Morgunblaðið - 26.10.1997, Síða 34

34 SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
NÍELS ELÍS KARLSSON
blikksmiður,
Furugrund 56,
Kópavogi,
sem lést á heimili sínu sunnudaginn 19. októ-
ber sl., verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 29. október kl. 13.30
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Karitas-samtökin eða Krabba-
meinsfólagið,
Guðrún Jóna Árnadóttir,
Björk Níelsdóttir, Steinn H. Gunnarsson,
Karl Níelsson,
Sigurbjörg Níelsdóttir,
Árni Níelsson, Margrét Eysteinsdóttir,
Jens Nfelsson, Elfsabet María Jónsdóttir,
María Nfelsdóttir, Auðunn Jónsson
og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
VIKTOR ÞORVALDSSON
fyrrv. vélgæslumaður
á Vffilsstöðum,
Smyrtahrauni 12,
Hafnarfirði,
sem lést á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði,
mánudaginn 20. október síðastliðinn, verður jarðsunginn frá Hafnar-
fjarðarkirkju þriðjudaginn 28. október. Athöfnin hefst kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsamlegast bent á líknarfélög.
Guðrún Ingvarsdóttir,
Ingvar Viktorsson,
Guðmunda Viktorsdóttir,
Ingunn Viktorsdóttir,
Matthfas Viktorsson,
Þorvaldur Jón Viktorsson,
Gunnar Viktorsson,
Birna Blomsterberg,
Sigurður Ólafsson,
Inga Andreassen,
Magnhildur Gísladóttir,
Harpa Hrönn Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og auðsýnda
samúð við andlát og útför okkar ástkæru
KATRÍNAR JÚLÍUSDÓTTUR,
Njarðargötu 29,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir eru færðar þeim fjölmörgu,
sem sýndu okkur einstaka hluttekningu með
heimsóknum, blómum, minningargjöfum og
kortum.
Guð blessi ykkur öll.
Auður Axelsdóttir,
Jóhanna Axelsdóttir,
Axel Axelsson, Dagbjört Guðmundsdóttir,
Sigrún Axelsdóttir, Hjörtur Hannesson,
Edda Axelsdóttir,
Björn Axelsson, Vilborg Ölversdóttir,
Guðmundur Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við fráfall og útför
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HERMANNS SIGURÐSSONAR,
Snorrabraut 56,
Reykjavík.
Guðmundur Hermannsson,
Adda Hermannsdóttir,
Óli Jón Hermannsson,
Sigurður G. Hermannsson,
Hermann Hermansson,
Katrfn Hermannsdóttir,
Eiríkur Á. Hermannsson,
Valdimar O. Hermannsson,
Snorri G. Hermannsson,
Örn Hermannsson,
Auður Guðmundsdóttir,
Ólafur Óskarsson,
Kristín E. Jónsdóttir,
Sigrún A. Ámundadóttir,
Fanney Jóhannsdóttir,
Brynjar Stefánsson,
Kristín Hjálmarsdóttir,
Sigurbjörg Pétursdóttir,
Sjöfn Guðnadóttir,
Guðlaug L. Brynjarsdóttir,
Helgi Magnús Hermannsson, Björk Baldursdóttir,
Gunnar Hermannsson, Sigrún Þorbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÁSTA
JÓNSDÓTTIR
+ Ásta Jónsdóttir
fæddist í Ysta-
hvammi, Aðaidal,
29. mars 1926. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsi Húsavikur 22.
september síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Gunn-
laugsson, bóndi
Ystahvammi, og
Guðrún Gísladóttir,
sem býr á Sjúkra-
húsi Húsavíkurj 94
ára að aldri. Ásta
átti sex systkini,
fjórar systur og tvo bræður.
Eiginmaður Ástu er Her-
mann Þór Aðalsteinsson, fædd-
ur 31. desember 1923 á Húsa-
vík. Þau gengu í hjónaband 6.
júní 1945. Börn þeirra eru:
Auður Þórunn, en
eiginmaður hennar
er Sigurður Ol-
geirsson og eiga
þau fjögur börn.
Hera Kristín, Eig-
inmaður Stefán
Sveinbjörnsson og
eiga þau þijú börn.
Jón, kona hans
Helga Gunnars-
dóttir og eiga þau
tvö börn, Kristján,
eiginkona hans
Soffía Örlygsdóttir
og eiga þau þijú
börn. Krisfján á son
sem alinn var upp hjá Ástu,
Þorgrím Árna, einnig á Krist-
ján dóttur sem býr í Noregi.
Útför Ástu fór fram frá
Húsavíkurkirkju 27. septem-
ber.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fijótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Kallið kom allt of fljótt, þú áttir
margt eftir.
Við ólumst upp í túninu í sveitinni
í stríðslok, fimm systur og tveir
bræður. Við höfðum nóg að borða
og vantaði ekki neitt á. Mamma var
hagsýn og ekkert fór til spillis, pabbi
laginn og verkin gengu vel úr hendi
hans, en hann var aldrei hraustur
og dó langt um aldur fram 1974.
