fyrir að meðlimir sveitarinnar
hafi allir tvístrast víða um lönd á
15 ára tímabili. Á því tímabili hafði
Guðmundur m.a. lært listmálun í
París og Amsterdam, endurreist DIM
timabundið með að hluta til breyttum
mannskap, smíðað sér 26 feta segl-
skipið Drífu í Kaupmannahöfn, sér-
útbúið til úthafssiglinga, og siglt því
um norður- og suðurhöf árum sam-
an. I síðustu siglingunni með mági
hans munaði litlu að illa færi við
suðurodda Argentínu. Árið 1992
náðist svo sveitin loksins saman aft-
ur, - þá orðin ráðsett, í afkima á
Hótel Holt, skálaði til gleðinnar og
bókstaflega grét úr hlátri heilt kvöld
yfir minningum og mat. Þegar spurt
var hvað væri verið að gera var svar-
ið að gömlum hætti „þetta sama“,
en ekkert var fjær lagi í tilfelli G.
Thor sem gerði aldrei það sama alla
ævina, enda bóhem í bióðinu.
Guðmundur var eðlisfyndnasti
maður, sem ég hef fyrirhitt. Það var
lífsstefna að sjá eitthvað hlægilegt í
öllu í kringum sig; fyndni hans var
úthugsuð og gat verið hæðin en þó
ekki illskeytt, enda kurteis vel þótt
uppátektarsamur væri. Hann var
jafnfyndinn á frönsku eins og á öðr-
um tungum, því urðu fyrir nokkrum
árum pústrar milli franskra ferða-
manna er þeir börðust um sæti í lang-
ferðabifreið þeirri sem Guðmundur
hafði ieiðsögu með. Þegar hann brá
sér í hálfan vetur í læknadeildina
eins og hann átti kyn til fannst hon-
um líffærafræðin svo fyndin að ana-
tómíuvinnubókin hans varð frægt
listaverk og karíkatúr, sem var
seinna hlutuð niður til innrömmunar
og prýðir nú veggi ýmissa lækna.
Gamansemin entist til hins síðasta.
Þegar hann dvaldi á Landspítalanum
nú í vor þuffti hann sterk verkjalyf,
sem gefin voru með lyfjadælu og
hvíta næringarlausn gefna gegnum
slöngur í æð og samdi hann þá nýyrð-
in „dópetta" (sbr. dóp og pípetta)
og „kaplamjólk“. Frammi á gangi
var stytta, sem hann heilsaði alltaf
(„sæll afi“) sagði hann mér, af því
að hún minnti hann á æsku hans
þegar afi hans kom í sveskjugrautinn
á sunnudögum. Styttan er af Guð-
mundi Thoroddsen, skurðlækni, pró-
fessor og fyrsta yfirlækni Landspítal-
ans.
Þegar ævintýramaður eins og
Guðmundur kveður, verður jarðvist
okkar sem þekktum hann fátæk-
legri, þótt hann lifi áfram í minning-
unni. Hans er nú sárt saknað af öll-
um sem urðu á vegi hans en ég og
kona mín sendum innilegustu samúð-
arkveðjur Elísabetu konu hans og
sonunum ungu, sem_mest hafa misst.
Páll Torfi Önundarson.
• Fleiri minningargreinar um
Guðmund Thoroddsen bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Vinur minn Guðmundur Skúlason
Thoroddsen og Drífuson Viðar, mað-
ur Elísabetar Gunnarsdóttur arki-
tekts og faðir tveggja ungra sveina
lést á ísafirði þ. 25. apríl úr krabba-
meini. Ljóst hafði verið um skeið að
hverju stefndi. Sex dögum fyrir andl-
átið sté hann þó fram úr dánarbeð
sínum og brá sér niður í skipasmíða-
stöð þar í bæ til að sýna bræðrum
sínum seglskip sem hann átti þar í
smíði.
Þótt endalok Guðmundar hafi ver-
ið dapurleg og ótímabær er þó eftir-
MOSAIK hf.
