Morgunblaðið - 13.06.1998, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ
32 LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1998
VIKII
m
SJÓSTANGAVEIÐI REVNIST VERA AUÐVELD
06 SKEMMTILEG DÆGRASTYTTING
Með þorskum á
þurru landi
FLESTIR sem hafa
komið nærri stanga-
veiði hafa heyrt talað
um að silungurinn eða
laxinn „taki eins og
þorskur". Hafí menn ekki upplifað
það hátterni ferskvatnsfiska, sem
er sannarlega ekki hversdagsleg
uppákoma, skilst mönnum þó skjótt
að það þýði að ráðist sé grimmt á
agnið. Sem sagt: Mokveiði. Petta
leiðir hugann að sjóstangaveiði,
veiðiskap sem fer sigurför um land-
ið. Æ fleiri leggja hana fyrir sig og
sjóstangaveiði er að verða ein af
megin dægrastyttingum útlendinga
sem hingað koma, sérstaklega
þeirra sem stoppa stutt.
Landsmenn hafa síðustu árin
komið upp óvígum flota smábáta til
sjóstangaveiða vítt og breitt um
landið. Það er vart það sjávarpláss
að þar sé ekki a.m.k. einn karl sem
býður upp á veiðiskapinn. Þeir
njóta þess að uppsveifla er í lífríki
sjávar og yfirgnæfandi líkur á því
að a.m.k. nokkrir þorskar verði
dregnir úr sjó. A móti kemur að
veðurfar er rysjótt og lítt fýsilegt
að sigla með sjóstöng í brælu þar
eð sjóveiki deyfir mjög veiðigleði
svo ekki sé fastara að orði kveðið.
Þorskar á þurru landi
Gunnar Garðarsson heitir sjó-
sóknari einn í Garðinum, en hann
þurfti að draga saman seglin af
heilsufarsástæðum fyrir nokkrum
árum. Hann ákvað því að róa á
ferðamannamiðin, keypti bát sem
hann tók í gegn og standsetti. Bát-
urinn er af gerðinni Sómi 800 sem
nær 25 mílna ferð á klukkustund.
Það er þokkalegt veður og slangur
af fólki um borð.
Verða menn ekkert sjóveikir?, spyr
landkrabbinn og reynir að stíga
ölduna, en hálfrotar sig svo í dyra-
gættinni á Sómanum áður en Gunn-
ar nær að svara. Gunnar glottir og
segir að það komi fyrir, en yfirleitt
standi menn sig vel. Það sé auk
þess varla farið út ef mjög slæmt sé
í sjóinn. Og Gunnar heldur áfram
og svarar aðspurður hvort að það
Sjóstangaveiði er veiðiskapur sem nýtur sí-
vaxandi vinsælda hér á landi. Guðmundur
Guðjónsson fór í stuttan túr frá Keflavík á
dögunum til að upplifa mokveiði og átta sig
á því hvernig sjóstangaveiði stæðist saman-
burð við venj ubundnari stangaveiði.
liggi ekki fyrir öllum sem renna að
moka upp fiski í umræddum veiði-
skap:
„Þetta er góður veiðiskapur fyrir
þá sem lítið kunna að því leyti að
auðvelt er að fá fisk. Þetta er líka
fínn veiðiskapur fyrir þá sem vilja
veiða mikið, því menn lenda oft í
moki.“
En hvað gerum við við aflann ef
við fáum nokkra tugi þorska? spyr
landkrabbinn aftur og líst allt í einu
ekkert á blikuna. Gunnar svarar, og
glottir enn, að menn verði bara að
taka aflann með sér heim.
Og hvað á að gera við hann þar?
„Borða hann auðvitað.“
En íslendingar borða bara ýsu...
„Þorskurinn er miklu betri, sér-
staklega þessi sem liggur i þaran-
um,“ svarar Gunnar.
Að vinda sér í mokið
En Gunnar er bara að stríða við-
mælanda sínum. Tengdadóttir
hans, Harpa Sturiudóttir, er um
borð og á heimleið eftir mokveið-
ina flakár hún aflann og menn taka
bara það með sér sem þeir vilja.
Bandaríkjamaður að nafni Steve,
sem er með í för, tók t.d. mikið
með sér, m.a. tvo hausa af u.þ.b. 6
kg þorskum.
Það var aðeins um hálftíma sigl-
ing á miðin sem voru skammt und-
an landi út af Garðskagavita.
Skyndilega stöðvaði Gunnar bát-
inn og sagði fisk vera undir. Þá
hófst mokið. Eftir að slatti af
þorski og nokkrir ufsar höfðu ver-
ið dregnir um borð og menn upp-
lifðu „þorska á þurru landi“ í sinni
Morgunblaðið/gg
BANDARIKJAMAÐURINN Steve spyrnir báðum fótum við, enda stór-
þorskurinn ekki dauður úr öllum æðum þó leikurinn sé tapaður.