Mamma var aftur á móti alltaf mjög
hraust og liflr það að sjá á eftir
Ástu, og fannst það ekki sanngjamt
af Guði að lofa sér ekki að fá hvíld-
ina á undan henni, en enginn ræður
sínum næturstað. Ásta byijaði
snemma að vinna eins og allir þurftu
að gera á þeim tíma, hún fór í vist
til Húsavíkur tvo vetur og seinni
veturinn kynntist hún mannsefni
sínu, Hermanni Þór Aðalsteinssyni,
veturinn 1944. Á þessum tíma fóru
allir sem vettlingi gátu valdið á ver-
tíð, Hermann fór til Vestmannaeyja
og fór Ásta á eftir honum, eftir að
hann hafði útvegað henni vinnu.
Haustið eftir byrja þau að búa og
hann fær vinnu hjá Helga Ben. Vor-
ið 1945 koma þau norður til að gifta
sig, heima í Ystahvammiu 6. júní.
Ég fer með þeim til Vestmannaeyja
þetta sumar, og hjá þeim kynntist
ég manni mínum. Vorið 1946 flytja
þau svo til Húsavíkur og hafa átt
þar heima alla tíð, lengst af í Há-
túni. Þar ólust böm þeirra upp og
oft var nú margt um manninn. Hún
bar mikla umhyggju fyrir börnum,
barnabömum og langömmubörnum.
Þetta var ansi stór hópur. Oft voru
margar erfiðar stundir líka, þó
gleymum við þeim og hugsum bara
um góðu stundirnar því þau byija
að búa á erfiðum tímum í lok stríðs.
Það er eins og dóttir hennar sagði á
ættarmóti 1986:
Þegar hópurinn fór að þynnast
bæði binda sig eða vinna,
þá gekk í brösum á ýmsan veg
ég held það hafi þó farið vel.
Ásta starfaði í þremur félögum
og alltaf boðin og búin. Eins hjálp-
aði hún fólki sem þurfti aðstoð, bæði
skyldum og óskyldum. Hún var virk
í gömludansafélaginu, því bóndi
hennar þykir góður dansherra og var
hún það líka og lét sig ekki vanta
þó að hún gengi ekki alltaf heil til
skógar. Hermann var formaður
ferðafélags Húsavíkur í mörg ár og
hún virkur þátttakandi. Hún var
skálavörður í Sigurðarskála í Kverk-
fjöllum og sagði mér vinafólk að það
hefði verið ógleymanlegur tími. Ásta
hafði góðan húmor, gerði gott úru
öllu og allir höfðu gaman af. Það
hefði ekki verið gaman ef Ásta hefði
ekki verið með, og ekki vantaði veit-
ingamar. Kaffikannan á loft og með-
lætið eftir því. Alla tíð hefur verið
mikill samgangur milli systkinanna,
ef einhver á afmæli er komið saman
og líka makar þótt ég hafi orðið af
þessu, þegar búið er svona langt frá.
Og þá var nú oft hlegið, því hún gat
komið öllum til að hlæja. Síðast þeg-
ar hún kom til mín voru gestir hjá
mér og áttum við ógleymanlegar
stundir. Þess verður að geta að árið
1969 tekur Ásta að sér barnabarn
sitt, Þorgrim Áma, og elur hann upp
sem sitt eigið. Var hann alla tíð auga-
steinn hennar. Þegar börnin voru
komin upp fór hún að vinna á Sauma-
stofunni Prýði og vann þar í ein 20
ár. Hún dáði samstarfsfólkið og Guð-
mund forstjóra, og gat helst ekki
hugsað sér að hætta, en aldurinn
færðist yfir og um áramótin síðustu
hætti hún að vinna. Það var ekki
langt liðið á árið þegar þessi ólækn-
andi sjúkdómur dundi yfir og ekkert
hægt að gera annað en bíða. Hún
dreif sig upp og lét ekki bugast, ferð-
aðist milli fólksins síns, Hermann
alltaf boðinn og búinn að keyra hana
hvert sem hún óskaði. Eftir að ég
kom í gamla húsið í Ystahvammi kom
hún oft í viku, enda systkinin okkar
ekki langt undan og dóttir hennar
og tengdasonur í sumarbústað við
túnfótinn. Oft var slegið á létta
strengi þó að við höfum vitað að
ekki var líðan hennar alltaf góð. Ég
veit að hún vill þakka bömum sínum
fyrir alla þá umhyggju og styrk sem
þau veittu henni. Hermann bar líka
byrðar en hann var ekki heilsugóður
og hún vildi ekki leggja meira á
hann. Hún náði þó að vera á ættar-
mótinu um verslunarmannahelgina í
Geitafelli. Viku seinna var hún lögð
inn á Sjúkrahús Húsavíkur og andað-
ist þar 22. september sl.