Hamarshðfði 4 “R587 1960
Áacij riuttij
LEGSTEINAR
Margar gerðir
Fjölbreitt úrval steintegunda
íslensk framleiðsla

+ Helga Kristín
Jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18.
desember 1955, hún
andaðist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
30.5. sl. Foreldrar
hennar eru hjónin
Anna Guðrún Helga-
dóttir, f. 24.7. 1920,
og Jón Sveinsson, f.
3.9. 1914. Alsystir
Helgu er Hulda Jóns-
dóttir gift Maiforth,
f. 11.5. 1963. Hálf-
systkini sammæðra:
Heiðdís Norðfjörð, f.
21.12. 1940, Sigurrós Svavars-
dóttir, f. 21.5. 1946, d. i frum-
bernsku 6 mánaða gömul, Svav-
ar Svavarsson, f. 18.8. 1950.
Eftirlifandi eiginmaður Helgu
er Ólafur Ingibjörnsson, f. 1.6.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar hennar Helgu.
Mig setti hljóða þegar Óli hringdi
og sagði „Hún Helga er dáin“. Mér
fannst það svo ótímabært þó að við
hefðum mátt búast við þessu því hún
var búin að vera svo mikið veik en
enginn er tilbúinn fyrir svona tíð-
indi. En ég á minninguna um góða
vinkonu alltaf í hjarta mínu. Ég
minnist góðra tíma þegar við vorum
í kaffi og mat hjá hvor annarri, þá
var sko spjallað, já, við skemmtum
okkur nú vel. Þá var nú ekki minna
fjörið hjá okkur á þrettándanum þeg-
ar við vorum einar með krakkana
og vorum að reyna að kveikja á blys-
um og flugeldum, það verður aldrei
sagt um okkur að við værum góðar
í því. En svo flutti ég til Eyja og þá
var nú síminn notaður og alltaf var
jafn gaman að hittast á ný.
Já, hennar Helgu er sárt saknað
en við eigum minningarnar og þær
getur enginn tekið frá okkur.
Elsku OLi, Lísa og Linda, ég votta
ykkur innilegustu samúð og einnig
foreldrum Helgu.
Ég bið góðan Guð að styrkja ykk-
ur í sorg ykkar.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.“
(V. Briem.)
Kristín Ásmundsdóttir.
„Rósir hafa þyrna, en þyrnar bera
líka rósir.“ Þessi orð sagði Helga við
mig þegar við kynnumst fyrir sextán
árum. Þessi glæsilega kona sem tók
á móti mér og leiddi mig fyrstu skref-
in í Al-Anon samtökunum. Við
kynntumst vel og urðum góðar vin-
konur á þeim tíma, báðar heimavinn-
andi með lítil böm. Margar stundir
áttum við saman yfir kaffibolla, þar
sem rætt var um lífið og tilveruna
og af hveiju við yrðum að takast á
við ýmsa hluti í lífinu sem við skild-
um ekki hvemig gerðust og af
hveiju, en við vorum sammála um
að þetta væru verkefni, sem okkur
væri ætlað að vinna að hér í heimi
og bæri að mæta með einurð og
æðruleysi. Þessai c stunda minnist
1928. Börn þeirra
eru: Lísa, f. 14.3.
1979, menntaskóla-
nemi, og Linda, f.
8.11. 1981, grunn-
skólanenii.
Eftir nám _ í
verslunardeild Ár-
múlaskóla í
Reykjavík starfaði
Helga í Lauga-
vegsapóteki 1973-
1978. Próf frá
Lyfjatækniskóla
íslands 1977 og
læknaritari hjá eft-
irlifandi eig-
inmanni sínum frá 1980. Lög-
giltur læknaritari síðan 27.11.
1991.
Útför Helgu fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
ég oft og sérstaklega nú, þegar
Helga hefur lokið sínum verkefnum
með sóma.
Helga var glæsileg kona og sópaði
af henni hvar sem hún kom, hún
átti fallegt heimili og yndislega fjöl-
skyldu sem hún var mjög stolt af
og ræktaði af alúð.
Eins og oft vill verða skiljast leið-
ir og við hittumst sjaldnar hin síðari
ár, en alltaf var eins og við hefðum
bara hist í gær.