ÞAÐ getur verið pínlegt að vera
þorskur.
GUNNAR Garðarsson við stýrið.
upprunalegu merkingu, fór fiskur
smækkandi og loks var aðeins
smáufsi á krókunum. Þá færði
Gunnar bátinn dálítið og við tók
sami moksturinn. Allur var aflinn
þorskur og ufsi, en Gunnar sagði
steinbít og ýsu slæðast með og
jafnvel stöku lúðu. Allir sem settu
út agn fengu fisk og margir voru
vænir.
Tíminn flaug. Þrír tímar voru
eins og hálftími. Múkkar og svart-
bakar fylgdust vandlega með fram-
vindu veiðanna og hirtu dasaða
smáufsa sem reynt var að sleppa,
langvíur og lundar syntu „í skot-
færi“ og það var eins og svartfugl-
inn vissi að nú væri hann friðaður.
Súluraðir, með stefnu á Eldey, birt-
ust og hurfu sjónum reglulega.
Hvernig upplifðu menn veiði-
skapinn? Jú, hann var bæði auð-
veldur og skemmtilegur.
Víðáttur draumsins
DRAUMSTAFIR Kristjáns Frímanns
DRAUMAHEIMURINN ervíð-
feðmur í öllum skilningi og nær frá
innstu hugarfylgsnum til endi-
marka alheimsins, hann er hið svo-
kallaða „Miero cosmos" eða lítill al-
heimur í stóra heimi, líkt og
japönsku bonsai trén sem eru agn-
arlítil en sýnast risastór. Þessi ör-
heimur (micro cosmos) býr með
hverjum manni og varðveitir allt líf-
ið í öreindum sínum frá fyrstu
kynnum við lífið til lokatakmarks-
ins, sameiningu við almættið og ei-
líft líf í anda hins hvíta föður. Minn-
ingar mannsins frá fyrri skeiðum
eru þama á sveimi og framtíðin
skýst alltaf hjá á réttum augnablik-
um. I þessu hafi draumeinda liggur
eyja ein fögur og mikil sem er
eyland draumsins. Draumalandið er
víðáttumikið þó smátt sé, þar vaxa
hugmyndaskógar frá fjöru í hverj-
um firði til fjallatinda og grasi
vaxnar huglendumar era óendan-
lega rúmar, dýra- og plöntulíf
ímynda er fjölskrúðugt, sandar tím-
ans mjúkir en gljúpir og vitundar-
vötnin óteljandi í öllum sínum kvik-
lyndu litbrigðum. Þar rísa borgir
yfirvitundar á hömram draumsins
jafnt sem dulvitaðir bæir í dalverp-
um og í þorpum meðvitaðra drauma
ferðu fótgangandi eða á hjóli til
fyrri tíma. Kannski er lífið draumur
og draumurinn lífið í „Macro
cosmos" en sólimar tvær sem lýsa
mismunandi dögum drauma hefja
sig og hníga fyrir bláma hálfmán-
ans sem slær silfurbirtu sinni á
lundinn þinn græna.
Lundurinn græni
Eftir Dag Sigurðarson.
Er það réttlátt,
að lundur grænn
fólni að hausti?
Blámi án birtu,
birta án sólar
er líf mitt án þín.
Ég neita að trúa,
að þú sért mér horfin.
Sorgir,
sem ég ætla mér að drekkja,
svelgja í sig vínið allt
ogþyngjast.
Heim vil ég gánga
frá glasi, höndla
gleði í draumi:
Lundurinn græni er sígrænn.
„Tótu“ dreymdi_________________________
MÉR fannst ég vera í flugstöð
eða byggingu með mörgum her-
bergjum og þar var langur gangur.
Ég var með mömmu sem var
þreytt og döpur að taka á móti
manni sem heitir Björgvin og þrem
börnum. Ég tek dreng í fangið sem
er 1-2 ára, hann er nakinn, þreytt-
ur og svangur og drekkur tvisvar
úr vinstra brjósti mínu. Ég geng
inn ganginn með barnið en þá
hleypur mamma í burt, hún grætur
og vill fara strax í burtu. Ég skila
barninu inn í herbergi þar sem tvö
önnur böm sofa og hleyp svo á eft-
ir mömmu. Hún segir að hún geti
ekki verið þarna því hún muni fá
slæmar fréttir, það eigi eitthvað
eftir að koma fyrir, eitthvað slæmt,
hún talar um að pabbi sé að spila
við Björgvin og hleypur síðan út.
Nú finnst mér eins og draumurinn
sé búinn. En þá finnst mér eins og
ég heyri mömmu hrópa „mamma,
þú veist að hann er dáinn, hann er
kaldur" (ég veit ekki um hvern hún
er að tala). Ég ætla að kveikja ljós
og hlaupa fram til að athuga hvað
sé að en ég get ekki kveikt á ljós-