Með þessum fáum orðum vil ég
þakka fyrir hönd okkar barna minna
og bamabarna, en þau gleyma þér
f 'IrMúmwil’íu'uii \
seint. Við þökkum ógleymanlegar
samvemstundir heima hjá þér og í
Aðaldalnum sem þú unnir svo. Megi
algóður Guð blessa minningu þína,
Ásta mín, og halda verndarhendi
yfir Hermanni, bömum, tengdabörn-
um, barnabömum og barnabarna-
bömum, svo og mömmu, sem þú
hugsar svo mikið um og reyndir að
heimsækja eins oft og þú gast, en
örlögin ráðum við ekki við. Guð blessi
þig og beri til æðri heima. Því við
eigum öll eftir að koma á eftir.
Feijan hefur festar losað
farþegi er einn um borð
mér ég ljúft af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð
þakka fyrir heilum huga
handtak þétt og gleði brag
þakka fyrir þúsund hlátra
þakka fýrir liðinn dag.
(Ók. höf.)
Oddný Jónsdóttir.
Mig langar til að minnast Ástu
systur minnar með nokkrum fátæk-
legum orðum, því orð verða fátækleg
þegar dauðinn ber að dyrum með svo
tiltölulega skömmum fyrirvara. Þeg-
ar ég undir tvítugsaldri fór úr föður-
húsum til vinnu til Húsavíkur var
Hátún mitt annað heimili. Þar var
ég í fæði og húsnæði og fannst Ástu
og Hermanni ekkert annað koma til
greina. Svo þegar ég kynntist Þor-
björgu konu minni árið 1962 fannst
Ástu sjálfsagt og eðlilegt að hún
flytti til mín inn á hennar heimili.
Vorum við þar langan tíma og var
hún vakin og sofin við að við hefðum
það sem best. Þau tólf ár sem ég bjó
á Húsavík með fjölskyldu minni var
Ásta okkar stoð og stytta gegnum
þykkt og þunnt. Þorbjörg þurfti
nokkrum sinnum að vera á sjúkra-
húsi á þeim tíma, og það var eins
og Ásta fyndi á sér ef eitthvað var
að, og var komin og tók að sér að
sjá um allt hjá okkur, hvort sem það
var að nóttu eða degi. Var Ásta oft
með Eyrúnu, eldri dóttur okkar í
lengri eða skemmri tíma. Þar sem
hjartarúm er, þar er húsrúm. Það
finnst mér eiga mjög vel við Ástu.
Alltaf var gestagangurinn mikill í
Hátúni, bæði í mat, kaffí og gist-
ingu. Þarna þótti öllum gott að koma,
og Ástu og Hermanni fannst ekkert
sjálfsagðara meðan húsið tók við.
Þau voru jafnan með gamanyrði og
bros á vör þó að oft væri hávaði og
læti í okkur yngra fólkinu. Elsku
systir. Þið Hermann voruð okkur
ómetanlegar hjálparhellur meðan við
bjuggum á Húsavík og ég vil segja
undir ykkar verndarvæng, að slíkt
fáum við seint fullþakkað. Nú ert
þú farin þangað sem við förum öll,
en minningin góða lifír og verður
ekki frá okkur tekin. Hafðu þökk
fyrir allt og allt. Kæri mágur. Þú og
þitt fólk eigið alla okkar samúð og
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Þórólfur og Þorbjörg.
Mig langar að kveðja með nokkr-
um orðum Ástu Jónsdóttur sem verð-
ur til moldar borin frá Húsavík í
dag. Ég kynntist Ástu fyrir 9 árum
þegar ég flutti norður í Aðaldalinn.
Hún bjó á Húsavík ásamt eigin-
manni sínum, Hermanni Aðalsteins-
syni. Hún var systir tengdaföður
míns, elst af sjö systkinum og hitt-
umst við oft þegar fjölskyldan kom
saman. Ásta var lífleg, ákveðin og
röggsöm en jafnframt hlý og elskuleg
og alltaf skemmtilegt og notalegt að
koma til hennar og spjalla við hana.
Hún háði baráttu við illvígan sjúk-
dóm undanfarna mánuði af miklu
hugrekki og æðruleysi. Baráttan var
erfið en hún var ákveðin í að gefast
ekki upp og kom þá berlega í ljós
hversu dugmikil hún var. En enginn
má sköpum renna og Ásta kvaddi
okkur mánudaginn 22. september.
Þín verður sárt saknað kæra Ásta,
en minningin um þig mun ylja okkur
og gefa okkur styrk á erfiðum stund-
um. Ég kveð þig með söknuði en
jafnframt þakklæti fyrir vináttuna.
Elsku Hermann, þú stóðst við hlið-
ina á henni eins og klettur og það
er aðdáunarvert hvað þú annaðist
hana vel í veikindunum. Ég hugsaði
oft um það hversu heppin hún var
að eiga þig að. Ég votta þér og fjöl-
skyldum ykkar mína innilegustu
samúð. Guð veri með ykkur og gefi
ykkur styrk í sorginni.
Guðrún Lára Páimadóttir.