Síðast áttum við saman skemmti-
lega stund í eldhúsinu hjá Önnu Lilju,
kærri vinkor.u minni og mágkonu
Helgu. Þar var spjallað um heima
og geima og riijaðar upp gamlar
stundir. Helga var þá orðin mjög
veik, en hún var ákveðin í að takst
á við og sigra í baráttunni við sjúk-
dóminn og að næsta meðferð gæfi
henni batann.
En vegir Guðs eru órannsakanleg-
ir og því sjáum við nú á eftir yndis-
legri konu.
Kæra Helga, hafðu þökk fyrir alla
þá von, styrk og kærleika sem þú
gafst öðrum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kæri Ólafur, Lísa, Linda og ástvin-
ir allir, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og megi Guð styrkja ykkur.
Lífið heldur áfram og eins og Helga
sagði þá bera þyrnar líka rósir.
Heiðrún B. Jóhannesdóttir.
„Komið til mín, allir þér,
sem erfiði hafíð og þungar byrðar,
og ég mun veita yður hvíld.“
(Matt. 11.28.)
Þessi huggunarorð frelsarans
komu mér í hug, er ég frétti lát elsku-
legrar systur minnar, Helgu Kristínar
Jónsdóttur, Æsufelli 4, Reykjavík.
Lengi hafði hún átt í baráttu við erfið-
an sjúkdóm, og þó ég hafi innst inni
vitað að hveiju stefndi, varð ég harmi
slegin og söknuðurinn settist í sál
mína eins og farg. Það er erfitt að
trúa því að þessi unga lífsglaða kona
sé horfin á braut.
Helga Kristín var einstaklega dug-
leg og fas hennar einkenndist af glað-
lyndi og heillandi viðmóti. í öllu, sem
hún tók sér fyrir hendur fólst sam-
viskusemi og umhyggja hennar fyrir
fjölskyldu sinni, foreldrum, ættingjum
og vinum var einstök. Hún var eins
og sólargeisli er vermdi allt í kringum
sig. Þegar við hittumst í mars síðastl-
iðnum, undraðist ég hugrekki hennar.
Ekki mælti hún æðruorð og vonin var
henni sannarlega efst í huga.
Leiftrandi gáski og gleði í augum,
sólskinsbjart bros og dillandi hiátur.
Þannig man ég systur mína.
Við Gunnar, synir okkar og fjöi-
skyldur þeirra, sendum Ólafí eigin-
manni hennar, dætrunum ungu, þeim
Lísu og Lindu, svo og foreldrum og
öðrum aðstandendum, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum Guð
að varðveita þau og hugga á sorgar-
stundu.
Helga Kristín átti einlæga trú á
Guð og treysti honum. Huggun gegn
harmi eru orð Krists, sem sagði: „Ég
er upprisan og lífið, sá sem trúir á
mig mun lifa þótt hann deyi.“ (Jóh.
11.25).
Heiðdís Norðfjörð, Akureyri.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar,
MARGRÉTAR JÓSEFSDÓTTUR,
Kleppsvegi 30,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Ingi, Einar Þórir, Magnús.
t
Innilegar þakkir sendum við þeim, er sýndu okkur samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, fósturföð-
ur, tengdaföður, afa og langafa,
GÍSLA GÍSLASONAR
frá Viðey,
Skúlagötu 64.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 14G Landspítalans fyrir góða
umönnun.
Jóhanna Bjarnadóttir,
Þórdís Gísladóttir,
Guðrún Gísladóttir, Eyþór Jónsson,
Kjartan Steinólfsson, Sigríður Þorláksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar systur, mág-
konu og frænku okkar,
INGVELDAR S. GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Þingeyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
elli- og hjúkrunarheimilisins Grundar
fyrir góða umönnun.
Magnús Guðmundsson, Anna M. Eliasdóttir,
Bjarni Skarphéðinsson, Sigrún Elíasdóttir,
Auður Andrésdóttir, Benedikt Olgeirsson.
HELGA KRISTIN
JÓNSDÓTTIR
Erfidiykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
IIÖTEL LDTTLEIÖIU